Η έξοχη παραβολή του Ασώτου αποτελεί κορυφαίο σωτηριολογικό κείμενο
της Καινής Διαθήκης και ανήκει πρωτίστως στους νέους. Ο νεώτερος γιος της
παραβολής του σημερινού Ευαγγελίου είναι
γνωστός στην παγκόσμια ιστορία ως “Άσωτος”, αλλά και υπόδειγμα μετάνοιας και
σωτηρίας. Εμφανίζεται ως πρωταγωνιστής ενός δράματος που προκάλεσε την έκχυση της παντοδυναμίας της αγάπης.
Αλήθεια ποιος είναι
αυτός ο νέος που πάνω στην ορμή της νιότης
του έκανε την επανάστασή του; Κάποια στιγμή πραγματοποιεί τη μεγάλη φυγή
από το πατρικό σπίτι. Η πράξη του αυτή θεωρείται ως μια ανταρσία. Βέβαια δεν
υποστηρίζουμε την πράξη του Ασώτου και των νέων που ακολουθούν την ίδια
τακτική. Αλλά ας σκεφτούμε για λίγο και τις πιέσεις που ασκεί πάνω σε κάθε νέο
ένα χρεοκοπημένο κοινωνικό περιβάλλον, όπως επίσης και την υποχρέωση που έχει
ένας έφηβος να υπακούσει σε συμβουλές και νουθεσίες γονέων και δασκάλων, οι
οποίοι αδυνατούν να τον καταλάβουν!
Αυτό όμως δεν
αποκλείει και το ενδεχόμενο να λειτουργήσει κάποια στιγμή το μυστήριο της
αγάπης και να οδηγήσει στο θαύμα της επιστροφής κάθε ασώτου.
Απέναντι, λοιπόν, σ’
αυτά τα νέα παιδιά που ζουν τη μοναξιά τους και κάτω από τον ξέφρενο ρυθμό της
σύγχρονης ψυχαγωγίας και των άλλων απασχολήσεών τους, ο Άσωτος της παραβολής
μας έχει ένα πλεονέκτημα που τον πληγώνει: Είναι η αγάπη του πατέρα του που τον
έχει απορρίψει. Το παρήγορο όμως είναι, ότι ποτέ μέσα του δεν έσβησε αυτή η
αγάπη και την κατάλληλη στιγμή ενεργεί σαν καταλύτης και τον ωθεί να πάρει τη μεγάλη απόφαση της
επιστροφής.
Δεν ζητάει τίποτε
άλλο παρά μόνο τη συγγνώμη. Όνομα και πλούτη έχουν πλέον χαθεί, έχουν πεθάνει.
Το μόνο γεγονός που υφίσταται είναι η συντριβή που υπογραμμίζεται με τα λόγια:
“Πάτερ ήμαρτον εις τον ουρανό και ενώπιόν σου ....”. Αυτό φανερώνει την
αμετάκλητη απόφαση η οποία παράγει καρπούς, όπως την αληθινή αγάπη, την
μετάνοια και την ταπείνωση.
Ο Άσωτος δεν δικαιώνεται απλά, αλλά δοξάζεται,
γιατί η αληθινή αγάπη δεν περιορίζεται στην παραχώρηση μιας συγγνώμης και στη
δικαίωση του αμαρτωλού. Διότι οι φράσεις: “ και δραμών επέπεσε επί τον τράχηλον
αυτού” και “δότε δακτύλιον εις την χείρα αυτού” φανερώνει μια άλλη
πραγματικότητα που βρίσκεται πέρα από μια συγγνώμη.
Πρόκειται για τα
χαρά που έχει δικαίωμα κάθε άνθρωπος να
μετέχει στη ζωή του Θεού. Και αυτός που χάνει την αγάπη την πιστή δήθεν τήρηση
κάποιων εντολών είναι ο πρεσβύτερος υιός. Αυτός είναι ο άνθρωπος που απαιτεί αυτοδικαίωση
με λογικά επιχειρήματα, αλλά χωρίς αγάπη. Γι’ αυτό κατηγορεί τον πατέρα του και
κρίνει τον αδελφό του, όχι βέβαια για ν’ αποκαταστήσει τη δικαιοσύνη, αλλά για
να εγείρει δικαιώματα. Δυστυχώς ο πρεσβύτερος υιός δεν μπόρεσε να συλλάβει, πως η αγάπη ξεπερνάει
όλα αυτά τα τερτίπια. Η αγάπη είναι η αιτία όλων των αρετών, γιατί ταυτίζεται με τον Θεό.
Η σπουδαία αυτή
παραβολή που στο πρόσωπο των υιών ανακαλύπτει κανείς τον εαυτό του, κλείνει
ακόμη μια εκπληκτική ιδιότητα της αγάπης: Εκείνη που εκδηλώνεται με τη μορφή
της καταλλαγής ανάμεσα στον πατέρα και τους δύο υιούς του που τον έχουν πληγώσει
πολύ βάναυσα.
π. γ. στ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου