Θεέ μου, σύ εἶσαι ἡ ἀνείπωτη γλυκύτητα, με την ὁποία ὅλα τά πικρά γλυκαίνονται. Ἡ δική σου γλυκύτητα γλύκανε τις φρικώδεις, θανατηφόρες πέτρες, πού ἔριχναν στον Στέφανο. Ἡ γλυκύτητά σου ἔκανε γλυκειά την πυρωμένη σκάρα, πάνω στην ὁποία ξάπλωσαν τον ἅγιο Λαυρέντιο…. Ὁ ἅγιος Άνδρέας πήγαινε να σταυρωθεῖ με χαρά γιατί θα ἐρχόταν στη δική σου γλυκύτητα. Αὐτή ἡ δική σου γλυκύτητα τόσο πολύ γέμισε την ψυχή ταῶν Ἀποστόλων, ὤστε γι΄αὐτή δέχθηκαν μετά χαρᾶς μύρια βάσανα. Αὐτή τη γλυκύτητα δοκίμασε ὁ Πέτρος στη Μεταμόρφωση και φώναξε μεθυσμένος: Εἶναι θαυμάσιο να μείνουμε ἐδῶ μαζί σου. Να φτιάξουμε τρεῖς σκηνές, μια για σένα, μια για τον Μωϋσῆ, και μια για τον Ήλία. Ἐμεῖς δεν θέλουμε σκηνές ἤ τίποτα ἄλλο παρά μόνο να γεμίζουμε ἀπ΄την γλυκύτητά Σου.
Μια σταγόνα ἀπ΄τη γλυκύτητα Σου γεύτηκε και ἀηδίασε κάθε ἄλλη γλυκύτητα. Τι θα 'λεγε ἄν γευόταν ὄλη ἐκείνη τη γλυκύτητα, πού ἔχεις ἑτοιμάσει γι'αὐτούς πού σ΄ἀγαποῦν;.. Αὐτή εἶναι ἡ μακαριότητα, Κύριε Θεέ μου, πού ἐλπίζουμε να μᾶς δώσεις καί γιά τήν ὁποία κάθε μέρα ἀγωνιζόμαστε και πεθαίνουμε, ὡστε σέ Σένα καί στή δική Σου ζωή νά ζήσουμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου