Ὅταν πέσεις σὲ θλίψη, μὴ βιάζεσαι νὰ ἀπαλλαγεῖς. Τὴν στέλνει ὁ Θεὸς γιὰ νὰ σε διδάξει.

Ἂν στηρίζουμε τὶς ἐλπίδες μας στὸν Θεό, θὰ βρεθοῦμε ἐμεῖς σὲ ἀσφαλῆ καὶ εὐρύχωρο τόπο, ἐνῶ αὐτοὶ ποὺ μᾶς ὠθοῦν θὰ χαθοῦν, γιατί «ὅποιος ἀνοίγει λάκκο», λέει, «θὰ πέσει ὁ ἴδιος μέσα» ( Σόφ. Σείρ. 27,26 ). Καὶ ἂν μᾶς δέσουν τὰ χέρια καὶ τὰ πόδια, ἡ θλίψις θὰ μπορέσει νὰ τὰ λύσει. Διότι πρόσεχε τὸ θαυμαστό: Αὐτοὺς ποὺ ἔδεσαν ἄνθρωποι, τοὺς ἔλυσε ἡ φωτιά. Ὅπως, δηλαδή, ἂν κάποιος παραδώσει μερικοὺς φίλους στοὺς ὑπηρέτες, καὶ αὐτοὶ σεβόμενοι τὴν φιλία τοῦ κυρίου ὄχι μόνο δὲν τοὺς βλάπτουν ἀλλὰ καὶ τοὺς ἀποδίδουν πολλὴ τιμή, αὐτὸ ἔκανε καὶ ἡ φωτιά. Επειδή γνώρισε ὅτι ἐκεῖνοι οἱ νέοι εἶναι φίλοι τοῦ Κυρίου τοὺς, ἔσπασε τὰ δεσμά τοὺς, τοὺς ἔλυσε καὶ τοὺς ἄφησε ἐλεύθερους, καὶ γινόταν ἔδαφος γι’ αὐτοὺς καὶ τὸ πατούσαν καὶ σωστά. Διότι εἶχαν ριχθεῖ γιὰ τὴν δόξα τοῦ Θεοῦ. Ὅσοι βρισκόμαστε σὲ θλίψεις ἂς ἔχουμε... αὐτὰ τὰ παραδείγματα. Ἀλλὰ νά, λέει, ἐκεῖνοι ἀπαλλάχθηκαν ἀπὸ τὴν θλίψη, ἐμεῖς ὅμως ὄχι. Καὶ σωστά, διότι δὲν μπῆκαν ἔτσι στὸ καμίνι, γιὰ νὰ ἀπαλλαγοῦν, ἀλλὰ γιὰ νὰ πεθάνουν πραγματικά. Ἄκουσέ τους ποὺ λέν : «Ὑπάρχει Θεὸς στοὺς οὐρανοὺς ποὺ θὰ μᾶς γλυτώσει. Καὶ ἂν αὐτὸ δὲν γίνει, μάθε, βασιλιά, ὅτι τοὺς θεούς σου δὲν τοὺς λατρεύουμε καὶ τὸ ἄγαλμα ποὺ ἐσὺ ἔστησες δὲν τὸ προσκυνοῦμε» ( Δᾶν. 3,17 ). Ἐμεῖς ὅμως, σὰν νὰ διαπραγματευόμαστε τὶς τιμωρίες τοῦ Θεοῦ, ὁρίζουμε καὶ χρόνο λέγοντας : «…ἂν μέχρι τότε δὲν μᾶς ἐλεήσει… ». Γι’ αὐτὸ καὶ δὲν ἀπαλλασσόμαστε. Ἄλλωστε καὶ ὁ Ἀβραὰμ δὲν πήγαινε μὲ σκοπὸ νὰ λάβει σῶο τὸν υἱό του, ἀλλὰ γιὰ νὰ τὸν θυσιάσει. Καὶ ἐντελῶς ἀπροσδόκητα τὸν ἔλαβε σῶο. Καὶ σὺ ὅταν πέσεις σὲ θλίψη, μὴν ἐνεργήσεις γρήγορα, μὴν βιάζεσαι νὰ ἀπαλλαγεῖς, ὅπλισε τὴν ψυχή σου μὲ κάθε ὑπομονὴ καὶ τότε θὰ ἀπαλλαγεῖς γρήγορα ἀπὸ τὴν θλίψη. ΔΙΟΤΙ ΓΙ’ ΑΥΤΟ ΤΗΝ ΣΤΕΛΝΕΙ Ο ΘΕΟΣ, ΓΙΑ ΝΑ ΣΕ ΔΙΔΑΞΕΙ. Ὅταν λοιπὸν ἀπὸ τὴν ἀρχὴ μάθουμε νὰ ὑποφέρουμε τὴν θλίψη καὶ νὰ μὴν χάνουμε τὸ θάρρος, μᾶς ἐλευθερώνει στὴν συνέχεια, σὰν νὰ ἔχουμε κατορθώσει τὸ πᾶν. 

Πηγή: (Εἰς τὴν Β πρὸς Τίτον ΣΤ, ΕΠΕ 24, 132-134. PG 62,699-700, 

Ἀπὸ τὸ βιβλίο: Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, Χρυσοστομικὸς Ἄμβων Η – Ο ΑΝΘΡΩΠΙΝΟΣ ΠΟΝΟΣ, 

Ἔκδοσις: Συνοδία Σπυρίδωνος Ἱερομονάχου, Νέα Σκήτη Ἄγ. Ὅρους).