«Το παν είναι η ευλάβεια. Χωρίς
ευλάβεια η ψαλτική είναι ξεθυμασμένη και μοιάζει με όργανο ξεκουρδισμένο, που
κάνει γκλίν- γκλίν. Ούτε έχει σημασία αν ψάλλει κανείς δυνατά ή σιγανά. Σημασία
έχει να ψάλλει με ευλάβεια. Τότε το ψάλσιμο είναι ταπεινό, γλυκό. Δεν είναι
κοιμισμένο. Και το δυνατό είναι έντονο και καρδιακό. Δεν είναι άγριο.
Ο π. Μακάριος Μπουζικας είχε
βροντερή φωνή, αλλά έψελνε φυσικά, με ευλάβεια και με καημό. Ένοιωθες ότι
ξεκοβόταν η δική του καρδιά, και ξεκολλούσε και η δική σου. « Σου κάνει τα
τζιέρια ( τα σπλάχνα) άνω –κάτω», έλεγε ένα γεροντάκι. Έμενε μόνος του στην
Καψάλα, σε ένα Σταυρονικητιανό Κελλί. Πιο κάτω έμενε ένας Ρουμάνος που δεν ήταν
ψάλτης, αλλά είχε ευλάβεια. Το βράδυ έβγαινε ο πατήρ Μακάριος στην απλωταριά
του Κελιού του και συνέχιζε τον άλλο στίχο ο Ρουμάνος από κάτω! Ήταν μεγαλείο!
Είναι μεγάλη υπόθεση ο ψάλτης να
έχει ευλάβεια. Ξέρετε πόσο βοηθάει;
Αλλοιώνεται ο ίδιος εσωτερικά, και επειδή αυτή η εσωτερική αλλοίωση εκδηλώνεται
και εξωτερικά, αλλοιώνεται και ο άλλος
που τον ακούει και βοηθιέται θετικά. Έτσι η προσευχή όλων είναι
ευπρόσδεκτη στον Θεό».
Γέροντος Παϊσίου Αγιορείτου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου