Ένας δυστυχισμένος πατέρας έφερε το άρρωστο παιδί του στον Χριστό
για να το θεραπεύσει από την κυριαρχία
του διαβόλου που το είχε τσακίσει σωματική και ψυχικά. Όσοι ήταν δίπλα του λόγω
της απιστίας τους στάθηκαν ανίκανοι να το θεραπεύσουν και εμπόδιζαν την λύτρωσή
του.
Σ’ αυτόν το δύσπιστο
κόσμο δεν ανήκουν μόνο οι εχθροί του Χριστού-γραμματείς και φαρισαίοι- αλλά
ακόμη και οι μαθητές του και ο πατέρας του παιδιού. Και η δυσπιστία και
αμφιβολία στη δύναμη του Χριστού έναντι του δαιμονικού στοιχείου εκφράζει ο
διάλογος του Χριστού με τον πατέρα. “Από μικρός βασανίζεται και ο διάβολος τον
εξωθεί στη φωτιά είτε στο νερό για να τον εξολοθρεύσει. Αλλά αν μπορείς να
κάνεις κάτι, βοήθησέ μας”. Μαζί με την απόγνωση και η αμφισβήτηση μάτωνε την
καρδιά του. Μια κατάσταση μεταξύ πίστεως και απιστίας.
Όχι μόνον ο
πατέρας του παιδιού, αλλά και οι ψυχές
εκατομμυρίων ανθρώπων βασανίζονται μεταξύ πίστεως και απιστίας, μεταξύ βεβαιότητας και
αμφιβολίας. Και το τραγικό είναι ότι τόσο πιστεύουν όσο φθάνει να μην
χαρακτηρισθούν ως άπιστοι, και δεν πιστεύουν όμως τόσο για να μην
χαρακτηρισθούν ως πιστοί.
Πιστεύουν αόριστα
και όχι συγκεκριμένα σε Θεό Πατέρα και προνοητή όλων μας, ο Οποίος τόσο μας
αγαπά, ώστε θυσιάζει τον Υιόν Του για χάρη μας. Φοβούνται μήπως δεν θεωρηθούν
προοδευτικοί ή μήπως αναλάβουν κάποιες υποχρεώσεις, αν εμφανιστούν ότι βαδίζουν
στο δρόμο της πατροπαράδοτης πίστεως. Γι’ αυτό δεν έχουν την τόλμη να κάνουν
ένα βήμα παραπέρα, για να γίνουν πραγματικοί πιστοί.
Πρόκειται για
ανθρώπους που μέσα στην τρικυμισμένη ψυχή τους
δεν έχουν την ειρήνη του πιστού ούτε την απάθεια του απίστου. Θα άρμοζε
να πουν κι αυτοί το “πιστεύω Κύριε, βοήθει μου τη απιστία”.
Αυτή η πονεμένη
κραυγή εκφράζει την αμφιταλάντευση αμέτρητων ψυχών. Πρόκειται για εκείνους που
τώρα μέσα τους αισθάνονται το φως της πίστεως, αλλά την άλλη ώρα η τρικυμία της αμφιβολίας ταράζει τον
εσωτερικό τους κόσμο.
Πάντως και οι πρώτοι
και οι δεύτεροι πάσχουν από την ίδια αρρώστια. Βρίσκονται αντιμέτωποι προς την
ίδια ανάγκη. Χρειάζονται συγκεκριμένη πίστη. Έχουν ανάγκη να πεισθούν, ότι αυτό
το ανώτερο ΟΝ που δέχονται ότι υπάρχει, δεν είναι απλά μια ανώτερη δύναμη, αλλά
ο προσωπικός Θεός που μας αγαπά όλους χωρίς εξαίρεση. Και εκείνους που τον
αγαπούν κι εκείνους που τον αμφισβητούν η τον υποτιμούν. Αλλά η αγάπη του Θεού
είναι τόσο μεγάλη που δεν μπορούμε να την εννοήσουμε. Διότι καμία ανθρώπινη
αγάπη δεν μπορεί να συγκριθεί μα την αγάπη του Θεού. Αυτού εξ άλλου φανερώνει η
σταυρική θυσία Χριστού, του Υιού του Θεού.
Πάντως η σκιά της
αμφιβολίας δεν έπαψε να πέφτει στην σκέψη και την καρδιά των ανθρώπων. Σήμερα
μάλιστα μοιάζει να είναι πιο πυκνή. Τουλάχιστον εκείνος ο δύστυχος πατέρας πάνω
στον πόνο του έσπευσε να ζητήσει βοήθεια κοντά στον Χριστό. Ενώ στην εποχή μας
πολλοί δεν σκέπτονται κάν ν’ απευθυνθούν στον Χριστό στις δυσκολίες και τους
πειρασμούς της ζωή τους..,
Ο πατέρας του
άρρωστου παιδιού μετά την αδυναμία των μαθητών να θεραπεύσουν το παιδί του, δεν έφυγε, δεν απογοητεύθηκε
οριστικά, αλλά προχώρησε και ζήτησε την
προσωπική επέμβαση του Κυρίου. Ενώ πολλοί από μας μόλις αντικρίζουμε κάποιον
λειτουργό της Εκκλησίας που αδυνατεί να μας βοηθήσει σπεύδουμε να
απομακρυνθούμε από το περιβάλλον το
εκκλησιαστικό. Η αμφιβολία σκοτίζει
τη σκέψη, νεκρώνει την ελπίδα και την πνίγει στο σκοτάδι.
Το πρόβλημα είναι
πως θα μπορέσουμε να υπερνικήσουμε την αμφιβολία μας. Αυτό το υποδεικνύει ο
Χριστός. “ Ο δε Ιησούς είπεν αυτώ το ει
δύνασαι πιστεύσαι, πάντα δυνατά τω πιστεύοντι”. Δηλαδή το θέμα δεν είναι αν
μπορώ εγώ να θεραπεύσω το παιδί, αλλά αν εσύ μπορείς να πιστέψεις. Προς αυτή
την κατεύθυνση αναζήτησε τη λύση του προβλήματός σου. Στην καρδιά σου, εκεί
βρίσκεται το εμπόδιο. Αν πιστέψεις όχι μόνο μπορεί να γίνει καλά, αλλά όλα
μπορούν να γίνουν.
Το κλειδί για ν’
ανοίξουν οι καρδιές το έχουμε εμείς, που το έχουμε αφήσει σε κάποια γωνιά των
δισταγμών και της αμφιβολίας. Και το κλειδί είναι η εμπιστοσύνη, η προσωπική
μας πίστη στην παντοδυναμία του Θεού. Αυτή πρέπει να πάρει στη ζωή μας την κεντρική
θέση που της αρμόζει.
Το ρεύμα της
πανίσχυρης δυνάμεως του Θεού είναι μια πραγματικότητα. Η γραμμή όμως αυτή για
να φθάσει στη ζωή μας δεν είναι πάντοτε ανοιχτή. Ο διακόπτης συχνά είναι κλειστός.
Ο Κύριος που κανένα δεν αποστρέφεται θα μας δώσει την πίστη, που μπορεί να
μετακινήσει και βουνό αν διαθέτουμε
πίστη ακόμη και ως κόκκο συνάπεως κατά την ρήση του Χριστού.
Αυτός είναι ο μόνος
τρόπος για να χαρίσουμε στην τρικυμισμένη ψυχή μας την ποθητή ειρήνη και
σωτηρία και να γευτεί τη θεϊκή αγάπη , χαρά και ευλογία.
π. γ. στ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου