ΟΙ ΤΥΠΟΙ ΤΩΝ ΗΛΩΝ. ΑΠΟΔΕΙΞΕΙΣ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΕΩΣ. ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ, ΑΛΗΘΩΣ ΑΝΕΣΤΗ!

Υπάρχει ποιο χαρμόσυνος χαιρετισμός; Χριστός Ανέστη σημαίνει νικήθηκε ο θάνατος, υπάρχει αιώνιος ζωή, άνοιξε η πόρτα του  Παραδείσου.

Θυμάστε, όταν ο Κύριός μας αναστήθηκε, εμφανίστηκε στους δέκα μαθητές Του. Έλειπε ο Απόστολος Θωμάς. Τους έδειξε τα χέρια Του να δουν τα σημάδια από τα καρφιά και τους έδειξε και την πλευρά Του να δουν το σημάδι από τη λόγχη, που τον είχαν χτυπήσει. Όλο το άλλο σώμα Του, όπως λένε οι Πατέρες της Εκκλησίας, ήταν υγιέστατο. Δεν υπήρχαν σημάδια από το φραγγέλωμα ή από το ακάνθινο στεφάνι, αλλά υπήρχαν οι τύποι των ήλων (των καρφιών) και η πληγή από τη λόγχη. Είναι γραμμένο στην αποκάλυψη: «Όψονται εις ον εξεκέντησαν», δηλαδή, και οι εχθροί του Χριστού, όταν θα έλθει στην Δευτέρα Παρουσία, θα δουν Αυτόν τον οποίον εκέντησαν με τη λόγχη.

Οι μαθητές είπαν στον Απόστολο Θωμά, είδαμε τον Κύριο. Εκείνος τότε απάντησε: «Αν δεν τον δω και αν δεν δω τα σημάδια από τα καρφιά στα χέρια Του και δεν βάλω το δάχτυλό μου εκεί και δεν βάλω το χέρι μου στην πλευρά Του, δε θα πιστέψω. Αυτό δείχνει δυσπιστία, αλλά και κάτι άλλο, μία καλή ζήλια (Άγιος Ρωμανός Μελωδός). Ήθελε και αυτός να δει τον Χριστό. Σκέφτηκε, εσείς τον είδατε τον Χριστό, εγώ γιατί να μην τον δω;

Και ο Χριστός του κάνει τη χάρη  μετά από οκτώ ημέρες, την επομένη Κυριακή, εμφανίζεται πάλι στο υπερώο, όπου ήσαν οι μαθητές  και  λέει στον Θωμά: «Έλα, φέρε το δάχτυλό σου εδώ και δες τα χέρια μου και φέρε το χέρι σου και βάλτο εις την πλευρά μου και μην γίνεσαι άπιστος, αλλά πιστός». Τότε ο απόστολος Θωμάς, δεν ξέρουμε αν έκανε αυτή την κίνηση ή όχι, διότι δεν το λέει ο ευαγγελιστής Ιωάννης, απευθυνόμενος στον Κύριο ανεφώνησε: «Ο Κύριος μου και ο Θεός μου».

Αυτό που έκανε ο Χριστός τότε, το κάνει μέσα σε όλους τους αιώνες. Το κάνει και σήμερα, στις μέρες μας. Λέει σε όλους τους ανθρώπους, ελάτε να δείτε τα σημάδια από τα καρφιά και από τη λόγχη. Θα διερωτηθείτε εύλογα: «Πώς γίνεται αυτό; Δεν παρουσιάστηκε σε εμάς ο Χριστός». Ασφαλώς, δεν παρουσιάστηκε σε εμάς ο Χριστός, αλλά υπάρχουν πολλά σημεία  θαυμαστά και μεγαλειώδη που μπορούμε να πούμε ότι με αυτά μας δείχνει ο Χριστός τους τύπους των ήλων Του.

Το πρώτο σημείο είναι το φως της Αναστάσεως. Ξέρετε, ότι κάθε Μεγάλο Σάββατο μπαίνει ο Πατριάρχης το πρωί στον Πανάγιο Τάφο και κάποια ώρα ο Θεός δίνει το φως της Αναστάσεως μόνο στον Ορθόδοξο Πατριάρχη. Όταν κάποτε είχαν πληρώσει οι Αρμένιοι τους Τούρκους φύλακες του Παναγίου Τάφου και μπήκε  μέσα ο Αρμένιος Πατριάρχης, τότε δεν έδωσε ο Θεός το φως σε αυτόν, διότι είναι αιρετικός και η αίρεση δεν σώζει, αλλά σχίστηκε μία κολώνα του Τάφου και βγήκε το φως και άναψε την λαμπάδα του Ορθόδοξου Πατριάρχη που ήταν απ’ έξω. Αυτό το θαύμα, δυστυχώς υπάρχουν άνθρωποι που δεν το δέχονται ή το συκοφαντούν και το διαστρεβλώνουν, κατά την καρδία τους ο καθένας. Όμως, όποιος έχει καλή διάθεση καταλαβαίνει, ότι δεν μπορεί να πει κανείς ότι κάτι συμβαίνει εκείνη την ημέρα και βγαίνει αυτό το φώς. Γιατί; Διότι η εορτή του Πάσχα, όπως ξέρετε είναι κινητή εορτή. Δεν είναι σαν τα Χριστούγεννα που είναι πάντοτε 25 Δεκεμβρίου. Φέτος το Πάσχα ήταν 8 Απριλίου, πέρυσι ήταν άλλη ημερομηνία και του χρόνου θα είναι άλλη. Οπότε, δεν μπορεί να πει κανείς ότι εκείνη την ημέρα κάτι γίνεται, αφού είναι κινητή εορτή. Και κάτι άλλο, δεν δίνει ο Θεός το φως πάντα την ίδια ώρα. Φέτος, από ότι έμαθα το έδωσε πολύ γρήγορα, ενώ άλλες φορές μπορεί να περάσουν δύο και τρείς ώρες από τη στιγμή που θα μπει ο Πατριάρχης μέσα στον Πανάγιο Τάφο.

Μία γνωστή μου κυρία είχε πάει μία χρονιά τη Μεγάλη Εβδομάδα και το Πάσχα στα Ιεροσόλυμα. Όταν γύρισε, δεν έβρισκε λόγια να μου περιγράψει  τι έγινε με το φως της Αναστάσεως. Το Μεγάλο Σάββατο το πρωί ήταν σε ένα μπαλκονάκι απέναντι από τον Πανάγιο Τάφο και έβλεπε τι γινόταν. Πριν βγει ο Πατριάρχης από τον Τάφο, είδε να βγαίνουν από τον κλεισμένο Τάφο γαλάζιες φλόγες σαν κορδέλες, οι οποίες άναψαν λαμπάδες χριστιανών και άναψαν τα καντήλια των παρεκκλησίων που είναι κοντά στον Τάφο. Όταν δε βγήκε ο Πατριάρχης, έλαμπε ολόκληρος.

Δεν ξέρω, αν έχετε προσέξει, πως μιλάμε για το φως της Αναστάσεως. Γιατί; Διότι για ένα μικρό διάστημα είναι φως, δεν είναι φωτιά. Μπορεί κανείς να σταυρώσει το μέτωπό του, να σταυρώσει τον εαυτό του, και δεν καίγεται διότι είναι φώς. Μετά από λίγο γίνεται φωτιά και αυτό  το καταλαβαίνει κανείς, διότι αρχίζει να λιώνει το κερί.            

Ένα δεύτερο σημείο είναι ο αγιασμός. Όπως ξέρετε, υπάρχει ο μικρός αγιασμός και ο μεγάλος αγιασμός. Ο μικρός αγιασμός γίνεται οποιαδήποτε ημέρα του έτους, ενώ ο μεγάλος αγιασμός γίνεται μόνο ανήμερα τα Φώτα και την παραμονή των Φώτων. Ο μεγάλος αγιασμός είναι νερό ενωμένο με το Άγιο Πνεύμα, είναι το ίδιο νερό με το νερό του Βαπτίσματος. Ενώ ο μικρός αγιασμός είναι απλώς αγιασμένο νερό. Το νερό του μεγάλου αγιασμού και του μικρού αγιασμού δεν χαλάει ποτέ. Ο επί σαράντα χρόνια πνευματικός μου πατέρας, ο πατήρ Γεώργιος Παπασταύρου, μου έχει πει ότι έχει μεγάλο αγιασμό πάνω από 100 ετών και το νερό αυτό είναι κρύσταλλο, καλύτερο από το νερό της βρύσης. Ένας γνωστός μου αρχιμανδρίτης μού διηγήθηκε ότι σε κάποιο κοντινό χωριό θέλησαν να μεγαλώσουν ένα παλιό σπίτι. Ενώ άρχισαν να σκάβουν ένιωσαν να έρχεται μέσα από τη γη μία ευωδία. Απόρησαν και σκάβοντας προσεκτικά βρήκαν στα θεμέλια του σπιτιού ένα μπουκάλι με αγιασμό. Αυτό έκαναν οι ευλαβείς παππούδες και γιαγιάδες μας. Δεν έσφαζαν κόκορα και δεν ακολουθούσαν άλλα ειδωλολατρικά έθιμα. Οι μάστορες άνοιξαν το μπουκάλι με τον αγιασμό και διαπίστωσαν ότι ήταν πεντακάθαρο και ευωδιαστό.  Την ακολουθία του αγιασμού τελούν και οι παπικοί, αλλά το νερό δεν διατηρείται, χαλάει. Για αυτό βάζουν στον αγιασμό τους αλάτι για να διατηρηθεί. Νομίζω ότι αυτό το γεγονός, αλλά και πολλά άλλα, φανερώνουν την υπεροχή της Ορθοδοξίας.

