Τί θά συμβουλεύατε ἕναν θυμωμένο 15χρονο;

(Ἀπόσπασμα συνέντευξης τοῦ Ἀρχιεπισκόπου στὸν Ἀχιλλέα Πατσούκα στήν ἐφημερίδα Καθημερινή τήν 18-1-2009)

 Κατ’ ἀρχὴν θὰ τοῦ ἔλεγα ὅτι ἔχει δίκιο ποὺ θυμώνει μὲ ὅσα ἀπαράδεκτα διαπιστώνει καθὼς μεγαλώνει. Μὲ τὴν ἀσυνέπεια λόγων καὶ ἔργων τῶν μεγάλων. Μὲ τὴν ἀδικία τῆς κοινωνίας. Μὲ τὴ χλιδὴ τῶν ὀλίγων καὶ τὴν ἀνέχεια τῶν πολλῶν. Μὲ τὴν ὑποκρισία καὶ ἀνευθυνότητα τῶν λεγομένων ἁρμοδίων στοὺς διαφόρους τομεῖς τῆς κοινωνικῆς ζωῆς. Ἀλλὰ μετὰ τὴν ὀργή, πρέπει νηφάλια νὰ καθήσει νὰ σκεφθεῖ ποιὸ εἶναι τὸ δικό του χρέος.Τώρα ποὺ βρίσκεται στὴν ἐφηβικὴ ἡλικία, νὰ μὴν ἐκχωρεῖ τὴν προσωπική του βούληση καὶ ἐλευθερία σὲ συνθήματα ἄλλων ποὺ μπορεῖ νὰ κινοῦνται ἀπὸ ἰδιοτελεῖς ἐπιδιώξεις. Νὰ μὴ γίνει ἄχρωμο στοιχεῖο μιᾶς μάζας, ἀλλὰ νὰ μείνει ὑπεύθυνο κύτταρο τῆς κοινωνίας.

 Καὶ ὅταν μεγαλώσει, νὰ μὴ μιμηθεῖ αὐτὲς τὶς συμπεριφορὲς ποὺ σήμερα κατακρίνει. Νὰ μὴ συμβιβαστεῖ μὲ τὴν κρατοῦσα νοοτροπία τῆς ἀνεντιμότητος, τῆς πλεονεξίας, τῆς σκληροκαρδίας, τῆς ἀσυνεπείας καὶ τοῦ ἐγωκεντρισμοῦ. Νὰ συνεχίσει ὑπεύθυνα τὴν ἀναζήτηση.  Ὑπάρχουν στὴν ἱστορία τοῦ λαοῦ μας, στὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας μας, ὑπέροχα παραδείγματα ἀκεραιότητος, δημιουργικότητος, ὑπευθυνότητος, αὐτοθυσίας γιὰ χάρη τοῦ λαοῦ. Πολλὰ ἔχουν ἀμφισβητηθεῖ στὸ πέρασμα τοῦ χρόνου. Ἀναμφισβήτητα ὅμως παραμένουν ἡ ἐλευθερία καὶ ἡ ἀγάπη. Ἡ μία συμπληρώνει τὴν ἄλλη. Τῆς δίδει βάθος καὶ οὐσία. Ἡ ἐλευθερία ἀρχίζει μὲ τὴν ὑπέρβαση τοῦ ἐγωκεντρικοῦ ἑαυτοῦ μας. Καὶ ἡ ἀγάπη ἐκφράζεται μὲ σεβασμὸ στὸ κάθε ἀνθρώπινο πρόσωπο, ἐκδηλώνεται ἔμπρακτα, χωρὶς ἀπαίτηση ἀνταλλαγμάτων.  Ἡ ἐπιλογή, τελικά, εἶναι δική του. Τὸ μόνο ποὺ μπορῶ νὰ τὸν βεβαιώσω εἶναι ὅτι προσωπικὰ δὲν ἔχω μετανιώσει ὁσάκις ἔμεινα πιστὸς στὸ πνεῦμα τοῦ Εὐαγγελίου. Ἡ ὀρθόδοξη πνευματικότητα, βασισμένη στὴν ἐσωτερικὴ ἐλευθερία καὶ τὴν ἀγάπη, ὁδηγεῖ σὲ μιά συνεχῆ ὡρίμανση, ὑπεύθυνη στάση ζωῆς καὶ δημιουργικότητα.

Γιαννουλᾶτος Ἀναστάσιος ( Ἀρχιεπίσκοπος Τιράνων καὶ πάσης Ἀλβανίας)