Τετάρτη 10 Δεκεμβρίου 2008

Η ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΣΙΑ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Καλούμαστε και φέτος να εορτάσουμε το μεγάλο και ανεπανάληπτο μυστήριο της σαρκώσεως του Υιού και λόγου του Θεού. Με την ενανθρώπιση του Χριστού η εκκλησία μας υπενθυμίζει τη μεγάλη θεολογική αλήθεια, ότι ο Θεός έγινε άνθρωπος για να μπορέσει ο άνθρωπος να γίνει κατά χάριν Θεός.

Χωρίς να γνωρίζουμε πάντοτε σε βάθος και πλάτος την θεολογική σημασία της εορτής, όλοι όμως αντιλαμβανόμαστε την σπουδαιότητά της. Γι' αυτό ο καθένας μας με τον τρόπο του προβαίνει σε κάποιου είδους προετοιμασία, μόνο που πρέπει να προσέξουμε να μην είναι εξωτερική-κοσμική.


Διότι τι ωφελεί άραγε να στολίσουμε τα σπίτια μας και τους δρόμους και να μην ευπρεπίσουμε τις καρδιές μας και να μην τις καθαρίσουμε από τα πάθη του εσωτερικού μας κόσμου?
Αν θέλουμε να εορτάσουμε αληθινά Χριστούγεννα πρέπει να ακολουθήσουμε το πρόγραμμα προετοιμασίας που μας προτείνει η εκκλησία μας.


Τι προτείνει η εκκλησία?


Την εσωτερική καθαρότητα που επιτυγχάνεται με την καθαρή εξομολόγηση και την νηστεία όχι μόνο των τροφών αλλά και των παθών. Είναι πλάνη να πιστεύουμε, ότι μία ολιγοήμερη δίαιτα μας εξαγνίζει. Εκείνο που μας καθαρίζει πνευματικά είναι η αποχή από κακές συνήθειες και η απόταξη του παλαιού ανθρώπου. Η νηστεία όταν δεν συνοδεύεται από την μετάνοια και την εξομολόγηση δεν ωφελεί.


Η προέκταση του πνευματικού αγώνα, που αρχίζει πριν τα Χριστούγεννα και συνεχίζεται μετά από αυτά, συντελεί στην βίωση αυτής καθ' εαυτής της εορτής. Ο Χριστός δεν περιμένει τα Χριστούγεννα για να εγκατασταθεί στις καρδιές μας. Γεννιέται καθημερινά μέσα μας, όταν εμείς δημιουργήσουμε τις κατάλληλες προϋποθέσεις.


Ένα άλλο μέσο προετοιμασίας που προτείνει η εκκλησία είναι η προσευχή και οι ιερές ακολουθίες , που τελούνται κατά την διάρκεια της Σαρακοστής στους Ιερούς Ναούς μας.


Στην εκκλησία ήδη από τις 21 Νοεμβρίου ψάλλονται οι καταβασίες των Χριστουγέννων, «Χριστός γεννάται δοξάσατε...» και όσο προχωρούμε προς την εορτή η θ. Λατρεία εμπλουτίζεται με περισσότερα Χριστουγεννιάτικα τροπάρια και αναγνώσματα.


Για να τα βιώσουμε όλα αυτά όμως χρειάζεται η ενεργός συμμετοχή και στις Ι. ακολουθίες.


Και τέλος ένα τρίτο σημαντικό στοιχείο προετοιμασίας μας είναι η ελεημοσύνη. Τα Χριστούγεννα μας υπενθυμίζουν τη φιλανθρωπία του Θεού για τον άνθρωπο. Ο Φιλάνθρωπος και ελεήμων Θεός μας καλεί με την ενανθρώπησή Του να γίνουμε και εμείς φιλάνθρωποι και ελεήμονες. Γι' αυτό και οι εκδηλώσεις φιλανθρωπίας πληθαίνουν αυτή την περίοδο της προετοιμασίας μας.


Η φιλανθρωπία μας όμως δεν πρέπει να περιορίζεται πριν από τα Χριστούγεννα.
Οι ανάγκες των ενδεών ανθρώπων δεν τελειώνουν με το τέλος των εορταστικών διακοπών αλλά συνεχίζονται και μετά της διακοπές.

