Κυριακή Στ΄ Τυφλού “Δικαιοσύνης ήλιε νοητέ, Χριστέ ο Θεός.....”

  

Κυριακή Στ΄ Τυφλού

          “Δικαιοσύνης ήλιε νοητέ, Χριστέ ο Θεός.....”

          Η σημερινή ευαγγελική διήγηση του θαύματος του εκ γενετής τυφλού οδηγεί τη σκέψη μας στο αιώνιο Φως, που είναι ο Ιησούς Χριστός. Εξ αιτίας αυτού του θαύματος το Ιουδαϊκό κατεστημένο της εποχής δυσφόρησε και συγκρούσθηκε με τον Χριστό περισσότερο γιατί ήταν Σάββατο, ημέρα αργίας. Πρόκειται για την αμαρτία του που “μένει” και δεν θεραπεύεται ποτέ, ώστε και με τα σωματικά τους μάτια να δουν τα “έργα” του φωτός, τον Κύριο Ιησού, ο Οποίος  “φως εις τον κόσμον ελήλυθεν”.

          Το δοξαστικό του εσπερινού της εορτής είναι χαρακτηριστικό.

          “Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ, Χριστέ ο Θεός, ο τον εκ μήτρας το φως εστερημένον, δια της σης αχράντου προψαύσεως φωτίσας κατ’ άμφω και ημών τα όμματα των  ψυχών αυγάσας, υιούς ημέρας δείξον, ίνα πίστει βοώμεν σοι. Πολύ σου και άφατος η εις ημάς ευσπλαχνία, φιλάνθρωπε, δόξα σοι”.

          Το πρόβλημα που έλυσε  ο Χριστός θεραπεύοντας τον τυφλό δεν περιορίζεται στη θεραπεία της όρασης, αλλά στο φωτισμό “κατ’ άμφω”. Διότι το να βλέπουμε μόνο για να ικανοποιούμε τις ατομικές μας ανάγκες, οπωσδήποτε δεν είναι αρκετό. Αν τα μάτια της ψυχής παραμένουν κλειστά, τότε αδυνατούμε να συλλάβουμε τη χαρα της δημιουργίας και της ελπίδας. Βλέπεις μεν, αλλά δεν αισθάνεσαι αυτό που βλέπεις, γιατί έχεις μισή καρδιά. Το πιο οδυνηρό είναι να παραμένεις στο σκοτάδι, επειδή αρνείσαι ή γιατί δεν αφήνεις το φως να λάμψει μέσα σου, προτιμώντας να το θέτεις “υπό το μόδιον”.

          Αυτό, λοιπόν, το κρυμμένο φως είναι ο Χριστός, που φωτίζει κάθε άνθρωπο που έρχεται στον κόσμο. Αυτός είναι η πηγή του αληθινού φωτός. Και η όραση για να είναι πλήρης χρειάζεται  να  κατευθύνει σωστά τα βήματά μας, και να έχει διαρκή επικοινωνία με τη μόνη πηγή του αληθινού φωτός, όπως σημειώνει ο ιερός υμνογράφος: “ Τους νοερούς οφθαλμούς πεπηρωμένους Κύριε, εκ ζοφεράς αμαρτίας, συ φωταγώγισον ενθείς, Οικτίρμων,την ταπείνωσιν και τοις της μετανοίας καθάρας με δακρυσι”.

          Πιο ζοφερό από την τύφλωση είναι σίγουρα το σκότος που πολλές φορές φωλιάζει μέσα στην καρδιά μας, από την οποία εκπορεύονται όλα τα πάθη και οι κακίες. Εκείνο δηλαδή που υπαγορεύει η στάση των Φαρισαίων και των επικριτών του σημερινού θαύματος. Όλων εκείνων που αντιστέκονται στην αλήθεια, προς τους οποίους απευθύνονται τα λόγια του Χριστού: “Εις κρίμα εγώ εις τον κόσμο τούτον ήλθον, ίνα οι μη βλέποντες βλέπουσι και οι βλέποντες  τυφλοί γένωνται”.

          Τελικά όπως φαίνεται δεν είναι αθεράπευτη η τύφλωση από τα διάφορα  πάθη μας, ούτε η περιστασιακή άρνηση να δεχτούμε το φως. Αγιάτρευτη είναι μόνο η τύφλωση της καρδιάς μας στο μέτρο που αρνηθήκαμε τη συγγνώμη, που δεν καταξιώθηκε ποτέ, έστω και μ’ ένα δάκρυ μετανοίας.

                   γ.