25η Μαρτίου: Ο Ευαγγελισμός της Θεοτόκου

Ο ορθόδοξος χριστιανικός λαός  με κατάνυξη και ευλάβεια ζει και συμμετέχει στις ι. Ακολουθίες ιδιαίτερα εκείνες που αναφέρονται στο πρόσωπο της Θεοτόκου. Κεντρικό πρόσωπο στον λειτουργικό κύκλο, πέρα βέβαια από το  πρόσωπο Του Κυρίου, είναι η Παναγία. Η Εκκλησία μας δεν είδε την Θεοτόκο μόνο σαν μια αγνή Παρθένο, αλλά και ως νέα Εύα που γέννησε τη νέα ανθρωπότητα. Κατά συνέπεια η Θεοτόκος είναι η απαρχή ενός νέου κόσμου στον οποίο πρωτότοκος είναι ο Υιός της Ιησούς Χριστός.

          Η Θεοτόκος ήταν κόρη του Ιωακείμ και της Άννας, την οποία οδήγησαν τριών ετών στο Ναό για την καθιέρωσή της. Εκεί παρέμεινε δώδεκα χρόνια. Μετά την έξοδό της η Μαρία οδηγείται από τους γονείς της σε μνηστεία με τον  Ιωσήφ, άνδρα δίκαιο και θεοσεβή.

          Κατά την περίοδο της μνηστείας πραγματοποιείται ο ευαγγελισμός της Θεοτόκου.  Ο αρχάγγελος Γαβριήλ την πληροφορεί για την επικείμενη εγκυμοσύνη και τη γέννηση παιδιού που θα ονομασθεί Ιησούς, μετά από ένα συγκλονιστικό διάλογο, που ξεπερνά τα όρια της λογικής. Πρόκειται για ένα πραγματικό και παράδοξο θαύμα.

          Ποια είναι η θεολογική ερμηνεία αυτού του μυστηρίου;

          Ο ευαγγελιστής Λουκάς με το ιερό αυτό κείμενο φωτίζει το γεγονός του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου με ενδιαφέρουσες διατυπώσεις.

          Η πρώτη υπάρχει στη φράση του αγγέλου “μη φοβού Μαριάμ”. Είναι συνηθισμένο φαινόμενο, όταν συμμετέχει κάποιο πρόσωπο ή ομάδα προσώπων σ’ ένα σωτηριολογικό γεγονός, σχεδόν πάντοτε διατυπώνεται αυτή η αλήθεια με τα λόγια: “μη φοβού” ή  “μη φοβείσθε”.  Σ’ όλες τις περιπτώσεις της παρουσίας του Θεού ο άνθρωπος καλείται να ξεπεράσει το φόβο και να παραδοθεί με εμπιστοσύνη στη νέα πραγματικότητα του μυστηρίου.

          Η δεύτερη διατύπωση που μας βοηθάει στην κατανόηση του μυστηρίου του ευαγγελισμού, είναι η διαβεβαίωση του Αγγέλου “ότι  ουκ αδυνατήσει παρά του Θεού παν ρήμα”. Εδώ εισερχόμαστε στο χώρο του σχεδίου της θ. Οικονομίας, όπου κυριαρχεί η αποκάλυψη του Θεού. Το γεγονός του ευαγγελισμού εντάσσεται στον κόσμου της θ. Αποκαλύψεως και όχι στις γνωστικές ικανότητες του αμαρτωλού κόσμου μας.

          Μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια κατανοείται και η αντίδραση της Θεοτόκου στα λόγια του αρχάγγελου Γαβριήλ. Τελικά η μόνη διέξοδος την έκπληξή της είναι η αποδοχή του θαύματος με τα λόγια: “Ιδού η δούλη Κυρίου. Γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου”. Τελικά η λύση βρίσκεται στην αποδοχή.

          Το ότι αδυνατούσε να καταλάβει την ερμηνεία ενός γεγονότος, δεν σημαίνει ότι μπορούμε να το απορρίψουμε. Η Παναγία προτιμά αντί  να ερμηνεύσει, να βιώσει την επέμβαση του Θεού στην προσωπική της ζωή και την ιστορία της ανθρωπότητας.

          γ.