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Αυτό που ευχάριστα οι χριστιανοί ακούμε -ότι πρέπει να αγαπάμε τον πλησίον- πρέπει από το μυαλό μας να πάει, όπως λέμε, στην καρδιά μας. Τούτο το τελευταίο είναι το πρόβλημα. Μετά το προπατορικό αμάρτημα δημιουργήθηκε μια αρρωστημένη κατάσταση στον άνθρωπο, σύμφωνα με την οποία αυτό που συνειδητά γνωρίζουμε ως σωστό δεν επιθυμούμε να το πράττουμε. Η καρδιά μας δεν το θέλει. Ξέρω ότι είναι σωστό να νηστεύω αλλά όταν έρχεται η ώρα δε θέλω να νηστέψω, ξέρω ότι είναι σωστό να προσεύχομαι, και ακούω ή διαβάζω ευχάριστα ένα σωρό πράγματα για την προσευχή, όμως όταν έρθει η ώρα να προσευχηθώ δεν το μπορώ ή το κάνω με πολύ μεγάλο κόπο. Ξέρω ότι η ελεημοσύνη είναι αναγκαία, όταν βάζω το χέρι στην τσέπη όμως για να δώσω χρήματα σε κάποιον αναγκεμένο, νομίζω ότι η τσέπη μου σα να έχει καβούρια κ.ο.κ. Κανείς μας λοιπόν δεν πρόκειται να διαφωνήσει ότι η αγάπη προς τον πλησίον είναι κάτι καλό και χωρίς τούτο δεν μπορεί να ονομάζεται κανείς χριστιανός. Όταν όμως αυτός ο πλησίον πάρει ξαφνικά σάρκα και οστά τότε τα πράγματα για την αγάπη δεν είναι καθόλου αυτονόητα. Όταν στον πλησίον δώσουμε ένα όνομα συγκεκριμένο, το δικό του όνομα, ή το όνομα της χώρας απ’ όπου προέρχεται, τότε βλέπουμε ότι η καρδιά μας αντιστέκεται, το δε μυαλό μας, που μέχρι τότε μας πληροφορούσε ότι είναι καλό πράγμα η αγάπη, ψάχνει να βρει επιχειρήματα για το πώς θα αποφύγουμε την αγάπη και τη βοήθεια. Τότε θα μας πει ότι αυτός που χρειάζεται να αγαπάμε ή να βοηθήσουμε είναι εχθρός μας, κάποτε μας έκανε εκείνο ή το άλλο, θα μας πει ότι αυτός είναι ξένος και επιβουλεύεται την πατρίδα μας, θα μας πει ότι οφείλουμε να αγαπάμε την πατρίδα μας και την ιδιαιτερότητά μας μόνο όταν είναι να στρέψουμε τα νώτα μας στον ξένο, ενώ κατά τα άλλα στην καθημερινή μας ζωή ούτε καμιά ιδιαίτερη αγάπη τρέφουμε για τους συμπατριώτες μας και την χώρα μας ούτε έχουμε καμιά ιδιαιτερότητα που επιθυμούμε να διαφυλάξουμε ή να καλλιεργήσουμε. Βλέπουμε επομένως ότι η αρρώστια της φύσης μας έγκειται στο εξής: ενώ αρχικά γνωρίζουμε ποιο είναι το καλό, όταν είναι να το εφαρμόσουμε η καρδιά μας αντιστέκεται, ενώ το μυαλό τότε την ακολουθεί προσπαθώντας να δικαιολογήσει και λογικά την άρνησή της να κάνει το καλό.
Ν.

Ανώνυμος είπε...

Πολύ καλό κείμενο ευχαριστούμε "Ν"

Ανώνυμος είπε...

Αν έχω καταλάβει καλά στους ασκητικούς πατέρες το μυαλό ονομάζεται διάνοια. Η διάνοια πάντως διαφέρει από το νού του ανθρώπου που είναι κάτι ευρύτερο και εμπερικλείει τη διάνοια. Ο αγιασμός του ανθρώπου κατά την ασκητική γραμματεία συνίσταται στο να επιστρέψει και να κλεισθεί ο νους στην καρδιά του ανθρώπου και εκεί να μνημονεύει συνεχώς και αδιαλείπτως το όνομα του Χριστού. Αυτό όμως δεν γίνεται αν πρώτα η καρδιά δεν καθαριστεί από τα πάθη. Κι αυτό γιατί όπως είπε ο Κύριος "εκ της καρδίας του ανθρώπου εξέρχονται λογισμοί πονηροί..."κ.λ.π. οι οποίοι οφείλονται στα πάθη που εμφωλεύουν στην καρδία του κάθε ανθρώπου. Έτσι είναι αναμενόμενο στον μεταπτωτικό άνθρωπο να υπάρχει διάσταση ανάμεσα στο τι πιστεύει και στο τί κάνει. Κατά πως το λέει κι ο απόστολος Παύλος "ο ου θέλω τούτο πράσσω". Οι δικαιολογίες που όπως πολύ σωστά σημειώνει ο "Ν" εφευρίσκει η διάνοια άλλοτε μπορεί να προέρχονται από τον ίδιο τον άνθρωπο αλλά άλλοτε μπορεί να υποβάλλονται από τον πονηρό στις οποίες όμως η καρδιά λόγω της εμπαθούς κατάστασής της συγκατατίθεται και επομένως ο όλος άνθρωπος (καρδία και νους) αναλλαμβάνει την ευθύνη και τις συνέπειες που δεν είναι άλλες από το να υποδουλωθεί έτι περισσότερο στα πάθη και το Διάβολο. Έτσι βρίσκουμε το μυαλό, τη διάνοια να συνεργάζεται με το εμπαθές μέρος της καρδιάς στην περεταίρω υποδούλωσή της.