Ο άνδρας έχει συνήθως, κατά
παράδοση, ελαχίστη επαφή με τις εσωτερικές του πλευρές. Τις φοβάται όσο και τη
σκιά του. Γι΄ αυτό ξοδεύει συχνά πάρα πολύ
ψυχική ενέργεια για να δείχνει στον εαυτό του και στους άλλους σκληρός.
Για να αποφύγει τον μεγάλο πόνο της ανεκπλήρωτης του υπόστασης. Έχει εμμονικά την ανάγκη να
δημιουργεί επειδή, αφού έχει ελάχιστη σχέση με το βασίλειο της ψυχής του,
νιώθει σχεδόν μόνιμα ανήσυχος και ανικανοποίητος. Η έμφαση που δίνει στην
εξωτερικοί δράση επιχειρεί να αναπληρώσει την απουσία σχέσης με τις ενδότερες
ψυχικές του ανάγκες.
Η αφοσίωση των περισσοτέρων από μας
στα εξωτερικά πράγματα, σαν να είναι αυτά το τέλος της εσωτερικής μας
αναζήτησης, είναι τόσο ισχυρή, που χρειαζόμαστε συνήθως ένα ατύχημα , μια
δύσκολη ασθένεια, η ένα προσωπικό δράμα, ώστε αυτό να αναλάβει να πυροδοτήσει
την εσωτερική αναζήτηση και να ενεργοποιήσει το ταξίδι προς «το κάστρο του
δισκοπότηρου», δηλαδή τον ύψιστο σκοπό της ζωής, την επίτευξη της εσωτερικής
μας ολοκλήρωσης.
ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗΣ, ψυχολόγος -
ψυχοθεραπευτής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου