Ο σκοπός της Εκκλησίας

Η Εκκλησία δρα με τους μυστικούς τρόπους της, με την μυστηριακή πρόσκληση στον καθένα μας. Δεν δρα με φωνές, με πολιτικές θέσεις, με πράξεις εξουσιαστικές, με φανατισμούς, με τρομοκρατία. Τουλάχιστον δεν πρέπει να δρα έτσι. Διότι όποιος το κάνει αυτό δεν είναι Εκκλησία κι ας λέει ότι το κάνει εξ ονόματός της. Γιατί η Εκκλησία κινείται αθόρυβα μέσα στην βουή του κόσμου τούτου. Δρα ειρηνικά μέσα στην βιαιότητα των κοσμικών ειρηνιστών. Πολιτεύεται σταυρικά και ανασταίνεται στους κρότους της σιωπής. Δεν είναι μόνο ο ναός και ο ιερέας η Εκκλησία. Είναι αυτό που μυστικά τελείται στον ναό δια του ιερέως. Είναι όλοι εκείνοι και όλα εκείνα που κοινωνούνται στο πρόσωπο του Θεανθρώπου. Ο κόσμος μένει στο κτίσμα του ναού και δεν προχωρεί στα φρικτά μυστήρια που τελούνται μέσα σ’αυτόν, μένει στον άνθρωπο και δεν βλέπει την ιεροσύνη, μένει στο λάθος και δεν αναζητά την συγχώρεση, βλέπει την τέχνη και δεν εμβαθύνει στην θεολογία των αγιογραφιών, φυλακίζεται στην λογική του εγώ και δεν λευτερώνεται στην υπέρλογη ταπείνωση και υπακοή, γεύεται άρτο και κρασί και δεν κοινωνεί Σώμα και Αίμα. Και γι’αυτό παιδευόμαστε και παιδεύουμε. Γι’αυτό κατηγορούμε και αλληλοκατηγορούμαστε. Διότι μένουμε σε σχίσμα με τον πλησίον, μένουμε αποκομμένοι μέσα στην κοινωνία. Θέλουμε όλα να είναι καλά, αλλά συγχρόνως ποθούμε να είναι καλύτερα για το εγώ μας. Και έτσι διασπάται η ενότητα, έτσι έρχεται η ρήξη. Ίσως δεν θέλουμε άμεσα το κακό του άλλου, αλλά βάζουμε το δικό μας καλό πιο πάνω από του άλλου, άρα έμμεσα κάνουμε κακό στον άλλο. Και το κάνουμε με ελαφρά τη καρδιά, χωρίς συνειδησιακά προβλήματα. Και αυτό είναι το τραγικό της ανθρωπότητας: ότι έχει αποδεχτή την αποτυχία της να εναγκαλιστεί χωρίς πρέπει και προϋποθέσεις, χωρίς δικό μου και δικό σου, χωρίς δικαιώματα και υποχρεώσεις. Οι άνθρωποι χάσανε την ανθρωπινότητά τους, όταν ξέχασαν να αγκαλιάζουν χωρίς αιτία.

«Αγαπήσωμεν αλλήλους, ίνα εν ομονοία ομολογήσομεν», ακούμε στην Θεία Λειτουργία διδασκόμενοι και πάλι αυτό που απωλέσαμε. Έχει ανάγκη η ανθρωπότητα να διδαχτεί κα πάλι την ανθρωπινότητά της, έχει ανάγκη ο κόσμος να γίνει και πάλι το Θείο κόσμημα που στολίζει την κτίση. Εκκλησία είναι η ενότητα εν Χριστώ, και αυτό μας καλεί να πράξουμε και στην ζωή μας. Μια ενότητα που έρχεται με θυσία, με αυταπάρνηση. Όχι στηριζόμενη στην λογική αλλά στην καρδιά που θέλει να ζήσει δια του άλλου στην αιωνιότητα. Δεν υπάρχει η Εκκλησία για να μας σώσει από το -θεωρούμενο επό εμάς- κακό και να μας προσφέρει –το θεωρούμενο από εμάς- καλό. Η Εκκλησία υπάρχει για να μας δείξει ποιο είναι τελικά το πραγματικό κακό και να μας οδηγήσει στο πραγματικό αγαθό.

«Πάντας ανθρώπους θέλει σωθήναι και εις επίγνωσιν αληθείας ελθείν».

Τελικά, σκοπός της Εκκλησίας είναι να μείνει στον κόσμο, μέχρι να κάνει τον κόσμο ουρανό...μέχρι ο κόσμος να γίνει Εκκλησία.

«Ίνα πάντες εν ώσιν...».

Αρχιμ. Παύλος Παπαδόπουλος