Ένα τρίτο πολύ τρανταχτό σημείο, που είναι μοναδικό στην Ορθοδοξία, δεν υπάρχει ούτε στον παπισμό, ούτε στον προτεσταντισμό, ούτε, πολύ περισσότερο, στις ανατολικές θρησκείες, είναι τα άφθαρτα ευωδιάζοντα, χαριτόβρυτα και θαυματουργά λείψανα των αγίων. Έχουμε αγίους ολόσωμους, που διατηρείται το σώμα τους άφθαρτο αιώνες πολλούς. Εδώ κοντά μας έχουμε τον άγιο Σπυρίδωνα, τον άγιο Γεράσιμο και τον άγιο Διονύσιο. Ο άγιος Σπυρίδων εκοιμήθη το 348 μ.Χ.,  δηλαδή το σώμα του διατηρείται άφθαρτο 1.667 χρόνια. Πώς εξηγείται αυτό; Πού πίστευε ο άγιος Σπυρίδων, ο άγιος Γεράσιμος και ο άγιος Διονύσιος; Στην Αγία Τριάδα. Λοιπόν, δεν είναι ένα ολοφάνερο σημάδι, ότι αυτός είναι ο αληθινός Θεός;

Ο άγιος Σπυρίδων χαρακτηρίζεται ως θαυματουργός διότι, και όταν ζούσε αλλά και μετά την κοίμησή του έκανε και κάνει πολλά και καταπληκτικά θαύματα. Θα σας διηγηθώ ένα σύγχρονο θαύμα του προς δόξα της Αγίας Τριάδος. Ένα παιδάκι στην Αθήνα, ενώ ήταν υγιέστατο, ξαφνικά παρέλυσαν τα ποδαράκια του. Οι γονείς του το πήγαν σε ένα νοσοκομείο, όπου οι γιατροί έκαναν πολλές εξετάσεις, όμως ούτε την αιτία της παραλυσίας έβρισκαν, ούτε μπορούσαν να προσφέρουν κάτι για την υγεία του παιδιού. Κάποια μέρα η μητέρα τού παιδιού ρώτησε τους γιατρούς: «Μπορώ να πάω το παιδί μου σε έναν άλλο γιατρό;», εκείνοι απάντησαν: «Όπως θέλετε». Η μητέρα τότε πήρε το παιδί και πήγε στην Κέρκυρα στον ναό του αγίου Σπυρίδωνος. Παρεκάλεσε τους ιερείς να κάνουν παράκληση στον άγιο και μετά τους παρεκάλεσε να ακουμπήσουν το παιδί πάνω στο λείψανο του αγίου Σπυρίδωνος. Όταν το σώμα του παιδιού ακούμπησε στο λείψανο του αγίου Σπυρίδωνος, τα ποδαράκια του κινήθηκαν και έγιναν τελείως καλά. Η μητέρα όταν γύρισε στην Αθήνα πήγε το παιδί της στο νοσοκομείο και όταν οι γιατροί είδαν υγιέστατο το παιδί, γεμάτοι απορία ρώτησαν: «Αυτό είναι το παιδί σου;». Όταν εκείνη τους απάντησε καταφατικά, οι γιατροί ζήτησαν εξηγήσεις για το πώς έγινε καλά. Η μητέρα τότε με παρρησία ομολόγησε το θαύμα του αγίου Σπυρίδωνος και όσοι γιατροί είχαν ευλάβεια, δόξασαν τον Θεό.

Στην Λαύρα του Κιέβου, (Λαύρα είναι άλλη ονομασία του μοναστηριού) ζούσαν παλαιότερα 10.000 μοναχοί. Εκεί υπάρχουν 120 ολόσωμοι άγιοι. Ένας εξ’ αυτών είναι ο άγιος Σπυρίδων ο Προσφοράρης. Ονομάζεται έτσι, διότι το διακόνημά του ήταν να φτιάχνει πρόσφορα. Ο Στάλιν έδιωξε τους μοναχούς και έκλεισε το μοναστήρι. Όταν οι Γερμανοί στο Β΄ παγκόσμιο πόλεμο κατέλαβαν το Κίεβο, ο Γερμανός διοικητής, παρότι προτεστάντης, (οι προτεστάντες δεν τιμούν ούτε τους αγίους, ούτε την Παναγία μας) φαίνεται πως είχε ακούσει για αυτό το μοναστήρι και θέλησε να το επισκεφτεί. Βρήκε έναν από τους διωγμένους μοναχούς, ο οποίος οδήγησε τον διοικητή μαζί με Γερμανούς στρατιώτες στο μοναστήρι για να τους ξεναγήσει στο χώρο του μοναστηριού. Ο Γερμανός διοικητής έβλεπε μαζί με τους στρατιώτες του τα άφθαρτα λείψανα των αγίων και γεμάτος απορία ρώτησε τον μοναχό: «Από τι υλικό είναι φτιαγμένα αυτά τα ομοιώματα;». Ο μοναχός του απαντά: «Δεν είναι ομοιώματα, αλλά είναι τα σώματα των αγίων που έζησαν εδώ πριν από πολλούς αιώνες». Εκείνος δεν τον πίστεψε και βγάζει το περίστροφό του και χτυπάει με την κάνη την παλάμη του χεριού του αγίου Σπυρίδωνος του Προσφοράρη. Τότε, ώ του θαύματος, από το χέρι του αγίου Σπυρίδωνος βγήκε αίμα. Όταν είδε αυτό ο Γερμανός διοικητής, είπε στο μοναχό: «Φεύγουμε». Αυτό όμως το οφθαλμοφανέστατο θαύμα έγινε αιτία να δώσει την άδεια ο Γερμανός διοικητής να ανοίξει πάλι το μοναστήρι και να επιστρέψουν οι μοναχοί σε αυτό.

Ένα τέταρτο σημείο που δείχνει ο Χριστός σε όλους τους ανθρώπους, είναι οι θαυματουργές εικόνες. Θα έχετε ακούσει πολλά για τις εικόνες της Παναγίας, που είναι αναρίθμητες και άλλων αγίων που κάνουν θαύματα. Στην μονή Ιβήρων του αγίου όρους υπάρχει η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας της Πορταΐτισσας. Στα φοβερά χρόνια της εικονομαχίας, ζούσε στη Νίκαια μία πλούσια χήρα με τον γιο της Ιωάννη, η οποία με πολλή ευλάβεια φύλαγε αυτήν την εικόνα. Όμως πράκτορες του αυτοκράτορα Θεοφίλου, το 829 μ.Χ., ανεκάλυψαν ότι είχε την εικόνα και εκείνη για να την διασώσει από τα βέβηλα χέρια τους τη νύκτα την έριξε στην θάλασσα λέγοντας: «Παναγία μου, έχεις τη δύναμη να γλυτώσεις τον εαυτό σου και εμάς από την οργή του βασιλιά».

Η εικόνα, η οποία ζυγίζει 60 οκάδες και κατά την παράδοση είναι έργο του Ευαγγελιστή Λουκά, στάθηκε ορθή πάνω στη θάλασσα και κινήθηκε προς δυσμάς, αντίθετα προς το ρεύμα των κυμάτων. Για 175 χρόνια κανείς δεν γνώριζε, που ήταν η εικόνα.

Το 1.004 μ.Χ. οι μοναχοί της Μονής Ιβήρων του Αγίου Όρους έβλεπαν τη νύκτα στη θάλασσα έναν πύρινο στύλο, που έφτανε μέχρι τον ουρανό. Από περιέργεια πήγαν με καΐκια στο μέρος του στύλου και είδαν την εικόνα της Παναγίας, την οποία προσπάθησαν να παραλάβουν, αλλά αυτή απομακρυνόταν. Μετά από αυτό οι μοναχοί παρακαλούσαν την Παναγία να τους χαρίσει τη θαυματουργή της εικόνα. Τότε η Παναγία παρουσιάστηκε σε έναν ασκητή ονόματι Γαβριήλ και του έδωσε εντολή να περπατήσει πάνω στη θάλασσα και να βγάλει στη στεριά την εικόνα Της. Έτσι και έγινε. Ο γέροντας Γαβριήλ περπατώντας πάνω στη θάλασσα έβγαλε έξω την εικόνα, την οποία οι μοναχοί υποδέχτηκαν με δάκρυα χαράς και αγαλλίαση.

Τις επόμενες τρεις μέρες έκαναν ολονύκτιες αγρυπνίες και έπειτα τοποθέτησαν την εικόνα στο ιερό βήμα. Όμως την άλλη μέρα η εικόνα βρέθηκε πάνω από την πύλη του μοναστηριού. Την επανέφεραν στο ιερό βήμα, αλλά πάλι η εικόνα θαυματουργικά βρέθηκε πάνω από την πύλη. Οι μοναχοί απόρησαν και δεν ήξεραν τι να κάνουν. Τότε η Παναγία παρουσιάστηκε στο γέροντα Γαβριήλ και του είπε: «Πες στον ηγούμενο ότι δεν ήρθα εδώ για να είστε φύλακές μου, αλλά για να είμαι εγώ φύλακας και φρουρός σας, όχι μόνο σ’ αυτήν τη ζωή αλλά και στον μέλλοντα αιώνα». Μετά από αυτό έφτιαξαν στην πύλη ναό, όπου τοποθέτησαν την εικόνα και άνοιξαν αλλού πύλη.

Από τότε η εικόνα της Παναγίας, η οποία εξ’ αιτίας αυτού του θαύματος ονομάστηκε Πορταΐτισσα, κάνει πολλά θαύματα. Θα αναφέρουμε το συγκλονιστικό θαύμα της ροής του αίματος, που φαίνεται αποξηραμένο στο πρόσωπο της Παναγίας μέχρι σήμερα, (οι Γερμανοί στην Κατοχή έκαναν χημική ανάλυση και διαπίστωσαν ότι είναι αίμα) όπως περιγράφεται στο Προσκυνητάριο της Πορταΐτισσας του 1933.

Το 1013 μ.Χ. Άβαροι πειρατές προσώρμησαν στην ακτή των Ιβήρων και με πολύ θυμό και αγριότητα μπήκαν στη Μονή για να την καταστρέψουν και να σκοτώσουν τους μοναχούς. Οι μοναχοί τρομοκρατημένοι κλείστηκαν στα κελιά τους, αφήνοντας όλα τα πολύτιμα σκεύη στα χέρια των βαρβάρων. Ένας από αυτούς ονόματι Ραχάι, ο πιο θρασύς και αυθάδης, μπήκε στο παρεκκλήσιο της Πορταϊτίσσης και μη μπορώντας να βλέπει το ιλαρό πρόσωπο της Πανάγνου, γεμάτος θυμό με το μαχαίρι του τη χτύπησε στη δεξιά σιαγόνα. Αλλ’, ω του παραδόξου θαύματος! Αμέσως βγήκε άφθονο αίμα, το οποίο μόλις είδε, έπεσε κατά γης άπνους και άφωνος. Αυτό βλέποντας οι συστρατιώτες του τρομοκρατήθηκαν και έφευγαν τρέχοντας για τα πλοία τους.

Ο Ραχάι,  όταν συνήλθε και είδε γύρω του τους πατέρες της Μονής, έπεσε στα πόδια τού ηγουμένου Γεωργίου Βαρασβατζέ και των μοναχών ζητώντας συγνώμη. Αφού μετανόησε ειλικρινά και βαπτίστηκε, εκάρη μοναχός με το όνομα Δαμασκηνός. Έδειξε τέτοια μετάνοια και ταπείνωση, ώστε αξιώθηκε να ακούσει τη γλυκειά φωνή της Θεοτόκου που τού είπε ότι τον συγχώρεσε.  Από ταπείνωση ζήτησε από τους άλλους μοναχούς να τον ονομάζουν βάρβαρο. Και έτσι, αφού πέρασε τη ζωή του οσίως και με ταπείνωση, εξεδήμησε προς Κύριον. Κατά την ανακομιδή των λειψάνων του, έβγαλαν άφθαρτο ακέραιο και ευωδιάζον το σώμα του.

Προς δόξαν της Παναγίας μας θα σας διηγηθώ και ένα άλλο μεταγενέστερο και πολύ καταπληκτικό θαύμα της Παναγίας Πορταΐτισσας. Κατά το έτος 1651 μ.Χ. υπήρχαν στη Μονή Ιβήρων του Αγίου Όρους 365 μοναχοί, οι οποίοι, στενοχωρούμενοι οικονομικώς, παρακαλούσαν την Παναγία Πορταΐτισσα, να λάβει Εκείνη πρόνοια για τη συντήρηση τους, ως φιλόστοργος μητέρα και ως μόνη προστάτις της Μονής. Η δε Δέσποινα έσπευσε να βρει μοναστηριακούς πόρους από τον Αυτοκράτορα της κραταιάς Ρωσίας Αλέξιο Μιχαήλοβιτς. Με ποιο τρόπο; Με το ακόλουθο χαριτωμένο θαύμα:

Η κόρη του Αυτοκράτορα ασθενεί βαριά. Έχει πάθει παράλυση των ποδιών και κατά τη γνώμη των επιφανέστερων ιατρών έχει καταδικαστεί να μείνει διά παντός παράλυτη, διότι η νόσος είναι ανίατη. Γι’ αυτό ανέκφραστη θλίψη κατέλαβε τους γονείς της και θρήνος ακατάπαυστος την ασθενούσα κόρη. Αλλ’ ακριβώς στο αποκορύφωμα της απελπισίας αυτής καταφθάνει ουράνιος Ιατρός, μία πάγκαλος και ηλιόμορφος Βασίλισσα, η οποία, παρουσιασθείσα εις την πάσχουσαν καθ’ ύπνον, δίδει σ’ αυτήν θάρρος, υπόσχεται θεραπεία πλήρη και ταυτόχρονα λέγει μετά γλυκυτάτης φωνής: «Να πεις στον πατέρα σου να φέρει την Εικόνα μου Πορταΐτισσα από τη Μονή Ιβήρων». Το πρωί στέλλεται έκτακτη αποστολή ως πρεσβεία προς τον Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως  Ιωαννίκιο, ο οποίος διατάσσει επειγόντως τους Ιβηρίτες Πατέρες να συμμορφωθούν αμέσως προς την επιθυμία του ευσεβεστάτου τσάρου, μόνου προστάτου όλης της Ορθοδοξίας, και να μεταφέρουν την Εικόνα της Πορταϊτίσσης. Εκείνοι συσκεπτόμενοι επί ημέρας περί του ζητήματος, διχάζονται, διαπληκτίζονται και τελικά καταλήγουν ομόφωνα στην απόφαση να μην αποστείλουν την ιδίαν την Εικόνα, αλλά πιστό αντίτυπο της.

Τη νέα Εικόνα ανέθεσαν να ζωγραφίσει ο ενάρετος εικονογράφος Ιερομόναχος Ιάμβλιχος, αφού πρώτα οι πατέρες τέλεσαν αγρυπνία και Μέγα Αγιασμό, διά του οποίου πρώτα έπλυναν την πρωτότυπη Εικόνα και έπειτα την εκ κυπαρίσσου σανίδα, επί της οποίας θα ιστορείτο η νέα. Ταυτόχρονα παρέδωκαν στον αγιογράφο διάφορα άγια λείψανα, τα οποία κονιοποιηθέντα ανέμιξαν με τα χρώματα και συνέστησαν σ’ αυτόν να εργάζεται νηστεύων. Κάθε Σάββατο και Κυριακή ετελείτο από όλη την αδελφότητα ολονύκτια αγρυπνία. Όταν ολοκληρώθηκε η νέα εικόνα απεστάλη αυτή ως Πορταΐτισσα στη Ρωσία, διά των Αρχιμανδριτών Παχωμίου, Κορνηλίου, Ιγνατίου και Δαμασκηνού.

