Δυο άνθρωποι αρχίζουν να περπατάνε μαζί το δρόμο της ζωής. Κάνουνε όνειρα και η ψυχή τους πλημμυρίζει από ανείπωτη χαρά. Τους συνεπαίρνει η ομορφιά του ότι συμπορεύονται και κάνουν όρκους πως θα βαδίσουν μαζί τα μονοπάτια της ζωής μέχρι το τέλος. Έχουν τέτοιο ενθουσιασμό που τους κάνει πετάνε σ’ άλλους κόσμους.
Ξαφνικά όμως κάποια στιγμή όλα σβήσανε και χάθηκαν. Γιατί; Τι συνέβη;
Πιθανόν ποτέ να μην μπήκε ο ένας στη θέση του άλλου. Ο ένας κοιτάζει προς τη δύση και ο άλλος προς την ανατολή. Η γλώσσα που μιλάνε για ό, τι βρίσκεται γύρω τους είναι τόσο διαφορετική. Η στάση τους απέναντι στο παρόν και στο μέλλον, στη ζωή και τον θάνατο, στη χαρά και τη λύπη είναι διαμετρικά αντίθετη.
Ο ένας σκέπτεται βαθιά, ουσιαστικά και υπαρξιακά, ενώ ο άλλος πολύ πρόχειρα και επιφανειακά.
Ο ένας ακούει την αρμονία του κελαηδήματος ενός πτηνού και ενθουσιάζεται, ο άλλος δεν εντυπωσιάζεται καθόλου.
Ο ένας βλέπει τον πονεμένο αδελφό και τον στηρίζει με κάθε τρόπο, ενώ ο άλλος περνάει αδιάφορος « ελθών και ιδών αντιπαρήλθε».
Ο ένας συγχαίρει τον συνάνθρωπο για τη χαρά του, ενώ ο άλλος λυπάται για τη χαρά του.
Ο ένας στέκεται με θαυμασμό μπροστά στον Άγιο και ο άλλος τον περιφρονεί.
Δηλ. η καρδιά τους δεν κτύπησε ποτέ με τον ίδιο παλμό μπροστά στην αγάπη, την αναγνώριση θυσία.
Ο ένας τα δίνει όλα και ο άλλος έχει απαίτηση για όλα.
Ο ένας γυρίζει γύρω από τον εαυτό του, είναι εγωκεντρικός, ενώ ο άλλος προσφέρεται και θυσιάζεται για τον συνάνθρωπο του.
Πουθενά δεν συναντώνται αυτοί οι δύο τύποι, γιατί βλέπουνε μαζί, αλλά χωριστά καταλαβαίνουν. Μόνο ο χρόνος και ο τόπος τους ενώνει, χωρίς καμιά άλλη επαφή.
Γι’ αυτό θα είναι πάντα ξένοι και αποξενωμένοι, έστω κι’ αν μένουνε κάθε λεπτό μαζί.
Αλήθεια τι τραγική ειρωνεία !
π.Γ.Στ.
9 σχόλια:
Μα αυτό είναι η μαγεία του γάμου Πάτερ μου.
ποιος παντρεύτηκε και όλα ήταν καλά και άγια;
Κανείς.
Εγώ ακράδαντα Γεροντάδες μου πιστεύω ότι τα ζευγάρια δεν πρέπει να έχουν τον ίδιο χαρακτήρα.
Καλό είναι να λέει ο ένας μαύρο και ο άλλος άσπρο.
Μια χαρά μου φαίνεται...
πολυ σωστα πατερ!!!
δυστυχως αυτο συμβαινει σημερα...
ο καθενας στον κοσμο του..
ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΧΩΡΙΖΟΥΝ ΕΝΑΝ ΑΝΔΡΑ
"νιώθω μόνη και παραμελημένη και αυτό με πληγώνει"
" δεν είμαστε πια φίλοι με τον άνδρα μου"
" με προσέχει μόνο όταν θέλει σεξ"
" ποτέ δεν είναι δίπλα μου ιδιαίτερα μάλιστα τον χρειάζομαι περισσότερο"
" όταν με πληγώνει δε ζητάει ποτέ συγνώμη"
" ζει την ζωή του σαν να μην είναι παντρεμένος, σπάνια με προσέχει"
" είμαστε στο ίδιο σπίτι αλλά ζούμε χώρια, ο καθένας ζει τη ζωή του"
" νομίζω ότι παντρεύτηκα ένα ξένο, δεν τον αναγνωρίζω πια"
" δεν ενδιαφέρεται για ό,τι κι αν κάνω"
Βλέπουμε το εξής παράδοξο φαινόμενο: ενώ οι γυναίκες συνήθως νοιάζονται πιο πολύ για την πορεία του γάμου τους, ενώ διαβάζουν βιβλία κι επισκέπτονται το σύμβουλό τους συχνά, κάνουν τα πιο πολλά παράπονα, όχι μόνο στους πιο κοντινούς και στενούς φίλους αλλά και σε όποιον είναι διαθέσιμος, και βλέπουν το διαζύγιο σαν λύση για να ξεφύγουν απ΄ ένα γάμο σε μεγαλύτερο ποσοστό απ’ ό,τι οι άνδρες.
Γιατί φαίνονται τόσο δυσαρεστημένες με το γάμο τους; Τι ζητούν από τους άνδρες τους; Τι είναι αυτό που τους ενοχλεί τόσο πολύ ώστε προτιμούν να ρισκάρουν το μέλλον της οικογένειας τους φεύγοντας από αυτή;
Γιατί οι γυναίκες αφήνουν το γάμο τους;
Συνήθως οι γυναίκες παραπονιούνται κάπως έτσι:
« δεν νομίζω ότι ποτέ θα καταλάβει ο άντρας μου τι είναι αυτό που με ενοχλεί – δεν κάνει τίποτε για να βοηθήσει να λυθούν τα προβλήματα που έχουμε – εγώ δίνω την μεγαλύτερη προσπάθεια για να μη διαλυθεί το σπίτι μας κι αν τα παρατήσω τότε όλα έχουν τελειώσει ».
Οι άνδρες παραπονιούνται συνήθως κάπως έτσι:
« ο τρόπος που βλέπει τα πράγματα και τα εξηγεί δεν έχει καμία σχέση με το πώς νιώθω πραγματικά εγώ – νιώθω ότι έχει τόσες απαιτήσεις που δεν μπορώ να ανταποκριθώ σε αυτές – δίνω όλο μου τον εαυτό να υποστηρίξω οικονομικά το σπίτι μας, νοιάζομαι για τα παιδιά μας αλλά αυτό δεν αρκεί, άρα γιατί να προσπαθώ; – θέλω να βελτιώσω τη συμπεριφορά μου απέναντί της αλλά δε φαίνεται να το καταλαβαίνει – συνεχώς με κατακρίνει – όταν γκρινιάζει προσπαθώ απλά να την αγνοώ».
«Επτά στα δέκα διαζύγια έχουν αιτία την απιστία», λέει στα «ΝΕΑ» ο δικηγόρος Ανδρέας Γαβαλάς. «Ένα στα δέκα έχει αιτία τους συγγενείς, συνήθως τα πεθερικά, και τα υπόλοιπα εξωγενείς παράγοντες. Από την εμπειρία μου, πάντως, το μένος διακρίνει κυρίως τις γυναίκες και όταν δεν υπάρχει απιστία είναι πιθανότερη η επανασύνδεση από το διαζύγιο. Οι γυναίκες επίσης, όταν θέλουν το διαζύγιο, είναι πιο διεκδικητικές και επίμονες από τους άνδρες». «Έχουν έρθει... ζευγάρια που αντιμετωπίζουν κρίση στον γάμο τους και μου ζητούν διαζύγιο. Διαπιστώνω ότι αν μεσολαβήσει κάποιο διάστημα απομάκρυνσης του ενός από τον άλλο, δύο στις δέκα φορές καταλήγουν σε επανασύνδεση, ενώ ένα στα δέκα διαζύγια που βγαίνουν καταλήγει σε νέο γάμο με τους ίδιους συζύγους» λέει ο δικηγόρος, που εκτιμά ότι όταν μείνουν για λίγο μόνοι οι σύζυγοι αποφορτίζονται και λαμβάνουν ψύχραιμα τις τελικές αποφάσεις τους.
«Η αγάπη και κατ΄ επέκταση ο γάμος είναι μια διεργασία αμοιβαίας αυτοβελτίωσης» λέει στα «ΝΕΑ» η οικογενειακή σύμβουλος Έφη Σαρηγιαννίδου. «Αυτό σημαίνει ότι απαιτούνται δεξιότητες για να μάθουμε να επικοινωνούμε, να ακούμε και να επιλύουμε τις συγκρούσεις. Με αυτή την έννοια, χρειάζονται μαθήματα και διάθεση βελτίωσης του καθενός ξεχωριστά για να υπάρξει μια αρμονική σχέση συμβίωσης, δηλαδή καλός γάμος».
