Κυριακή 30 Νοεμβρίου, Μνήμη του Αποστόλου Ανδρέου του Πρωτοκλήτου

Σήμερα η Εκκλησία μας εορτάζει την μνήμη του Αποστόλου Ανδρέου του Πρωτοκλήτου. Η μνήμη του έχει ξεπεράσει το επίπεδο στο οποίο κινείται η ζωή των περισσοτέρων ανθρώπων. Χαρακτηρίζεται από την ελευθερία του πνεύματος. Ζούσε σε άλλη διάσταση . Ζούσε μέσα του ο Χριστός και ο νους του είχε γίνει νους Χριστού.

Ο Απ. Ανδρέας άκουσε το κήρυγμα του Προδρόμου ο οποίος τον οδήγησε στον Χριστό. Έγινε Πρωτόκλητος στον κύκλο των Δώδεκα Αποστόλων.

Άκουσε την διδασκαλία του, είδε τα θαύματά του , το πάθος, τον σταυρικό του θάνατο και στη συνέχεια συναντήθηκε μαζί του με την Ανάσταση.

Η εμπειρία του αυτή τον έκανε ικανό να δεχθεί την χάρη του Πνεύματος την ημέρα της Πεντηκοστής και να γίνει κήρυκας και Απόστολος του Ιησού Χριστού.

Η πνευματική πορεία του Αγ. Ανδρέα φανερώνει ότι ο νόμος οδηγεί στον Χριστό και η υπακοή στην εν Χριστώ ελευθερία. Είναι η φρόνιμη πορεία ενός γνήσιου ισραηλίτη στον οποίον δεν υπάρχει ο φθόνος και ο δόλος των φαρισαίων.

Το Αποστολικό ανάγνωσμα της ημέρας δείχνει την υπέρβαση από τους Αποστόλους των λογικών ορίων.

Ο Απ. Παύλος ελέγχει τους Κορινθίους που ζούσαν με υπερηφάνεια και άνεση γιατί αυτά τα επένδυαν με την εκκλησιαστική τους ζωή. Υπερηφανεύονταν για τους δασκάλους τους και την διακεκριμένη πίστη τους την ώρα που οι Απόστολοι ζούσαν καθημερινούς διωγμούς και περιφρονήσεις.

Γι΄αυτό τους λέγει : «Εμείς οι Απόστολοι θεωρούμαστε μωροί για την χάρη του Χριστού- ενώ εσείς θεωρείστε φρόνιμοι χάρη στον Χριστό. Εμείς αδύναμοι ενώ εσείς ισχυροί. Εμείς περιφρονημένοι ενώ εσείς τιμημένοι».

Οι Απόστολοι ήταν φορείς μιας γνήσιας Χριστιανικής ζωής, οπότε η διαφορά της ζωής τους ήταν για τους Κορινθίους ένας σκληρός έλεγχος. Μέσα όμως από τον οποίον διωγμό φαίνεται η «φρόνιμη μωρία» των γνησίων μαθητών του Χριστού.

Σήμερα γίνεται λόγος για την καταφυγή σε μια υγιή «τρέλα» για να πραγματοποιηθεί το Ευαγγέλιο στη ζωή μας.

Πρόκειται για μια τρέλα που προβάλλεται από τον ίδιο τον Χριστό π.χ. η «αμνησία» των καλών μας έργων συνιστά για τους πολλούς αφέλεια ή αρρώστια. Για τους πατέρες όμως είναι ένδειξη πνευματικής υγείας, γιατί φανερώνει αυτογνωσία, ταπείνωση, και καθαρή αίσθηση του πως ενεργεί ο Χριστός και κάνει μέσα από εμάς το αγαθό.

Μέχρι να γίνει αυτή η «αμνησία» φυσική μας κατάσταση πρέπει να παλέψουμε με την κενοδοξία μας, την φιλαργυρία μας και τη φιληδονία μας, με όλα τα πάθη μας. Σε αυτή την πάλη θα χρειαστεί να ξεπεράσουμε την λογική αυτού του κόσμου και να κάνουμε ριψοκίνδυνα πράγματα τα οποία για τους ανθρώπους θα φαίνονται τρελά.

Η τήρηση των εντολών του Χριστού χρειάζεται αυταπάρνηση, θυσία, από κάθε τι που μας χωρίζει από τον Χριστό. Όμως η αυταπάρνηση δεν ταιριάζει με το πνεύμα της ευζωίας και της καλοπέρασης που χαρακτηρίζει τον σύγχρονο πολιτισμό. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο η γνησιότητα της εκκλησιαστικής μας ζωής μοιάζει με μια υγιή «τρέλα».

Προφανώς όμως το να ζούμε έκλυτη ζωή και να αμαρτάνουμε εκούσια με την πρόφαση, ότι έτσι καταστρέφουμε το είδωλο του ενάρετου εαυτού μας, είναι μια απροκάλυπτη ύβρη της «μωρίας» του Ευαγγελικού κηρύγματος.

Ο «μωρός δια Χριστόν» πάντα ζει έν εγκρατεία για να μην χάσει την πληρότητα της ζωής.