Την ημέρα κατά την οποία θα έφθανε η συνοδεύουσα τη σεπτή Εικόνα επιτροπή στην Μόσχα, η πόλη από πολύ πρωί είχε εκκενωθεί και ο λαός της πρωτευούσης, με επικεφαλής το Αυτοκρατορικό ζεύγος και τον Πατριάρχη Νίκωνα, είχε εξέλθει για να υποδεχθεί τη θαυματουργή εικόνα. Η ασθενής πριγκίπισσα ζητεί κάποια στιγμή τη μητέρα της, οπότε μαθαίνει από τη θαλαμηπόλο: «Σήμερα έρχεται η Πορταΐτισσα να σε θεραπεύσει και όλοι μαζί με τη μητέρα σου ευρίσκονται έξω για να την προϋπαντήσουν». «Τι;- λέγει- έρχεται η Παναγία και εμέ με άφησαν;». Και ταυτόχρονα πηδά από την κλίνην, στέκεται όρθια, ντύνεται γρήγορα και θυμωμένη, διαμαρτυρομένη, κατεβαίνει τη σκάλα. Τρέχει ολοταχώς στους δρόμους της πόλεως, συναντά το πλήθος που περιμένει, βρίσκει τους γονείς της και παραπονούμενη ερωτά: «Γιατί δεν πήρατε κι εμένα μαζί σας;». Αλλά κανένας δεν μπορεί ν’ αρθρώσει λέξη από τους λυγμούς και τα κλάματα. Ήταν στιγμή υπέρτατης συγκινήσεως να βλέπουν οι παριστάμενοι, από τη μια μεριά να φθάνει η Κυρία Πορταΐτισσα και από την άλλη να έρχεται τρέχοντας η παράλυτη, τελείως θεραπευμένη. Μετά την τελετή της υποδοχής και την προσκύνηση της Εικόνας από το λαό ο Αυτοκράτορας ρώτησε τους απεσταλμένους της Μονής πόσο χρόνο θα ήταν δυνατό να αφήσουν δι’ εκείνον και τη Ρωσία τη θαυματουργή Εικόνα και τι θα ήθελαν ως αντάλλαγμα. Και οι απεσταλμένοι απάντησαν: «Μεγαλειότατε, έχομε εντολή παρά της Μονής να δωρίσουμε τη σεπτή Εικόνα προς Σας και το ευσεβές ρωσικόν έθνος, αν η Μεγαλειότητά σας ευαρεστείτο να μας παραχωρούσε ένα μετόχι εδώ προς οικονομική ανακούφιση της Ιεράς μας μονής».

Τότε ο Αυτοκράτορας είπε: «Σας παραχωρώ μία από τις καλύτερες ιστορικές Μονές της πρωτευούσης πλησίον των ανακτόρων μου, παρά το Κρεμλίνο, τον Άγιο Νικόλαο. Θα έχετε ακόμη ένα ετήσιο χρηματικό επίδομα εκ 2.500 ρουβλίων και επί πλέον το προνόμιο της ατέλειας των όσων εισάγετε και εξάγετε εκ Ρωσίας, εφ’ όσον υπάρχει ήλιος. Επιθυμώ δε και οι ναύλοι ακόμη των εκάστοτε απεσταλμένων σας, μεταβιβάσεως και επιστροφής, να καταβάλλονται από την Κυβέρνησή μου.

Την δε πανσέβαστη Εικόνα της Κυρίας μου Θεοτόκου Πορταϊτίσσης, αφού ανεγείρω περικαλέστατο Ναό παρά την πύλη της πρωτευούσης μου, θα αποθησαυρίσω αυτήν εκεί, για να την προσκυνούμε και εμείς ως πολυΰμνητη Πορταϊτισσα, θυρωρό δηλαδή της πόλεως και φρουρό ολοκλήρου της Ρωσίας».

Η εικόνα της Πορταϊτίσσης σήμερα υπό το όνομα «Ιβέρσκαγια Μάτερ» βρίσκεται στο Ναό της Αναστάσεως στη Μόσχα.

Με αυτό το μεγάλο και οφθαλμοφανέστατο θαύμα η Παναγία Πορταΐτισσα θεράπευσε την κόρη και έσωσε τους μοναχούς από τον εκ πείνας θάνατο και αυτοί εκ βάθους καρδίας ευγνωμονούσαν και ευχαριστούσαν την  Παναγία σε όλη τους τη ζωή. Και εμείς που έχουμε οικονομική κρίση, μη φοβόμαστε, διότι ο Χριστός είναι μεγάλος, πανάγαθος  και παντοδύναμος και μπορεί να δώσει λύση σε όλα τα προβλήματα.