Ωστόσο, ακόμα και σήμερα που ο θεσμός του γάμου μοιάζει καταρρακωμένος από την καλπάζουσα συχνότητα των διαζυγίων, εξακολουθεί να επικρατεί η άποψη ότι «η αγάπη όλα τα μπορεί κι όλα τα υπομένει» και στο τέλος βρίσκει τον τρόπο να θριαμβεύσει. Μάλιστα, ορισμένοι ειδικοί λένε για τον γάμο πως είναι «τέχνη που μπορεί ακόμα και να διδαχτεί». «Ο έρωτας έχει αποδειχθεί πια και επιστημονικά ότι δεν κρατάει περισσότερο από δυόμισι- τρία χρόνια. Η αγάπη όμως δεν χάνεται αν κάποιος νιώθει “ολόκληρος” σε μια σχέση. Τότε δεν ψάχνει για κάτι άλλο, αντίθετα φροντίζει για την ευτυχία του ανθρώπου που αγαπά. Σε ένα περιβάλλον γκρίνιας, συνεχούς κριτικής, αδιαφορίας ή παραμέλησης, είναι βέβαιο πως η αγάπη χάνεται ευκολότερα και ο γάμος διαλύεται» τονίζει η κ. Σαρηγιαννίδου.
Πριν από ένα μήνα οι Συντηρητικοί στη Βρετανία διενήργησαν έρευνα για να καταλήξει ο επικεφαλής της και σκιώδης υπουργός Οικογενείας Ντέιβιντ Γουίλετς στο συμπέρασμα ότι «ο γάμος σήμερα μπορεί να συγκριθεί μόνο με την ανάβαση στο Έβερεστ, ως προς το ψυχικό και ηθικό σθένος που απαιτεί για να διατηρηθεί».
Κύριος παράγοντας ανάπτυξης και προόδου του ανθρώπου είναι η οικογένεια. Για πολλούς αιώνες η οικογένεια αποτελούσε συστατικό αυτονόητο του ανθρώπινου βίου. Το «σπιτικό» ήταν το κέντρο, όπου εύρισκαν ικανοποίηση, όχι μόνον οι βασικές ανάγκες του ανθρώπου, τροφή, στέγαση, επικοινωνία κ.ά., αλλά κι η τεκνογονία, η αγωγή των παιδιών, η ψυχαγωγία των μελών και τόσες άλλες. Σήμερα όλα έχουν αλλάξει. Ο αιώνας μας και σε τούτο το βασικό τομέα της ζωής έφερε το «θαύμα» του.
Οι καινούργιες συνθήκες ζωής, τα σύγχρονα ιδεολογικά ρεύματα, οι αντιλήψεις που επικράτησαν, προκάλεσαν ριζική αλλαγή στη δομή, οργάνωση και λειτουργία της οικογένειας. Κι αυτή η αλλαγή δεν είναι προς το καλύτερο, μα αλλοίμονο προς το χειρότερο. Τόσο, που από πολλούς σοβαρούς επιστήμονες, που μελετούν τα κοινωνικά και βιολογικά φαινόμενα, διατυπώνεται ο κίνδυνος ή τουλάχιστον η αμφιβολία για το μέλλον της οικογένειας και η ευχή να μη διαλυθεί αυτό το βασικό κύτταρο του κοινωνικού οργανισμού. Γιατί αν όλες τις άλλες προσφορές για θεραπεία των αναγκών μας μπορούμε να τις βρούμε σε άλλες δομές ή σχήματα ή μεθόδους, δεν διαθέτουμε καμιά μορφή κοινωνικής οργάνωσης, που θα μπορούσε να την αντικαταστήσει στην ανατροφή και την αγωγή των παιδιών. Δεν υπάρχει, τουλάχιστον για την τεράστια πλειονότητα των παιδιών, καλύτερο περιβάλλον για την ανάπτυξη τους, απ' αυτό που μας προσφέρει η «πυρηνική οικογένεια» (άντρας + γυναίκα + παιδιά ως την ενηλικίωση τους ή περίπου). Όχι μόνο θεωρητικά μα, πιο πολύ, πειραματικά , από κάθε λογής πειράματα, άλλα προγραμματισμένα κι άλλα τυχαία, προκύπτει ότι κανένα άλλο σχήμα δεν μπορεί να εξασφαλίσει καλύτερη δυνατή ανάπτυξη των ικανοτήτων των παιδιών -για τα πρώτα τουλάχιστο χρόνια της ζωής τους- ούτε να εγγυηθεί την ψυχική ευστάθεια και πνευματική υγεία τους, από την παραδοσιακή οικογένεια.
Αυτή όμως η οικογένεια τις τελευταίες δεκαετίες επιβιώνει όλο και πιο σπάνια. Αιτία είναι η βαθιά κρίση που περνάει και που γίνεται ολοένα πιο φανερή, όχι μόνο στις τεχνολογικά προχωρημένες χώρες της Δύσης, αλλά και στη δική μας, ιδιαίτερα στα μεγάλα αστικά κέντρα.
Η κρίση αυτή αποτελεί τη συνισταμένη πολλών καταστάσεων, συνθηκών και παραγόντων, που σαν ισχυρές κεντρόφυγες δυνάμεις επιδρούν πάνω στην οικογένεια και προκαλούν τη χαλάρωση ή και πλήρη αποσάθρωση της. Φανερή απόληξη της τελευταίας είναι το διαζύγιο. Το θέμα είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον και επίκαιρο. Επομένως αξίζει, πιστεύω, να προσφέρουμε στους φίλους μας, επισκέπτες του site, μια συνοπτική θεώρησή του, με την προσδοκία ότι θα προβληματιστούν και θα συμβάλουν, στο μέτρο των δυνατοτήτων τους, στην ενίσχυση του θεσμού του γάμου και κατ' επέκταση της οικογένειας.
Η διάλυση του δεσμού του γάμου, απ' όποια άποψη κι αν τον αντι-κρύσουμε -θρησκευτική, νομική, φυσική ή ακόμα και ως απλή συμβίωση που καταλήγει σε τεκνοποιία- έχει, αναπόφευκτα, σοβαρές επιπτώσεις πάνω στους γονείς και στα παιδιά. Όσο κι αν επιχειρούν κοινωνιολόγοι, ανθρωπολόγοι κι εθνολόγοι να παρουσιάσουν το διαζύγιο ως προσπάθεια διευθέτησης της συζυγικής ή οικογενειακής δυσλειτουργίας, τούτο δεν είναι ούτε η τέλεια, ούτε η τελική διευθέτηση της κρίσης. Μπορεί, ίσως, για τους συζύγους ν' αποτελεί τη λιγότερο κακή λύση, για τα παιδιά όμως... το διαζύγιο δεν οδηγεί παρά στην αλλαγή σκηνικού στο δράμα της όλης δυσλειτουργίας, που υποχρεώνονται να ζουν, χωρίς τα ίδια να ευθύνονται γι' αυτό. Είναι ενδεχόμενο ακόμη, το διαζύγιο να επιδεινώσει την ήδη διαταραγμένη ψυχοπνευματική ισορροπία των παιδιών. Σπάνια γίνεται πηγή ανακούφισης γι' αυτά αλλά τούτο παρατηρείται μόνο στις περιπτώσεις που υπάρχει ανοικτή βία ανάμεσα στο ανδρόγυνο.
Πρέπει όμως να διευκρινίσουμε πως μόνη η φυσική παρουσία των γονιών δεν αποτελεί υποχρεωτικά εγγύηση ψυχικής υγείας των παιδιών. Μπορεί οι γονείς να μην απουσιάζουν από το οικογενειακό περιβάλλον, όταν όμως οι σχέσεις μεταξύ τους είναι έντονα δυσαρμονικές, η παρουσία τους ισοδυναμεί για τα παιδιά με ψυχολογική αποστέρηση, που έχει διαπιστωθεί πως μπορεί να προκαλέσει βλάβη στην ψυχική υγεία τους, όμοια μ' εκείνη που φέρνει η τέλεια (φυσική) αποστέρηση του ενός ή και των δύο γονιών!
Πόσο συχνό είναι το διαζύγιο; Στις τεχνολογικά αναπτυγμένες κοινωνίες τον υψηλότερο δείκτη διαζυγίου έχουν οι Η.Π.Α., ακολουθεί η Δυτική Γερμανία, τρίτη έρχεται η Ιαπωνία και σε τέταρτη σειρά Αγγλία, Αυστραλία, Γαλλία, Ολλανδία.
Στη χώρα μας παρατηρείται σταθερή άνοδος του δείκτη διαζυγίου.
Στη δυσάρεστη τούτη αύξηση σημαντικά συμβάλλουν διάφοροι παράγοντες της σύγχρονης ζωής όπως:
1. Η συγκέντρωση πολλών ατόμων στις αστικές περιοχές.
2. Η ανομοιογένεια των πληθυσμών.
3. Η μεγάλη γεωγραφική κινητικότητα και η ευχέρεια επικοινωνίας των ανθρώπων μεταξύ τους.
4. Η άνοδος του μορφωτικού επιπέδου των γυναικών και η ουσιαστική συμμετοχή τους στην παραγωγή.
5. Ο περιορισμός των γεννήσεων, σε βαθμό μάλιστα πολύ επικίνδυνο σ' ορισμένες χώρες, τόσο που να δημιουργεί πρόβλημα επιβίωσης για μερικές από αυτές.
Οι δύο τελευταίοι, ιδιαίτερα, παράγοντες φαίνεται πως μείωσαν αισθητά την οικονομική εξάρτηση της γυναίκας από τον άντρα, καθώς και την ψυχολογική εξάρτηση της από τον άντρα και τα παιδιά, την προσανατόλισαν προς άλλες (καινούργιες) επιδιώξεις και την απομάκρυναν από τους παραδοσιακούς ρόλους της.
Πρέπει ακόμα να επισημάνουμε πως στην εύκολη λύση (διάλυση) του γάμου και την αναπόφευκτη αποσύνθεση της οικογένειας, συμβάλλουν καταλυτικά:
α) Το καινούργιο καθεστώς της μεγάλης ελευθερίας (πιο σωστά ασυδοσίας), που επικρατεί στις σχέσεις των δύο φύλων και οδηγεί οπωσδήποτε στη χαλάρωση του δεσμού μεταξύ των συζύγων.
β) Οι μεταβολές των αντιλήψεων σχετικά με το διαζύγιο, που έχουν σαν συνέπεια την άμβλυνση της κοινωνικής αποδοκιμασίας και το εύκολο και σχετικά γρήγορο ξεπέρασμα του ηθικού στίγματος που το συνοδεύει.
γ) Η έμφαση δίνεται σήμερα στην εγωιστική αγάπη και την προσωπική ικανοποίηση, με συνέπεια το άτομο να οδηγείται στην επιλογή του ή της συζύγου από κίνητρα καθαρά εγωιστικά ή, ακριβέστερα, σαρκικά. Ο εαυτός του/της να ικανοποιηθεί απόλυτα να παίρνει μόνο, χωρίς να παραχωρεί παρά ελάχιστα, είναι ο στόχος του. Φυσικά ένα τέτοιο αίσθημα δεν έχει καμιά σχέση με τη γνήσια αγάπη, που ξέρει όχι μόνο ν' απαιτεί, αλλά και να δίνει η ίδια, ακόμα και να θυσιάζεται για χάρη του προσώπου που έχει επιλέξει να 'ναι σύντροφος της ζωής παντοτινός. Έτσι όταν, μετά το αρχικό αισθηματικό μεθύσι, γίνουν φανερά όλα τ' αρνητικά στοιχεία του χαρακτήρα εκείνου ή εκείνης, γίνεται πειραματικά πια κατανοητό πόσο επικίνδυνο είναι να στηρίζει κανείς τη μεγαλύτερη υπόθεση της ζωής του πάνω σε μια τόσο σαθρή βάση. Αλλά (φυσικά) τότε είναι πολύ αργά. Η διάψευση των προσδοκιών για προσωπική ,εγωιστική ικανοποίηση κι ευτυχία, μετά από ένα τέτοιο γάμο, γρήγορα φέρνει την απογοήτευση. Τα πρώτα σύννεφα στο μέχρι τότε αίθριο ουρανό του συζυγικού βίου δεν αργούν να εμφανιστούν. Η δυσαρμονία με τον καιρό επιτείνεται και η κρίση στις συζυγικές σχέσεις γίνεται ολοένα βαθύτερη, με δραματικές επιπτώσεις στη συνοχή της καινούργιας οικογένειας.
Το διαζύγιο και οι συνέπειές του στα παιδιά
Δρ. Χ. Μοσχίδης, Ιατρός
Δημοσίευση σχολίου