Οι ψυχολογικές τιμωρίες...
1. αποτελούν απειλή να χάσει το παιδί για λίγο την αγάπη των γονέων του
2. προκαλούν έντονο άγχος στο παιδί
3. οι τιμωρίες που δημιουργούν άγχος είναι πολύ πιθανό αργότερα να οδηγήσουν σε ισχυρό αυτοέλεγχο.
Οι σωματικές τιμωρίες…
1. προκαλούν επιθετικότητα ή παθητικότητα στο παιδί
2. κάνουν το παιδί να φυλάγεται μήπως το πιάσουν -φοβάται ότι θα τιμωρηθεί
3. είναι ελάχιστα αποτελεσματικές για την ανάπτυξη αυτοελέγχου στο παιδί.
Συνθήκες που συμβάλλουν στην απόκτηση αυτοελέγχου…
1. ανάμεσα σε γονείς & παιδιά υπάρχουν ισχυροί δεσμοί αγάπης
2. οι απαιτήσεις των γονέων έχουν σταθερότητα
3. οι κυρώσεις που χρησιμοποιούν οι γονείς έχουν συνέπεια
4. οι τεχνικές τιμωρίας είναι ψυχολογικές & όχι σωματικές
5. οι γονείς δικαιολογούν τις αποφάσεις τους, επισημαίνοντας τις συνέπειες των πράξεων
4 σχόλια:
Πάντα εύστοχες και μεστές περιεχομένου και ουσίας οι αναρτήσεις Χρυσαλλίδα.
Μπράβο.
Το θέμα της σωματικής τιμωρίας είναι πού σοβαρό.
Οι παλαιοί το είχαν περί πολλού και το θεωρούσαν απαραίτητο στοιχείο της ανατροφής των παιδιών τους.
Οι σύγχρονοι το θεωρούν μεσαιωνικό βασανιστήριο και ως εκ τούτου εντελώς απορριπτέο.
Νομίζω ότι κάπου στην μέση βρίσκεται το σωστό.
Το παιδί κάποιες φορές, όταν έχεις εξαντλήσει όλα τα μέσα πειθούς και ομιλίας και υπομονής, πρέπει να παραδειγματίζεται, έστω και με μια ελαφριά ξυλιά. Προς Θεού αυτό δεν αποτελεί αποδοχή του ξυλοδαρμού των παιδιών. Μιλάμε για απλά, δυνατά αγγίγματα προς επαναφορά στο ορθό.
ΟΧΙ ΞΥΛΟΔΑΡΜΟΣ ΚΑΙ ΞΥΛΟ ΜΕΧΡΙ ΔΑΚΡΥΩΝ.
Μαρ.Σκ.
Θα ήθελα να εστιάσω την προσοχή μας στον όρο αυτοεκτίμηση.
Χρειάζεται τεράστια προσοχή από την εισαγωγή όρων που είναι καθαρά δάνεια από την Αμερικανική "ψυχοθεραπεία" και εκφράζουν τις πραγματικότητες της Αμερικανικής προτεσταντικής κουλτούρας.
Μπορούμε να συζητούμε το θέμα της αγωγής των παιδιών μας με τους όρους της Ορθόδοξης πίστης και παράδοσης.
Οπως έλεγε ο π. Παίσιος τα παιδιά να τα χτυπάτε με το φιλότιμο. Οχι με τη βέργα! Οχι με το νόμο αλλά με το νόημα του νόμου που είναι το φιλότιμο.
Να τα εμπνέουμε για το καλύτερο προβάλλοντάς τους το παράδειγμα των Αγίων και βοηθώντας τα να αντιληφθούν ότι ο Χριστός τα προόρισε όχι απλά για τα μεγάλα αλλά για τη θέωση.
Παράλληλα θα πρέπει να αντιληφθούν ότι η αγιότητα είναι μεν αποτέλεσμα της κίνησης της κεντρικής δύναμης της ψυχής που είναι η θέληση του ανθρώπου αλλά η ενεργοποίηση της προσπάθειας και η καρποφορία της είναι δώρο της χάρης του Χριστού.
Και κάτι τελευταίο που είναι και το πιο σημαντικό: Αν θέλουμε αυτά μηνύματα να περάσουν στα παιδιά μας πρέπει να τα ζούμε εμείς οι ίδιοι, επειδή τα παιδιά, όπως άλλωστε όλοι μας, επηρεαζόμαστε όχι από το τι μας λένε οι άλλοι αλλά από το πόσο μας εμπνέει το παράδειγμά τους.
Γι΄αυτό ούτε αυτοπεποίθηση, ούτε αυτοεκτίμηση, ούτε εγωισμός, ούτε απελπισία, αλλά τα πάντα και εν πάσι Χριστός.
Mεταξύ του εγωισμού και της απελπισίας (που είναι άλλη μορφή εγωισμού) υπάρχει η μέση οδός η οδοός της ταπείνωσης και της εμπιστοσύνης (πίστης) στην αγάπη του Χριστού.
Νομίζω ότι και οι δυο σχολιαστές εύστοχα εξέθεσαν τις απόψεις τους.
Οόρος αυτοεκτίμηση στην αμερικάνικη ορολογία παίρνει πολλή συζήτηση.
Ο όρος αυτοεκτίμηση στην ορθόδοξη παιδαωγική συνδυάζεται με την πίστη μας και με το ορθόδοξο δεον. Αν το απιδί μεγαλώνει σε ένα ορθόδοξο χριστιανικό περιβάλλον, τότε η αυτοκτίμηση είναι επιβεβλημένη, καθώς το παιδί έχει αφομοιώσει πρότυπα χριστιανικά και ορθόδοξα.
Θεωρώ κ.Τελεβάντε ότι ο όρος αυτοκετίμηση παίρνει διαφορετιές ερμηνείες ανάλογα με το περιβάλλον. Εσεις, ενδεχομένως επειδή έχετε μεγαλώσει και ζείτε στην Αμερική, ο όρος αυτός να σας χτυπά κάπως παράξενα. Εδώ, στην Ελλάδα, ο όρος στην ορθόδοξη χριστιανική οικογένεια πρσλαμβάνει άλλη σημασία.
Στην πρώτη σχολιάστρια, θα ήθελα να πω πως η σωματική τιμωρίακαι ποινή πρέπει να αποφέυγεται. Μπορεί προσωρινά να φαίνεταιότι έχει αποτελέσματα, αλλά μελλοντικά η σωματική τιμωρία, το ξύλο, φέρνει αντίδραση, απομάκρυσνη, αποξένωση.
Ευχαριστώ πολύ για στο σχολιασμό σας.
Χρυσαλλίς
Σωστά τα λέει ο Π.Τελεβάντος γιατί στην Αμερική έχουν δει πολλά τα μάτια του.
Βέβαι αεδώ στην Ελλάδα τα πράγματα είναι διαφορετικά και ακόμα δεν έχουμε τέτοιυς κινδύνους εισαγωγής όρων και ρευμάτων.
Ασ είμαστε προσεκτικοί και ας αγρυπνούμε γιατί ποτέ δεν ξέρεις πότε ο εχθρός θα εισβάλει.
Δημοσίευση σχολίου