Aδύνατον! Ἀδύνατον νά πιστεύσω. Υπό κ.Νικολάου Βοϊνέσκου

 

Aδύνατον! Ἀδύνατον νά πιστεύσω.

Άν δέν τόν δῶ μέ τά μάτια μου, ἄν δέν τόν ψηλαφήσω μέ τά χέρια μου καί ἄν δέν βάλω τόν δάκτυλόν μου στήν πληγωμένη του πλευρά καί τά τραυματισμένα του χέρια καί πόδια, εἶναι ἀδύνατον να πιστεύσω.

Αὐτά δέν εἶναι λόγια δικά μας, ἀλλά τοῦ ἀπ. Θωμᾶ, ὁ ὁποῖος μόλις ἄκουσε ὅτι ὁ Χριστός ἀναστήθηκε, ἀντέδρασε πεισματικά καί δέν ἐδέχετο κανενός τήν μαρτυρία, ἔστω καί ἂν αὐτή προήρχετο ἀπό ἀξιόπιστα καί ἀγαπημένα πρόσωπα.

Πῶς εἶναι δυνατόν, ἔλεγε καί ξανάλεγε στόν ἑαυτό του, Αὐτός πού σταυρώθηκε ἐπάνω στόν Γολγοθᾶ καί ἄφησε πάνω στόν Σταυρό τήν τελευταία του πνοή καί εἶπε ἐ-κεῖνο τό συγκλονιστικό «τετέλεσται», νά συνεχίζη νά ὑπάρχη στήν ζωή; Εἶναι ποτέ δυνατόν, ἐκείνη ἡ γλυκειά μορφή, πού ἔσβησε ἐπάνω στόν Σταυρό καί ἐνταφιάσθηκε στό καινό μνημεῖο, νά ζῆ; Πῶς εἶναι δυνατόν ἡ βαρειά πλάκα τοῦ θανάτου νά ἔγινε συντρίμμια καί νά ἀποδέσμευσε τό πανάχραντο Σῶμα τοῦ Διδασκάλου;

Ὁ ἀπ. Θωμᾶς ταλάνισε τόν ἑαυτό του μία ὁλόκληρη έβδομάδα, προβάλλοντας τίς ἀντιρρήσεις του καί φανερώνοντας τίς ἀμφιβολίες του, πού κατέληγαν μέχρι καί τῆς ἀπιστίας.

Πῶς, ὅμως, ἔφθασε σ' αὐτό τό κατάντημα;

Ἦταν πάρα πολύ φυσικό νά περάση τέτοιες δύσκολες ὧρες, ἀφοῦ θέλησε νά ἑρμηνεύση τά ὑπερφυσικά γεγονότα μέ τήν λογική καί νά ἐξηγήση τό θαῦμα μέ τίς αἰσθήσεις. Αὐτός ἦταν καί ὁ πραγματικός λόγος τῆς ταλαιπωρίας του καί τῆς ψυχικῆς του ὀδύνης. Ὁ λαβύρινθος τῆς λογικῆς τόν ὡδήγησε στήν θάλασσα τῆς ἀμφιβολίας καί στήν ζοφερή νύχτα τῆς ἀπιστίας. Ἔστω καί τῆς καλῆς ἀπιστίας. Ὀφείλουμε νά ὁμολογήσουμε πώς ὁ ἀπ. Θωμᾶς δέν εἶχε κακή προαίρεσι, ἀλλά ἐκινεῖτο στόν χῶρο αὐτό ἀπό ἀγαθή διάθεσι, καί αὐτός εἶναι ὁ λόγος πού ὁ Χριστός μας ἔδειξε ὅλη του τήν θεία συγκατάβασι στόν ἀδύναμο καί ταλανιζόμενο μαθητή του.

Ἀλλά, Θωμᾶ, γιατί ἀπιστεῖς; Γιατί ἀμφιβάλλεις; Δέν εἶδες τόν νεκρεγέρτη Χριστό νά κονταροκτυπιέται μέ τόν θάνατο καί νά τόν νικᾶ; Δέν εἶδες τήν θυγατέρα τοῦ Ἰαείρου τήν ὁποία, ἐνῶ ἦταν νεκρή, ἀνέστησε ὁ Χριστός, μέ ἕναν καί μόνο λόγο· «ἡ παῖς ἐγείρου»; (Λουκ. η΄ 54).

Γιατί ἀπιστεῖς, Θωμᾶ; Δέν εἶδες τόν Χριστό μας, ὅταν εἰσήρχετο στήν πόλι τῆς Ναΐν, νά νικᾶ τόν θάνατο καί νά ἀνασταίνη τόν νεανίσκο τῆς χήρας τῆς Ναΐν, μέ ἕναν καί μόνο του λόγο· «νεανίσκε, σοί λέγω, ἐγέρθητι» (Λουκ. ζ΄ 14);

Γιατί ἀμφιβάλλεις γιά τό θαῦμα; Δέν εἶδες τόν νεκρεγέρτη Χριστό να στέκεται μπροστά στό μνῆμα τοῦ Λαζάρου καί νά καλῆ τόν τεταρταῖο, λέγοντας τό «Λάζαρε, δεῦρο ἔξω» (Ιωάν. ια΄ 43) καί νά ἀνασταί-νεται ὁ Λάζαρος;

Καί τώρα ὁ νικοποιός Χριστός νικᾶ τόν θάνατο μέ τόν δικό Του θάνατο, «θανάτῳ θάνατον πατήσας», καί ἡ ἀνάστασίς Του καταγγέλλεται στα πέρατα τοῦ κόσμου ἀπό τούς ἀγγέλους, ἀπό τίς Μυροφόρες γυναῖκες, ἀπό τούς Ἀποστόλους.

Ἀλλά ἡ φιλανθρωπία τοῦ Κυρίου, ἔλυσε τήν ἑπομένη Κυριακή, «μεθ' ἡμέρας ὀκτώ», τά δεσμά τῆς ἀμφιβολίας τοῦ Θωμᾶ, ὁ ὁποῖος μόλις εἶδε τόν ἀναστημένο Χριστό ὡμολόγησε: «Ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου» (Ιωάν. κ΄ 28).

Ἴσως, ἀδελφέ μου, στίς ἴδιες τραγικές καταστάσεις τῆς ἀμφιβολίας καί τῆς ἀπιστίας νά βρέθηκες κι ἐσύ. Ὅλοι μας, κατά καιρούς, περνοῦμε κάποια κρίσι, κι ἐσύ τήν δική σου. Καιρός, ὅμως, νά ἐξέλθης κι ἐσύ καί ὅλοι μας ἀπό τήν ἀμφιβολία καί νά ἀναφωνήσουμε τό τοῦ ἀπ. Θωμᾶ «ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου».

Πίστι σέ ἕναν προσωπικό Θεό. Ὄχι ἁπλῶς σε μιά ἀνωτέρα δύναμι, ἀλλά σέ ἕναν Θεό ἐνανθρωπήσαντα, θανόντα, ταφέντα καί ἀναστάντα ἐκ νεκρῶν καί εἰς οὐρανούς ἀναληφθέντα· «καί πάλιν ἐρχόμενον κρίναι ζῶντας καί νεκρούς». Πίστι σέ ἕναν προ-σωπικό Θεό, πού νά μᾶς παρέχη τήν δυνα-τότητα νά ἀναφωνοῦμε: «Ὁ Κύριός μου καί ὁ Θεός μου!».

Από το βιβλίο "Ανέστη ο Κύριος" του αρχιμανδρίτου π. Θεοφίλου Ζησοπούλου