Σ΄ ευχαριστώ που δεν υπήρξες μέτριος…

 

«Σ’ ευχαριστώ που δεν υπήρξες μέτριος. Σ’ ευχαριστώ που από την αρχή μου φέρθηκες με τον χειρότερο  τρόπο. Σ΄ ευχαριστώ που δεν στάθηκες άξιος στο ύψος των περιστάσεων στα όσα έπρεπε,  στα όσα όφειλες να κάνεις. Ούτε καν τα αυτονόητα. Ούτε τα προσχήματα μπόρεσες να κρατήσεις….

            Και επειδή δεν υπήρξες μέτριος, επειδή εσύ από την αρχή έκανες ξεκάθαρο με  τον τρόπο σου, το ότι δεν είμαι  σημαντική για σένα, εγώ κατάφερα να προχωρήσω…

            Πόνεσα πολύ, έκλαψα, χτυπήθηκα. Βίωσα τη μοναξιά βαθιά μες το πετσί μου.

            Δεν ήσουν καλός, ούτε επαρκής. Δεν ήσουν καν μέτριος… Και γι΄ αυτό σ’ ευχαριστώ…

            Γιατί ήσουν κακός. ‘Ήσουν απών. Ήσουν λίγος, και αυτό το έκανε ξεκάθαρο για μένα…

            Μ’ έβγαλε από δεύτερες σκέψεις, από τύψεις, από προβληματισμούς για το πως να ισορροπήσω καταστάσεις. Με απενοχοποίησε, με ελευθέρωσε.

            Και έτσι… απλά προχώρησα. Απλά συνέχισα. Πήγα παρακάτω τη ζωή μου.

            Να είσαι καλά σε ό, τι κάνεις, όπου και αν πας. Και ας είναι ο Θεός μαζί σου».

            Την άκουγα ώρα να μιλάει… δεν αναφερότανε σε μένα. Όχι. Μου έλεγε για μια ιστορία από τα παλιά.

            Με προβλημάτισε πολύ.

            Όχι για την ίδια, Όχι. Άλλωστε, είναι καλά πλέον, έχει προχωρήσει.

            Με προβλημάτισε για μένα.

            Για το πόσο μέτριος είμαι εγώ απέναντι στους ανθρώπους τους δικούς μου, στη γυναίκα μου, τους γονείς, τους φίλους, τα αδέλφια μου, όλους…. Για το τι κακό, με τη μετριότητά μου, τους προκαλώ…

            Σκέψου το… προβληματίσου κι εσύ.

            Είναι πολύ άσχημο, να καταντήσεις μέτριος…

                        Ελευθέριος Γ. Ελευθεριάδης

                                    Ψυχολόγος