Έχουν άραγε δίκιο;

Πολλοί λένε: Τι θέλω και πάω στην Εκκλησία; Εκεί πιο πού αμαρτάνεις, παρά προσεύχεσαι. Τι νομίζετε; Τι είναι εκείνο που τους κάνει να τα λένε αυτά: η αρετή τους; η ορθή τους κρίση; Καθόλου! Αντίθετα η τεμπελιά και η υπερηφάνεια.

          Βέβαια συμβαίνει-ατυχώς-μερικές φορές να είμαστε στην Εκκλησία και να αμαρτάνουμε. Μα όχι επειδή πήγαμε στην Εκκλησία. Αλλά επειδή επήγαμε χωρίς το πρέπον φρόνημα κι πνεύμα. Και επειδή στέκουμε στην Εκκλησία, όχι για να προσευχηθούμε, μα για άλλα!

          Και για να πεισθήτε, κυττάχτε εκείνους που δεν πάνε στην Εκκλησία! Τι κάνουν; Μένουν στο σπίτι για να προσευχηθούν; Κάθε άλλο! Ακόμη και αν μερικοί κάνουν και καμία προσευχή, οι πιο πολλοί από αυτούς κάνουν προσευχή φαρισαϊκή, αφού η προσευχή τους θα μπορούσε να διατυπωθεί με τα εξής λόγια του Φαρισαίου: Ο Θεός σε ευχαριστώ! Εγώ δεν είμαι σαν εκείνους τους άλλους αμαρτωλούς και άδικους, που πάνε στην Εκκλησία!

          Λοιπόν και να πηγαίνεις στην κοινή προσευχή. Μα και να προσεύχεσαι και στο σπίτι σου, μπροστά στις άγιες σου, και να μην δίνει καμία σημασία στις εξυπνάδες που λένε και κάνουν οι εξυπνάκηδες.

          Ο Ιησούς Χριστός απαιτεί να προσευχόμαστε αδιαλείπτως. Πολλοί λέγουν: Μα είναι δυνατόν, να προσευχόμαστε αδιαλείπτως, αφού ζούμε στον κόσμο; Αν ασχοληθούμε μόνο με την προσευχή, πότε θα εκπληρώσουμε τα καθήκοντά μας, και πότε θα καταπιαστούμε με τις δουλειές μας;

          Έχετε βέβαια δίκαιο. Δεν μας είναι δυνατό να έχουμε αδιάλειπτη εξωτερική προσευχή. Δηλαδή να σταθούμε μια για πάντα σε στάση προσευχής. Γιατί-πράγματι- έχουμε χρέος να ανταποκριθούμε και σε πολλές άλλες υποχρεώσεις μας, μια από τις οποίες είναι και η δουλειά μας.

          Μα όποιος συναισθάνεται την εσωτερική του φτώχεια, δεν σταματά να προσεύχεται, όσες φροντίδες και δουλειές κι αν έχει. Όποιος φλέγεται από την επιθυμία να εισέλθει στην Βασιλεία των Ουρανών, θα βρει και τον χρόνο και την ευκαιρία να προσεύχεται εσωτερικά. Και παρ’ όλες του τις βαριές και αδιάκοπες δουλειές, θα βρει και τον καιρό να πει δυο λόγια στον Θεό και να Τον προσκυνήσει. Χρόνο να προσευχηθεί δεν βρίσκει, όποιος δεν θέλει να προσευχηθεί.

          Λέγεται, ότι “ο Θεός αμαρτωλών ουκ ακούει”. Δηλαδή τους αμαρτωλούς δεν τους ακούει. Και δεν τους δίνει αυτά που ζητούν. Και αυτό είναι αλήθεια.

          Ποιους όμως αμαρτωλούς δεν ακούει ο Θεός; Εκείνους που προσεύχονται μεν, αλλά ούτε καν το σκέπτονται να γυρίσουν στον Θεό. Και ποτέ δεν Του ζητούν να τους  συγχωρήσει τα αμαρτήματα. Άλλωστε και αυτοί δεν έχουν την διάθεση να συγχωρήσουν σε κανέναν τίποτε. Ασφαλώς αυτούς τους αμαρτωλούς ο Θεός δεν τους ακούει. Και δεν εκπληρώνει τα αιτήματά τους. Και γι’ αυτό, όταν παρακαλείς να σου συγχωρήσει να σου συγχωρήσει τα οφειλήματά σου, οφείλεις και συ να συγχωρείς τα οφείληματα των άλλων. Και να το έχεις στόχο σου, να τις αφήσεις τις αμαρτίες σου. Και όταν παρακαλείς τον Θεό να σου είναι σπλαχνικός, να είσαι και συ εύσπλαχνος στους άλλους. Και τότε ο Θεός θα σε ακούει.

          Μητροπολίτου ΙΝΝΟΚΕΝΤΙΟΥ, “ Ο δρόμος προς την Βασιλεία των ουρανών”