Φοβάμαι την εποχή που ο κόσμος δεν θα
έχει πια να δώσει ποιητές και αγίους.
Φοβάμαι, γιατί οι άνθρωποι της εποχής
εκείνης δεν θα έχουν κανέναν να τους θυμίσει από πού κατάγονται, και κανέναν να
τους πει για πού προορίζονται.
Η φύση δεν θα βρίσκει πλέον ευαίσθητο
χέρι να την ψηλαφήσει, ούτε τάφους αγίων για να στολίσει.
Τα βρέφη θα στέκουν χωρίς κανέναν να
θαυμάζει στα μάτια τους την αθωότητα της ομορφιάς και την ομορφιά της
αθωότητας.
Κανείς δεν θα παρηγορεί την αίσθηση
του μάταιου με την ελπίδα της αθανασίας και με την προσδοκία της ανάστασης.
Φοβάμαι, γιατί μετά τον τελευταίο
ποιητή η πλάση δεν θα έχει πλέον διερμηνέα και -κυρίως – γιατί δεν θα έχει
πλέον φίλους.
Πηγή: Ορφέας,
« Η Δράση μας» τ. 525
1 σχόλιο:
Πολύ ωραίο και ανησυχητικά σωστό...!!!
Δημοσίευση σχολίου