Ξεπεράσαμε τους είκοσι αιώνες από τότε που ο Χριστός συναναστράφηκε τους ανθρώπους. Τα πράματα στην ανθρώπινη ιστορία εξελίχθησαν όπως τα προείπε. Δεν διχάστηκε μονάχα αυτή σε πριν και μετά απ’ Αυτόν εποχή, διχάστηκαν και οι άνθρωποι παίρνοντας θέση μ’ Αυτόν ή εναντίον Του.
Σπάνια
θα βρούμε κάποιον να ισχυρίζεται ότι δεν τοποθετήθηκε σε σχέση με τον Ιησού Χριστό.
Κι αν νομίζει πως μ’ αυτόν τον τρόπο «σνομπάρει» το Πρόσωπο για να κερδίσει
εντυπώσεις, χάνει παρά κερδίζει, καθώς δεν γίνεται πιστευτός. Ο Χριστός ως
σήμερα υμνείται και ευλογείται, ή λοιδορείται και βλασφημείται, όπως ακριβώς
και τότε στην Παλαιστίνη.
…..
Ο Χριστός μας τόνισε ότι πολύ βαρύτερο από το αμάρτημα της σάρκας είναι ο
εγωισμός. Αυτός μας έβγαλε από τον παράδεισο, αυτός μας οδηγεί συνεχώς να
κτίζουμε βαβελικούς πύργους αυτονόμησης μας από τον Θεό, για να θρηνούμε κατόπι
στα συντρίμμια τους! Κι εμείς παραμένουμε αδιόρθωτοι και με πάθος
ξανασταυρώνουμε τον Χριστό, επειδή μας
ελέγχει!
Σήμερα
σταυρωτές του Χριστού υπάρχουν και πολλοί αυτοπροβαλλόμενοι ως «χριστιανοί».
Καθώς ο ιδεολογικός και ιστορικός υλισμός κατέρρευσε, ως ανίκανος θα
θρέψει την ψυχή του ανθρώπου, και
παραχώρησε τη θέση του στον μηδενισμό, η ροπή στις δυτικές κοινωνίες είναι προς
τη λατρεία του πρακτικού υλισμού., με κυρίαρχο σύνθημα «φάγωμεν, πίωμεν αύριον
γαρ αποθνήσκομεν». Και το σύνθημα αυτό έχει σαγηνεύσει και «χριστιανούς». ‘Όμως, η ψυχή λιμοκτονεί
υπό τις συνθήκες αυτές και αναζητά εναγώνια την τροφή της.
Οι
κρατούντες επιτρέπουν να διατίθενται αφειδώς πλείστα όσα υποκατάστατα της ορθής
πίστης, όπως αστρολογία, μέντιουμ, μαγεία, παραθρησκείες και σατανισμό. Οι «προοδευτικοί» και «απελευθερωμένοι» από
προλήψεις, ουδόλως ενοχλούνται από την πλημμύρα αυτή που πνίγει τις δυτικές
κοινωνίες. Ενοχλούνται όμως εντονότατα, όταν κάποιος εμμένει στο να διακηρύσσει
την πίστη του στον Ιησού Χριστό.
Άραγε
θα τολμούσαν ποτέ να γίνουν μάρτυρες υπερασπιζόμενοι τον δικό τους μύθο;
Αποστ.
Παπαδημητρίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου