Όσο πιο πολύ βλέπεις την αμαρτωλότητά σου, τόσο πιο πολύ πανηγυρίζεις και
χαίρεις που ο Θεός δεν σε μίσησε, δεν σε αποστράφηκε. Γι’ αυτό τρέχεις στον
Χριστό με ευγνωμοσύνη, και έτσι προχωρεί η ψυχή σου, διότι ενώνεσαι με τον
Χριστό, καθώς παίρνεις σωστή στάση.
Ο Χριστός έρχεται μέσα
μας, ενώνεται μαζί μας, δεν μας συγχωρεί από κάποια απόσταση, αλλά έρχεται μέσα
μας. Έτσι υποχωρεί, αποχωρεί το εγώ, μας
αρπάζει ο Κύριος από τα χέρια του εγώ που μας έχει δαγκάσει για τα καλά, και
νιώθεις να ελευθερώνεσαι από αυτό. Νιώθεις να περνάει όλη η αγιοσύνη του
Χριστού μέσα σου, όλη η δική του ταπείνωση.
Οπότε η ψυχή με
ευγνωμοσύνη αναφωνεί: «Ακόμη μια φορά, Θεέ μου, με συγχωρείς….». Διότι ζούμε
ακόμη, οπότε έχουμε περιθώριο μετανοίας. Αν είχαμε πεθάνει….
Σ. Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου