Στο βίο της αναφέρεται ότι η Αγία Βαρβάρα ήταν ένα όμορφο κορίτσι που έζησε στην πόλη της Νικομήδειας στη Μικρά Ασία, (σημερινή Izmit) επί Ρωμαίου Αυτοκράτορα Μαξιμιλιανού. Ο Διόσκορος ή Διόσορος, ο φανατικός εθνικός "ειδωλολάτρης" πατέρας της, την είχε κλεισμένη σε ένα πύργο προκειμένου να τη διαφυλάξει από μνηστήρες. Ωστόσο μυστικά προσηλυτίστηκε στο Χριστιανισμό. Ο πατέρας της όταν διέταξε να χτιστεί για αυτή ένα λουτρό, ούτως ώστε να μην χρειάζεται να χρησιμοποιεί τα δημόσια λουτρά, και ενώ το σχέδιο για το λουτρό προέβλεπε αρχικά 2 παράθυρα, η Βαρβάρα εγκατέστησε άλλο ένα για να τιμήσει την Αγία Τριάδα. Τότε ο πατέρας της , βλέποντας αυτή την αλλαγή, εξεμάνη και διέταξε να την παραδώσουν στον Ρωμαίο Έπαρχο κατά τους διωγμούς των Χριστιανών. Ο Έπαρχος θαυμάζοντας την ομορφιά της προσπάθησε στην αρχή να την μεταπείσει, βλέποντας όμως ότι εκείνη ήταν ανένδοτη την υπέβαλε σε μαρτύρια, περισσότερο για να την σώσει από την οργή του πατέρα της που ήθελε να φονευθεί. Τελικά ο Έπαρχος διέταξε τον αποκεγαλισμό της, και όρισε την ποινή να εκτελέσει ο ίδιος ο πατέρας της που ήταν και επιθυμία του. Σύμφωνα με τον βιογράφο αυτής Συμεών ο ίδιος ο πατέρας της την αποκεφάλισε ως "πατρικαίς χερσί τω πατρικώ ξίφει την τελείωσιν δέχεται". Την στιγμή όμως που είχε αποτελειώσει το έγκλημά του, έπεσε νεκρός χτυπημένος από κεραυνό κατά θεία δίκη. Η Ιουλιανή της Νικομήδειας μαρτύρησε μαζί με τη Βαρβάρα και τιμάται επίσης ως Αγία.
Ο τόπος αλλά και ο χρόνος του μαρτυρίου της Αγίας Βαρβάρας δεν είναι γνωστός. Έτσι κατ΄ άλλους φέρεται πως μαρτύρησε στη Νικομήδεια (σημερινή Izmit) της Βιθυνίας το 210, κατ΄ άλλους στην Ηλιούπολη (σημερινή Baalbek) της Αιγύπτου το 360 και κατ΄ άλλους (εκδοχή καθολικών) σε κάποια πόλη της Τοσκάνης
Κατά τον 9ο αιώνα έγινε ανακομιδή των λειψάνων της και η μεταφορά τους από την Βιθυνία στην Κωνσταντινούπολη. Κατά δε το 991 ο Αυτοκράτορας Βασίλειος Β΄ δώρησε μέρος αυτών στους Βενετούς οι οποίοι και τα απόθεσαν στον Ναό του Αγίου Μάρκου.
Κατά το 12ο αιώνα, μέρος υπολοίπων λειψάνων της Αγίας μεταφέρθηκαν από την Κωνσταντινούπολη στο Μοναστήρι του Αγίου Μιχαήλ με τους Χρυσούς Τρούλους στο Κ'ιεβο , όπου παρέμειναν ως το 1930, όταν μεταφέρθηκαν εκ νέου στον Καθεδρικό Ναό του Αγ. Βλαδίμηρου στην ίδια πόλη.
Η Αγία Βαρβάρα θεωρείται όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σ΄ άλλες Χώρες Αγία προστάτις πυροβολικού. Στην Ελλάδα καθιερώθηκε ως Προστάτις του όπλου αυτού το 1828.
Η μνήμη της τιμάται στις 4 Δεκεμβρίου.
Υμνολογία
Βαρβάραν την Αγίαν τιμήσωμεν
εχθρού γαρ τας παγίδας συνέτριψε
και ως στρουθίον ερρύσθη εξ αυτών,
βοηθεία και όπλω του Σταυρού η πάνσεμνος.
Τω εν Τριάδι ευσεβώς υμνουμένω
ακολουθήσασα, σεμνή αθλοφόρε,
τα των ειδώλων έλιπες σεβάσματα,
μέσον δε του σκάμματος, εναλθούσα
Βαρβάρα, τυράννων ου κατέπτηξας απειλάς,
ανδρειόφρον, μεγαλοφώνως κράζουσα σεμνή.
Τριάδα σέβω την μίαν θεότητα.
(αναφέρεται ομού με του Ιωάννη Δαμασκηνού).
Τον θείον κοσμήτορα της Χριστού Εκκλησίας
πάντες Ιωάννην Δαμασκηνόν ύμνοις
συν τη θεία σεπτή καλλιπαρθένω
Βαρβάρα επαξίως ανευφημήσωμεν.
2 σχόλια:
ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΑ...
ΕΙΧΑ ΠΑΕΙ ΣΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟ ΚΑΙ ΣΤΗ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΕΙΑ...ΗΤΑΝ ΠΟΛΥ ΩΡΑΙΑ....
ΒΟΗΘΕΙΑ ΜΑΣ Η ΑΓΙΑ ΒΑΡΒΑΡΑ ΚΑΙ ΟΑ ΑΓΙΟΣ ΣΑΒΒΑΣ...
Τελικά όλα δικά τους τα θέλουν οι παπικοί: Η αγιά Βαρβάρα στον τόπο τους ο απ. Παύλος στον τόπο τους ναυάγησε (Μάλτα) (νεώτερες έρευνες τοποθετούν τη Μελίτη στην Κεφαλλονιά) φυσικά ο απ. Πέτρος εκεί ...άφησε το ...πρωτείο του και ένα σωρό ευσεβείς (υποτίθεται) μύθοι που χρονολογούνται από το σχίσμα και μετά, και αφορούν ακόμα και γεγονότα της εποχής και της ζωής του Χριστού και τα οποία κανείς πατέρας της Εκκλησίας μέχρι τότε δεν είχε υποστηρίζει ή έστω αναφέρει. Τότε που έχασαν τη χάρη άρχισαν να συλλογίζονται και να διαλογίζονται περί του τι είναι ...πιθανόν να είχε συμβεί, και η φαντασία από εκεί και πέρα κάλπαζε είτε ως επιστημονική είτε ως λαϊκή (υποτίθεται) ευσέβεια με σκοπό να στηριχθεί μια πίστη που στην πραγματικότητα δεν είχε κανένα έρεισμα και της έλλειπε η χάρη του Θεού. Δυστυχώς όμως και εμείς στερημένοι φαίνεται χάριτος αντί να πεισθούμε στους λόγους των πατέρων και τις καταγεγραμμένες πληροφορίες των συναξαρίων που αποτελούσαν την πίστη των αγίων της Εκκλησίας ανέκαθεν υιοθετούμε το σκεπτικό και τις μεθόδους των δυτικών και αφ΄ ενός μεν απορρίπτουμε τα γεροντικά και τα συναξάρια ως μυθεύματα και απίθανα (γιατί η δική μας πίστη δεν φτάνει ως εκεί και δεν ξέρουμε να τα ερμηνεύουμε όπως οι άγιοι) αφ΄ετέρου χρησιμοποιούμε ως κριτήριο αληθείας την αμφιβόλων αποτελεσμάτων και βεβαιότητας επιστημονική έρευνα, λες και το θέμα είναι να έχουμε τις χειροπιαστές αποδείξεις και όχι την αποκάλυψη του Θεού. Έτσι κάνοντας παρατηρήσεις ότι το λεξιλόγιο ένός κειμένου κάποιου συγγραφέα διαφέρει από άλλα του κείμενα απορρίπτουμε το συγγραφέα του έργου περί ουρανίου ιεραρχίας και περί θείων ονομάτων ονομάζοντάς τον ψευδοδιονύσιο παρ΄ ότι η Εκκλησία δέχεται το έργο ως αξιόπιστο στην 5η οικουμενική σύνοδο απορρίπτουμε και σα συγγραφέα της αποκάλυψης τον αγ. Ιωάννη το Θεολόγο της προς Εβραίους τον απ. Παύλο κ.ο.κ. και ο χορός της απόρριψης δε λέει να τελειώσει από ανθρώπους που πάνω από τους συλλογισμούς τους δεν βάζουν καμμιά μεγαλύτερη αυθεντία (όπως αυτή της Εκκλησίας). Έτσι φτιάχνουμε μια ορθοδοξία στην οποία δεν υπάρχει αποκεκαλυμμένη αλήθεια που μας έρχεται από τους φορείς της χάριτος τους αγίους της κάθε εποχής, αλλά επειδή τα πάντα σχετικοποιούνται (ακόμα και οι άγιοι) η αλήθεια προσεγγίζεται μέσω της λογικής έρευνας των γραπτών μαρτυριών. Ένας ...ορθόδοξος προτεσταντισμός που προσκαλεί να ...ανακαλύψει την Εκκλησία που στην πραγματικότητα σταμάτησε να υπάρχει το πολύ τον 3ο αιώνα μ.Χ.
Δημοσίευση σχολίου