Το ασκητικό ήθος της Μεγάλης Σαρακοστής

Η Κυριακή της Τυρινής αποτελεί ένα ορόσημο στον λειτουργικό χωροχρόνο της Εκκλησίας. Είναι η θύρα που ανοίγεται μπροστά στα μάτια του πιστού, για να υποδείξει το δρόμο της σταυροαναστάσιμης αγάπης. Αποτελεί μια πρόσκληση σ’ έναν τρόπο ζωής κατά παράδοξο τρόπο κάτω από παράδοξους όρους.

          Είναι το προανάκρουσμα της ευλογημένης περιόδου της Μεγάλης Σαρακοστής που καλείται εντονότερα να ζει ο πιστός ως μέτοχος του σταυρού και της αναστάσεως του Χριστού. Το μυστήριο που ο Κύριος επιτέλεσε και ολοκλήρωσε μόνος Του: το μυστήριο της σωτηρίας. Η Εκκλησία απαιτεί από πιστά παιδιά  της να ζήσουν το χαροποιό πένθος της ως φιλόχριστοι και φιλόθεοι.

          Ο Θεός πλάθοντας  τον άνθρωπο τον τοποθέτησε δίπλα Του και όταν εξέπεσε τον ανέστησε και τον επανέφερε στο αρχαίον κάλλος. Γι’ αυτό όταν ο Χριστός ήρθε ανάμεσά μας, έκανε τα πάντα μέχρι να εξουθενώσει τον αντίπαλο εχθρό Θεού και ανθρώπου- τον διάβολο- και τον έκανε πάλι φίλο του.

          Η αποκάλυψη του Θεού στο πρόσωπο του Χριστού συνιστά το ύψιστο γεγονός της σωτηρίας και παρέχει την πλήρη αποκάλυψη του θελήματος του και αποτελεί συγχρόνως  κλήση του ανθρώπου στο νέο τρόπο ζωής, ο οποίος καλλιεργείται με την άσκηση και τη χάρη του Θεού.

          Ο Χριστός ως θεάνθρωπος δεν αποκάλυψε μόνο το “ήθος” του Θεού στους ανθρώπους, αλλά και τήρησε απέναντι στο Θεό το ήθος του τέλειου ανθρώπου. Έτσι ο άνθρωπος γνώρισε το θεοπρεπές ήθος του το οποίο καλείται να καλλιεργήσει στη ζωή του. Κοντολογίς ο χριστιανός καλείται να φανερώσει τη  εν Χριστώ ανακαίνισή του στην καθ’ ημέρα ζωή του. Διότι χωρίς την προσωπική οικείωση του ανακαινιστικού έργου του Χριστού, η επί γης παρουσία του είναι ανώφελος. Ο Ωριγένης λέγει: “ Ποιο το όφελος εάν ο Λόγος του Θεού επεδήμησε στον κόσμο κι εγώ δεν έχω μέσα μου Αυτόν;’

          Η ζωή του πιστού ως πνευματική ζωή είναι μια αδιάκοπη πορεία προς την τελειότητα. Οι απαθείς προχωρούν πιο πολύ χωρίς χορτασμό προς το ύψιστο ποθούμενο, καθιστούν τελειότητα χωρίς τέλος. Είναι η τέλεια τελειότητα όσον φορά το μέτρο της ανθρώπινης δυνάμεως και είναι τέλος συνάμα, γιατί ξεπερνά τον εαυτό της με την καθημερινή πρόοδο και υψώνεται συνεχώς με τις προς Θεό αναβάσεις (Αγ. Εφραίμ ο Σύρος).

          Η Μεγάλη Σαρακοστή αποτελεί το πιο ιδεώδες χρονικό διάστημα, και όχι μόνο, γιατί το πνευματικό κλίμα που καλλιεργεί, δημιουργεί στην ανθρώπινη ψυχή κατάνυξη και διάθεση για αγώνα για την ανάπτυξη ενός ασκητικού ήθους   που αποτελεί το γνήσιο γνώρισμα της οικείωσης της εν Χριστώ τελειώσεως.   

          π. γ. στ.