Η μνησικακία, Ψυχή ζώσα

«Η μνησικακία χύνει σαν το φίδι δηλητήριο στην καρδιά σου και σου τρώει τα σωθικά σου. «Ροκανίζει» σιγά-σιγά την διάθεση της ψυχής για την αρετή, με αποτέλεσμα να ζεις στο εξής για την αμαρτία, γενόμενος εντελώς νεκρός για την αρετή».

Αυτό είναι μνησικακία για τον Αγ. Συμεών τον Νέο Θεολόγο.

Αισθήματα όπως αυτά της εκδίκησης και της ανταποδόσεως του κακού σε αυτόν που μας έβλαψε στερούν στην ψυχή τη Χάρη του Θεού. Χάνεις την παρρησία σου μπροστά Του. Δεν μπορείς να προσευχηθείς. Νευριάζεις και με τον εαυτό σου…

«Είναι δύσκολο να δείξω αγάπη», λες…

Πολλές φορές απογοητεύεται κανείς και λέει: «Γιατί να σκέφτομαι έτσι άσχημα για τον άλλον;», «Πώς θα γίνει να μην κρατώ κακία;». Φράσεις απλοϊκές όμως είναι όλο το νόημα της τέχνης του αγώνα μας…

Ποτέ κανείς δεν σκέφτηκε πως ο Κύριος είπε να αγαπάμε τον άλλον σαν τον εαυτό μας, την στιγμή που διεκδικούμε το δίκαιό μας. Και ακόμη πιο πέρα, ποτέ δεν συλλογίστηκε πως μας παρήγγειλε να αγαπάμε τους εχθρούς μας, την στιγμή που αυτοί μας πληγώνουν . Η αγάπη είναι κάτι πολύ θεϊκό, που αποκτιέται με πνευματικό κόπο και αναγεννά κάθε στιγμή την ψυχή. Κι όμως αυτόν τον «θησαυρό» για να μην χάσει την αξία του πρέπει να τον δωρίσουμε σε αυτόν που μας μισεί.

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος αναφέρει:

«Ω, άνθρωπε! Αν περιμένεις να σου μιλήσει ο άλλος, δεν έχεις κάνει τίποτε το σημαντικό! Τουναντίον έχεις υποβαθμισθεί πνευματικά! Αν του μιλήσεις πρώτος, θα σε επαινέσει ο Θεός! Και τι πιο ωραίο από αυτό;

Τι πιο γελοίο από το να περιμένεις τον άλλον να σπεύσει προς συνάντησή σου; Τι χειρότερο από την αναισθησία αυτή; Τι κενοδοξία; Τι υπερηφάνεια;

Θα πεις:

-Ο εχθρός μου είναι ελεεινός, πονηρός, διεφθαρμένος, αδιόρθωτος, πώς να του μιλήσω;

-Ό, τι και να πεις, ο εχθρός σου δεν είναι χειρότερος από τον διεστραμμένο Σαούλ, που κυνηγούσε να σφάξει τον Δαβίδ! Και όμως ο Δαβίδ μίλησε πρώτος στον Σαούλ.»

Ψυχή ζώσα