Απορία, Δροσοσταλίδα

«Θαυμαστὸς ὁ Θεὸς ἐν τοῖς Ἁγίοις αὐτοῦ»

Κρυσταλλοπηγή

Ήταν από χώμα τα μάτια σας,

μα κυττάζανε τον ουρανό.

Ήταν από χώμα τα πόδια σας,

μα πορεύονταν εις οδούς ειρήνης.

Ήταν ανθρώπινα τα λόγια σας,

μα γιόμιζαν εμπιστοσύνη την καρδιά μας.

Ήσασταν από χώμα κι εσείς…

μα ήσασταν αλλιώτικοι.

Διαφορετικοί από μας τους ριζωμένους στη γη…

Τόσο διαφορετικοί από μας!

Σας κυττούσα κι ρωτούσα.

Ποιοι να’ στε;

Ποιοι να’ στε σεις με το τριμμένο πανωφόρι;

Σας κυττούσα κι απορούσα.

Δεν είχατε σπίτια…

Δεν είχατε χρήματα…

Δεν είχατε αξιώσεις…

Δεν είχατε τίποτα δικό σας σε τούτον τον κόσμο…

Σας αγγαρεύσαμε «μίλιον ἓν»

και ήρθατε μαζί μας δύο…

Σας γυρέψαμε μια χούφτα στάρι

και μας δώσατε ψωμί.

Σας προσφέραμε αξιώματα

και κρατήσατε δικό σας μόνο τον «στέφανον» του «Αγίου».

Σας ανοίξαμε πόλεμο

και μας δώσατε Ειρήνη.

Σας προτείναμε υποχώρηση

και προτιμήσατε να πεθάνετε ελεύθεροι.

Σας κυττούσα κι απορούσα.

Μοιάζατε φτωχοί, μα ήσασταν πάμπλουτοι!

Κρατούσατε μέσα σας το χρυσάφι όλης της γης.

Την αγάπη.

Την αγάπη για όλον τον κόσμο

για εχθρούς και φίλους… για δικούς και για ξένους…

Μοιάζατε αδύνατοι, μα ήσαστε ισχυροί!

Σας πύρωνε ως το κόκκαλο του όνειρο του «Αγίου».

Μοιάζατε τυφλοί στη χαρά του κόσμου.

Μα βλέπατε θαύματα.

Συναναστρεφόσασταν τον Ουρανό

μα δεν τ’ αντέχαμε να μας το πείτε.

σας κυττούσα κι απορούσα

Ποιοι να’ στε σεις;

Ποιοι να’ στε σεις που βρήκατε

μες την αγιότη τη χαρά σας;

Παρακαλώ σας, Άγιοι

παρακαλώ, σας Αδελφοί,

πεθύμησα να ζήσω στη σκιά σας.

Δροσοσταλίδα