Το πέταγμα του χαρταετού και η πνευματική πορεία του ανθρώπου.

-Τι κάνετε εδώ στο μοναστήρι;

ρώτησαν κάποτε ένα μοναχό.

Κι' αυτός αποκρίθηκε:

«Πέφτουμε και σηκωνόμαστε,

και πάλι πέφτουμε και πάλι σηκωνόμαστε

και ξαναπέφτουμε και ξανασηκωνόμαστε».

- Η πνευματική πορεία δεν είναι μια γραμμική, προοδευτική πορεία προς 

τη θέωση. Δεν υπάρχουν συγκεκριμένα, διαφοροποιημένα, διαδοχικά 

πνευματικά στάδια που οδηγούν στην αγιότητα. Αλλά μια ατέρμονη, 

προσωπική δυναμική, εξελικτική, σταυροαναστάσιμη διαδικασία η οποία 

χαρακτηρίζεται από παλινδρομήσεις, οπισθοχωρήσεις, κρίσεις, 

στασιμότητες, παλινδρομήσεις, νίκες, ήττες, επιτυχίες και αποτυχίες .

Θα μπορούσαμε να παρομοιάσουμε την πνευματική πορεία με το πέταγμα του 

χαρταετού:

Τα υλικά του χαρταετού εικονίζουν τα βιολογικά μας δεδομένα.

Τα ζύγια, την ψυχοσυναισθηματική ισορροπία.

Η ουρά, τον προσωπικό σταυρό.

Ο σπάγκος, τη σωφροσύνη που μας γειώνει στην πραγματικότητα και δεν 

επιτρέπει στα μυαλά μας να πάρουν αέρα.

Οι χειρισμοί που απαιτούνται, τη διάκριση.

«Κεφάλι» κρατάει ο πνευματικός πατέρας ο οποίος είναι οδηγός και 

συμπαραστάτης.

Ο άνεμος είναι το πνεύμα του Θεού, η Χάρη χωρίς την οποία τίποτε δεν γίνεται.

Όταν ο άνεμος είναι καλός και ο χαρταετός καλοζυγισμένος το πέταγμα 

γίνεται εύκολα. Συνήθως όμως κάτι δεν πάει καλά και χρειάζεται επίμονη 

προσπάθεια μέχρι να σηκωθεί ψηλά ο χαρταετός και να «βρει τον αέρα 

του»: προσθαφαίρεση ουράς, σκουλαρίκια, διόρθωση στα ζύγια, τρέξιμο, 

ξεμπέρδεμα καλούμπας κλπ. Συχνά μπερδεύεται ο σπάγκος, ο αετός πέφτει 

σε αγκαθωτούς θάμνους, ψάχνουμε να τον βρούμε, χτυπάμε, ιδρώνουμε, 

φωνάζουμε, νευριάζουμε, μαλώνουμε ή ζηλεύουμε τους άλλους που πάνε 

ψηλότερα.

Όταν ο αετός ανεβαίνει ψηλά νιώθουμε τη βεβαιότητα ότι τα καταφέραμε. 

Όταν πέφτει βολίδα ή παίρνει τούμπες ή γέρνει, τρέχουμε, αμολάμε και 

μαζεύουμε καλούμπα προσπαθώντας να του δώσουμε ύψος ενώ μέσα μας 

εναλλάσσονται συναισθήματα ενθουσιασμού και απογοήτευσης. Την ώρα της 

πάλης ξεχνάμε ότι το πέταγμα εξαρτάται κυρίως από τον άνεμο και την 

κατασκευή του αετού και παλεύουμε απεγνωσμένα να τον ανεβάσουμε ψηλά 

σαν να εξαρτώνται όλα από τη θέληση, τη δύναμη και την τεχνική μας.

Όταν ο αετός βρει τον αέρα του (αρπαγή από τη Χάρη) κρατιέται μόνος 

του στον ουρανό (ζωή προσευχής) αρκεί να τον κρατάμε με την άκρη του 

σπάγκου στο έδαφος (ταπείνωση). Βέβαια πάλι μπορεί να υπάρξουν 

προβλήματα όπως: να σταματήσει ο άνεμος (άρση της Χάριτος) ή να μας 

ξεφύγει ο αετός, αν τραβάει πολύ ο αέρας και δεν τον έχουμε στέρεα 

δεμένο (υψηλοφροσύνη). Και αλίμονο, όσο ψηλότερο είναι το σημείο από 

το οποίο θα πέσει ο αετός μας τόσο περισσότερες είναι οι πιθανότητες 

να συντριβεί.

Οι περισσότεροι από εμάς αρχίζουμε και τελειώνουμε την πνευματική μας 

πορεία χωρίς ποτέ να ανεβούμε τόσο ψηλά ώστε να «βρούμε τον αέρα μας». 

Έτσι ενώ γλιτώνουμε τον κίνδυνο μιας τελειωτικής πτώσης, δεν 

χαιρόμαστε ποτέ την ανάβαση στους ουρανούς.