«Εβράδυασεν. Ο ήλιος δύων όπισθεν του πευκοφύτου όρους έπεμπεν εις τας
ανατολικάς άκρας της νήσου και εις τας προ του λιμένος της νήσου νησίδια τας
τελευταίας του ακτίνας, λαμβάνων μεθ’ εαυτού όλον το ευφρόσυνον της ημέρας θάλπος και αφήνων
εις τα βουνά να στέλλωσι το οξύ εκείνο του χειμώνος απόγαιον…».
Τι στερούνται τα παιδιά
μας, αλήθεια, από την άγνοια αυτής της ομορφιάς του λογοτεχνικού και ανεπανάληπτου
ελληνικού λόγου;
Γ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου