Κάποιος ευλαβής προσκυνητής ρώτησε
κάποτε τον άγιο Παϊσιο τον Αγιορείτη, γιατί δεν μπορεί να νοιώσει χαρά με
τίποτε. Κι’ εκείνος του απάντησε: “Επειδή δεν δοξολογείς τον Θεό, διότι όταν ο
άνθρωπος είναι δοξολογικός, τότε χαίρεται με όλα. Αν θέλεις να προγεύεσαι του
παραδείσου από τώρα, τότε αναγνώρισε τις ευεργεσίες του Θεού και άρχισε το
“δόξα σοι ο Θεός”. Αλλά και Άγιος Πορφύριος τόνιζε συνεχώς: “Να προχωρείτε σε
δοξολογία του Θεού για όλα τα ωραία, για να ζείτε τον μόνον Ωραίο”.
Όλοι
οι Άγιοι της Εκκλησίας, παλαιότεροι και σύγχρονοι, τόνιζαν αυτό που αναφέρει η
πατερική παράδοση. Ζωή χωρίς ευχαριστία, σημαίνει βίο αχάριστο, ανέλπιδο, χωρίς
Χριστό. Ο Απ. Παύλος παραγγέλλει: “ Πάντοτε χαίρετε, αδιαλείπτως προσεύχεσθε,
εν παντί ευχαριστείτε”.
Ως
γνωστόν κέντρο της ορθόδοξης λατρείας είναι η Θ. Ευχαριστία. Στην αγία Αναφορά
ομολογούμε την δοξολογία μας για τη ζωή που μας χαρίστηκε, για την πίστη και
την ελπίδα. “Άξιον και δίκαιον Σε υμνείν, Σε ευλογείν, Σε αινείν, Σοι
ευχαριστείν, Σε προσκυνείν...”.
Με
τα υπέροχα αυτά ευχαριστιακά λόγια αναπέμπουμε στο Θεό Πατέρα την
ευγνωμοσύνη μας. Και συνεχίζει η ευχή:
Για όλα αυτά ευχαριστούμε τον Πατέρα και τον μονογενή Υιό και το Άγιο Πνεύμα.
Για όλα αυτά, όσα ξέρουμε και όσα δεν ξέρουμε, για όσα βλέπουμε και όσα δεν
βλέπουμε, που έκανες για μας”.
Και
η απάντηση του λαού: “Άγιος, Άγιος, Άγιος είσαι Κύριε των δυνάμεων. Είναι
γεμάτος ο ουρανός και η γη από τη δόξα Σου”. Αυτή, λοιπόν, η αίσθηση της
δοξολογίας προς τον Θεό είναι το κέντρο της πίστεως μας. Ο Θεός μας αγαπά παρά
τις αμαρτίες μας και συγχωρεί κάθε αστοχία μας. Και όσο νοιώθουμε ενσυνείδητα
αυτή την αγάπη του Θεού επιθυμούμε να προσφέρουμε “εαυτούς και αλλήλους και
πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα”.
Συνήθως
η αχαριστία, η μεμψιμοιρία μας κάνουν να λησμονούμε τον Θεό σαν κακομαθημένα παιδιά που λησμονούν τον
δωρεοδότη και αδυνατούν να χαρούν τα δώρα ου Θεού.
Όποιος
γνωρίζει και ζει τη εν Χριστώ ζωή παραδίδεται στην αγάπη του Θεού και την
μεταγγίζει στον πλησίον του, αφού την
έλαβε δωρεάν. Ζει και ευχαριστεί και αισθάνεται, ότι δεν είναι άξιος των
ευεργεσιών του Θεού. Αυτός είναι ο λόγος που η Θ. Μετάληψη λέγεται ΘΕΙΑ
ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑ.
Πριν
τον καθαγιασμό των Τ. Δώρων ψάλλουμε: “Σε υμνούμεν, Σε ευλογούμεν, σοι
ευχαριστούμεν, Κύριε, και δεόμεθά σου..”. Και το λέμε αυτό γιατί η Θ.
Ευχαριστία είναι το κέντρο της ζωής μας, και στη χαρά και στη λύπη και στις
δοκιμασίες και στους πειρασμούς.
Και
όταν μεταλάβουμε το Σώμα και το Αίμα του Χριστού και θέλοντας κάθε στιγμή της
ζωής μας να είναι όπως κι’ αυτή-ευχαριστιακή- λέμε: “Σε ευχαριστούμε φιλάνθρωπε
Δέσποτα, ευεργέτη των ψυχών ημών, γιατί και σήμερα μας αξίωσες να μεταλάβουμε
των αθανάτων μυστηρίων. Στήριξε μας όλους μέσα στο φόβο σου, φρούρησε τη ζωή
μας, στερέωσε τα βήματα μας με τις ικεσίες της ενδόξου Θεοτόκου και αειπαρθένου
Μαρίας....”.
Το
ζητούμενο είναι όλη η ζωή μας να είναι
δοξολογική και ευχαριστιακή.
Η
μοναχή Σωφρονία γράφει: “ Η καρδιά μας να είναι μαλακή....Ήρεμη. Χωρίς άγχος...
Σιωπηλή μπροστά στον αφουγκρασμό του Θεού... Κάθε ανάσα νάναι μια μορφή
δοξολογίας...Τόσος πόνος να μετουσιώνεται σε μυστικές ανάσες προσευχής...”.(“Το
τώρα του Θεού”).
π.
γ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου