Η τραγωδία των μικρών λαών

“Φοβήθηκα πολύ, είπε αιμόφυρτο κοριτσάκι που μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο. Ξαφνικά άρχισαν να μας ρίχνουν από τον ουρανό κόκκινη φωτιά-ήταν ρουκέτες. Δεν ξέρω τι έγινε η μητέρα μου” . Μπορεί να μην την ξαναδεί την μητέρα της, και η μικρή να μεταφερθεί σε ορφανοτροφείο, ίσως σακατεμένη για όλη της τη ζωή. Έχουμε μπουχτίσει από τα “ένδοξα όπλα”. Όλη η δόξα πηγάζει από τις πληγές και τους θανάτους και τους εξανδραποδισμούς των αθώων, των ανυπεράσπιστων, των αδυνάτων.

          Σφάζονται οι Κούρδοι, σφάζονται οι Κύπριοι, σφάζονται οι Παλαιστίνιοι. Αγρότες, εργάτες, βοσκοί, φαμελιάρηδες, ταπεινοί της γης, απορροφημένοι από τον ημερήσιο μόχθο τους για να εξοικονομήσουν μια μπουκιά ψωμί για τα παιδιά τους. Επί αιώνες και επί χιλιετίες καλλιεργούν τον κλήρο τους. Ώσπου ένα πρωί εμφανίζονται στον τόπο τους τα “ένδοξα όπλα”. Τανκς, αεροπλάνα, πυροβόλα, όλα τα τέρατα της σύγχρονης τεχνολογίας. Και τους συντρίβουν. Επειδή οι δυνατοί της γης επιβουλεύτηκαν τη γη τους. Και τους ξεριζώνουν. Και γίνονται πρόσφυγες η σε ξένες πατρίδες η και μέσα στην ίδια την πατρίδα τους.

          Η Ραχήλ έκλαιγε τα τέκνα της και δεν ήθελε να παρηγορηθεί “ότι ουκ εισίν”. Αλλά δεν έχει τέκνα μόνον η Ραχήλ, έχει και η παλαιστήνια μάνα και η κύπρια μάνα και η μάνα του Κουρδιστάν και τόσες άλλες μανάδες τόσων μικρών λαών.

          Πόση αγιότης υπάρχει σ’ αυτούς τους ταπεινούς της γης! Και πόση δαιμονικότης υπάρχει στους ισχυρούς της γης! Και ύστερα απορούν οι ισχυροί πως οι αδύνατοι εξεγείρονται και πως προβαίνουν σε πράξεις παράνομες, ενώ είναι απλώς πράξεις απελπισίας. Τι περιμένουν από το θύμα τους, τη στιγμή που στριμώχνουν για να το θανατώσουν; Αυτοί είναι οι παράνομοι και οι άδικοι και οι δολοφόνοι. Κι ας τους ευλογούν οι νομοθεσίες τους. Και οι μικροί λαοί στην απελπισία τους ρίχνονται στην αγκαλιά ου αντιπάλου ισχυρού, για να τους ενισχύσει. Και οι ισχυροί κανονίζουν την πολιτική τους αναλόγως. Εξωθούν τους λαούς στην απελπισία, για να τους έχουν στο χέρι τους. Το κεφάλι του μικρού, ποδοσφαιρική μπάλα στα γήπεδα των ισχυρών. Η ιστορία είναι μια τραγωδία, χωρίς λύση.

          Αυτή την τραγωδία την έζησε ο λαός της Βίβλου επί χιλιάδες χρόνια. Γι’ αυτό από το πονεμένο πνεύμα του έβγαλε τα μέγιστα δημιουργήματα της Παλαιάς  Κι της Νέας Διαθήκης. Και τ χάρισε στη λευκή ανθρωπότητα, ως κανόνες ζωής. Τους οποίους μόλις δυνάμωσε, πρώτος τους παραβαίνει. Αυτός ο μικρό λαός, ο τόσο ζωτικός, ο τόσο δυναμικός, ο έμπλεος πνεύματος, υπέστη τη ρομφαία του κάθε Ναβουχοδονόσορα της αρχαιότητας και του κάθε Χίτλερ των νεωτέρων χρόνων. Μέχρι που ρίχτηκε μέσα στους φούρνους του εχθρού του, και έγινε στάχτη.....

          Βέβαια όλα αυτά είναι γνωστά και κατάντησαν τετριμμένη επιχειρηματολογία. Ένα πράγμα όσο κοινό και να φαντάζει δεν παύει να αποτελεί μέγα σκάνδαλο. Είναι ο θάνατος των αθώων, των αμάχων, ο εκπατρισμός τους, η πείνα τους, δυστυχία τους. Είναι ο ασήκωτος πόνος των παιδιών του που κακή τους μοίρα ήταν να γεννηθούν σ’ αυτές τις “θερμές” περιοχές, όπου οι μεγάλοι παίζουν το ολετήριο παιγνίδι τους. Για ποιο πολιτισμό μιλάνε όλοι οι καλοκαθισμένοι της Δύσης, όταν δίπλα τους συμβαίνει αυτός ο σπαραγμός; Έρχονται και οι ημέρες του Πάσχα. Που θα τις ρογιάσουν εν ευωχία. Τι κυνισμός.

          Βεβαίως και η ισχύς και ο κυνισμός έχουν τα όριά τους. Άλλωστε μάχονται για να επεκτείνουν ακριβώς αυτά τα όρια, διότι η αμφισβήτηση ήδη εγέρθηκε. Σε Ανατολή και Δύση. Η “εξουσία” κατάντησε ο φόβος και ο τρόμος των απλών ανθρώπων τούτης της γης. Η “εξουσία” παρεφρόνησε.

          Χρ. Μαλεβίτση, “Ο ΕΓΚΟΠΟΣ ΛΌΓΟΣ”