Κυριακή των Βαΐων

Ο Απόστολος Παύλος προτρέπει

Σήμερα, Κυριακή των Βαΐων, η Εκκλησία μας φέρνει στη μνήμη μας την θριαμβευτική είσοδο του Κυρίου στα Ιεροσόλυμα λίγο πριν το πάθος και την Ανάσταση Του. Το αποστολικό ανάγνωσμα την ημέρας χαρακτηρίζεται  από το αίσθημα της χαράς. Ο απόστολος Παύλος προτρέπει τους Φιλιππισίους να χαίρονται πάντοτε χαρά μεγάλη.

          Ο ίδιος ο απόστολος είχε αντιμετωπίσει πολλές δυσκολίες και κινδύνους. Όμως ακολούθησε με συνέπεια τον Κύριο στους χλευασμούς, την περιφρόνηση και την αμφισβήτηση των συγχρόνων του Εβραίων.

          Ο Χριστός εισέρχεται στην αγία Πόλη. Ο λαός τον υποδέχεται θριαμβευτικά. Εκφράζει την χαρά και τον θαυμασμό του για τον ταπεινό Διδάσκαλο, που διήλθεν ευεργετών και ιώμενος, σκορπίζοντας χωρίς μέτρο την αγάπη του θεραπεύοντας “πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν εν τω λαώ”.

          Όμως ο θρίαμβος αυτός είναι πρόσκαιρος. Αυτός ο ίδιος λαός σε λίγες μέρες θα οδηγήσει το Χριστό στο Σταυρό. Πρωταγωνιστές οι Γραμματείς και οι Φαρισαίοι και ο όχλος που παρασύρεται από τη δημαγωγία του θρησκευτικού κατεστημένου της εποχής  κραυγάζοντας το “άρον, άρον σταύρωσον αυτόν”.

          Οι Ρωμαίοι κατακτητές υπέκυψαν στην απαίτηση των Ιουδαίων αρχόντων  και του όχλου και παρέδωσαν τον Ιησού, “ίνα σταυρωθεί”.  Απ’ αυτή όμως την σταυρική καταδίκη πηγάζει και η δόξα του Χριστού. Γι’ αυτό είναι ο “βασιλεύς της δόξης”.  Ο θάνατός του  γίνεται η νίκη πάνω στο θάνατο, η κατάργηση της κατάρας του Νόμου- “εξηγόρασας ημάς εκ της κατάρας του νόμου τω τιμίω σου αίματι τω σταυρω προσηλωθείς...”

          Ο Παύλος ως γνήσιος και φανατικός εκφραστής του Νόμου πάλεψε

 με τον Χριστό, τον καταδίωξε με πάθος από πεποίθηση, αλλά στο τέλος νικήθηκε από την αγάπη του. Γι’ αυτό και στην επιστολή του καταγράφει όσα προέρχονται από την αγάπη του, την προσωπική πνευματική του εμπειρία, από την χωρίς όρων παράδοση του εαυτού του στη σώζουσα χάρη του Θεού.

          Αλήθεια τι περίεργα πράγμα συμβαίνουν! Ο Χριστός καθιέρωσε το μεγαλείο  της χαράς που προέρχεται από τον πόνο, την άκρα ταπείνωση και την άπειρη αγάπη. Πρόκειται για το μακάριο χαροποιόν πένθος.

          Βέβαια τα προβλήματα τη ζωής και οι ευθύνες δεν αφήνουν ανέπαφο τον άνθρωπο και δεν είναι ξένος προς αυτά. Έτσι συμπάσχει με τους κατατρεγμένους, τους περιθωριακούς, τους αδικημένους και κακοποιημένους του κόσμου τούτου, και συγχρόνως  χαίρει για την προκοπή και την πρόοδο των αδελφών του.

          Η αγάπη είναι απλή, γι’ αυτό και οδηγεί στη χαρά. Δεν είναι αφελείς οι χριστιανοί. Βιώνουν τη ζωή τους με όλη την τραγικότητά της.  Ζουν με τη βεβαιότητα του σταυρού που οδηγεί στη χαρά της Αναστάσεως. Και η χαρά αυτή προσφέρεται  δωρεά, είναι χάρις, σε όσους κοινωνούν στο μυστήριο του Τριαδικού Θεού και στη αγιοπνευματική ζωή των θεουμένων αγίων. Και σ’ εκείνους που τους συναντούν σε κάθε ευχαριστιακή σύναξη της Εκκλησίας, αλλά και στο πρόσωπο των “ελαχίστων αδελφών”.

          Σήμερον η χάρις του Αγίου Πνεύματος ημάς συνήγαγε και πάντες λέγομεν. Ευλογημένος ο ερχόμενος .... ωσαννά εν τοις υψίστοις”.

          Γ.