Ένα πέμπτο σημείο του Χριστού μας είναι τα θαύματα επί των ανθρώπων. Είναι θεραπείες και αναστάσεις σωμάτων, αλλά και θεραπείες και αναστάσεις ψυχών, οι οποίες είναι πολύ σπουδαιότερες από τις αναστάσεις των σωμάτων. Όπως καταλαβαίνετε, οι αναστάσεις των  ψυχών είναι η μετάνοια και η σωτηρία των ανθρώπων.

Όσον αφορά στα θαύματα που γίνονται σε βαριά αρρώστους, είναι αναρίθμητα. Πιστεύω θα έχετε διαβάσει βιβλία για τα θαύματα που γίνονται στην Παναγία της Τήνου, στην Παναγία την Μαλεβή, στην Παναγία την Προυσιώτισσα, στον άγιο Νεκτάριο, στον άγιο Ραφαήλ, στον άγιο Εφραίμ στη Νέα Μάκρη, στον άγιο Ιωάννη τον Ρώσο, ο οποίος θεραπεύει πολλά παιδάκια, που πάσχουν ακόμη και από λευχαιμία. Θα αναφέρουμε εδώ κάποια θαύματα του αγίου Νεκταρίου, ο οποίος είναι πολύ θαυματουργός και χρονικά κοντινός μας, εκοιμήθη το 1920.

Στις 16 Σεπτεμβρίου 1994 πήγα μαζί με άλλους προσκυνητές στο μοναστήρι του αγίου Νεκταρίου στην Αίγινα. Εκεί μία μοναχή μας διηγήθηκε το παρακάτω θαύμα: “Κάποια μέρα ήλθε στο μοναστήρι ένας άνδρας 35 ετών με τρία παιδάκια. Μπήκε στο ναό και γονάτισε μπροστά στα λείψανα του Αγίου Νεκταρίου και έκλαιγε πολύ. Σκέφτηκα ότι κάποιο σοβαρό πρόβλημα υγείας θα είχε, γι’ αυτό έκλαιγε τόσο. Τον πλησίασα και τον ρώτησα: «Τι σας συμβαίνει και κλαίτε τόσο πολύ;». Εκείνος μου απάντησε: «Δεν κλαίω από στενοχώρια, αλλά από ευγνωμοσύνη προς τον άγιο Νεκτάριο». Και εξήγησε το λόγο: «Εγώ ζω με την οικογένειά μου στην Αφρική. Πριν λίγο καιρό αρρώστησα βαριά. Παρουσιάστηκε γάγγραινα στο δεξί μου  πόδι, γι’ αυτό πήγα στο νοσοκομείο, όπου οι γιατροί είπαν ότι πρέπει να μου κόψουν το πόδι   από ψηλά, από τη λεκάνη. Στενοχωρήθηκα πολύ, διότι σκεφτόμουν τη γυναίκα μου και τα τρία μικρά παιδιά μου. Για τον άγιο Νεκτάριο δεν ήξερα απολύτως τίποτε. Την παραμονή της ημέρας που θα γινόταν η εγχείρηση, το βράδυ κάποιος χτύπησε την πόρτα του δωματίου μου. Ρώτησα ποιος είναι και τότε μπήκε ένας ιερέας κοντός και άγνωστος σε μένα που με ρώτησε: «Τι σας συμβαίνει;». «Να, πάτερ μου, απάντησα, το πόδι μου έχει γάγγραινα και αύριο θα μου το κόψουν». Τότε ο ιερεύς μου είπε: «Μη στενοχωρήστε, το πόδι σας θα γίνει καλά». Εγώ τότε με απορία του είπα: «Μα ποιος είστε εσείς, που μου λέτε ότι το πόδι μου θα γίνει καλά, ενώ οι γιατροί λένε ότι πρέπει να κοπεί;». «Με λένε Νεκτάριο, είπε ο ιερεύς,  είμαι από την Ελλάδα και το σπίτι μου είναι στην Αίγινα». Κατόπιν ο ιερεύς με χαιρέτησε και έφυγε. Το πρωί με πήγαν στο χειρουργείο και πριν κάνουν την εγχείρηση μου έβγαλαν μια πλάκα. Τότε οι γιατροί έμειναν έκπληκτοι και με ρώτησαν: «Τι συνέβη; Το δεξί σας πόδι είναι καλύτερα από το αριστερό». Τους διηγήθηκα τότε τι συνέβη την προηγούμενη νύχτα. Τώρα δε που βρήκα την ευκαιρία ήλθα στην Αίγινα να ευχαριστήσω τον ευεργέτη μου. Μόλις έφθασα, ρώτησα που μένει ο παπα-Νεκτάριος και οι ντόπιοι μου είπαν ότι δεν υπάρχει εδώ κανένας παπα- Νεκτάριος, αλλά ο άγιος Νεκτάριος  και μου είπαν να έλθω στη Μονή της Αγίας Τριάδος. Όταν μπήκα στο ναό, είδα την εικόνα του αγίου Νεκταρίου και αναγνώρισα τον ιερέα που με επισκέφτηκε στο νοσοκομείο στην Αφρική και με έκανε καλά. Συγκλονίστηκα και από την ευγνωμοσύνη μου δεν μπορούσα να συγκρατήσω τα δάκρυά μου. Δόξα στον Άγιο Τριαδικό Θεό μας που ανάδειξε στις μέρες μας ένα τόσο μεγάλο και θαυματουργό άγιο»”.

Σε άλλο προσκύνημα το καλοκαίρι του 1999 μία μοναχή μας διηγήθηκε ένα θαύμα σωματικό και ένα θαύμα ψυχικό. “Ένα παλικαράκι 17 ετών, που ζει στο Βόλο πήγαινε κάπου με το μηχανάκι του. Στον δρόμο συγκρούστηκε με ένα αυτοκίνητο, τραυματίστηκε πολύ βαριά στο κεφάλι και έμεινε, όπως λένε, κλινικά νεκρός. Παρέμεινε αρκετό καιρό στο νοσοκομείο, χωρίς οι γιατροί να μπορούν να τον θεραπεύσουν. Η πονεμένη μάνα του πήγαινε κάθε μέρα στο νοσοκομείο και έμενε πολλές ώρες έξω από το θάλαμο κάνοντας θερμή προσευχή για το παιδί της. Κάποια μέρα οι γιατροί είπαν στην μάνα: «Επειδή δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτε, να πάρουμε τα όργανα του παιδιού για να τα χρησιμοποιήσουμε για μεταμόσχευση;». Τότε η μάνα, χωρίς να πολυσκεφθεί, συμφώνησε με την πρόταση των γιατρών. Όταν γύρισε στο σπίτι της, παρουσιάστηκε μπροστά της ο άγιος Νεκτάριος και της είπε: «Αύριο το πρωί να πας νωρίς στο νοσοκομείο και να πεις στους γιατρούς ότι άλλαξες γνώμη να μην πάρουν τα όργανα του παιδιού σου, διότι το παιδί σου θα γίνει καλά». Πράγματι η μάνα έκανε όπως την συμβούλεψε ο άγιος Νεκτάριος και μετά από λίγες μέρες το παιδί άνοιξε τα μάτια, συνήλθε, ανέκτησε δυνάμεις και πήγε υγιέστατο στο σπίτι του, για να δοξάζετε ο Άγιος Τριαδικός Θεός μας και να τιμάται επαξίως ο άγιος Νεκτάριος.

Κάποια μέρα πήγε να προσκυνήσει στο μοναστήρι του Αγίου ένας Γερμανός. Οι προτεστάντες δεν τιμούν τους αγίους, φαίνεται όμως ότι κάποιος είπε σε αυτόν τον Γερμανό ότι στο μοναστήρι της Αγίας Τριάδος είχε ζήσει ένας άγιος άνθρωπος, για αυτό να πάει να προσκυνήσει και να βάλει το αυτί του στο τάφο του αγίου, διότι κάποιες φορές ακούγεται ο χτύπος από το μπαστούνι του. Ο Γερμανός όταν ήλθε, έβαλε το αυτί του στον τάφο του αγίου Νεκταρίου και ω του θαύματος!, αντί να ακούσει το χτύπο του μπαστουνιού, ακούει τον άγιο Νεκτάριο να του ομιλεί στα Γερμανικά και να του λέει: «Εσύ θα γίνεις Χριστιανός Ορθόδοξος, θα γίνεις ιερέας και μετά από δύο χρόνια θα έλθεις εδώ να λειτουργήσεις». Ποιος μπορεί να περιγράψει τον συγκλονισμό που ένιωσε μέσα του αυτός ο άνθρωπος! Όταν γύρισε στην πατρίδα του, έψαξε και βρήκε έναν ορθόδοξο πνευματικό, κατηχήθηκε, βαπτίσθηκε, χειροτονήθηκε ιερέας και πριν λίγο καιρό, ακριβώς δύο χρόνια μετά το καταπληκτικό θαύμα ήρθε στο μοναστήρι μας και λειτούργησε”.    

Πιστεύω ότι και εσείς συγκλονιστήκατε ακούγοντας την ανάσταση της ψυχής αυτού του Γερμανού. Ένα συγκλονιστικό θαύμα αναστάσεως ψυχής συνέβη στη Μολδαβία και φανερώνει ότι όσο και να αμαρτήσει ο άνθρωπος, δεν πρέπει ποτέ να απελπιστεί και να πέσει σε απόγνωση αλλά να προστρέξει ειλικρινά μετανοημένος στα πόδια του Εσταυρωμένου Λυτρωτού και εκείνος θα σβήσει όλα τα αμαρτήματα με το τίμιο αίμα Του. Μία τσιγγάνα ζούσε στη Μολδαβία, η οποία από μικρή κοπελίτσα δυστυχώς ξεγελάστηκε από την γυαλάδα του βούρκου της ανηθικότητας και έπεσε σε πολλές αμαρτίες. Γέννησε ένα παιδί το οποίο σκότωσε όταν η ίδια ήταν 17 ετών. Τη συνέλαβαν, τη δίκασαν και την κατεδίκασαν σε ισόβια. Πέρασαν 30 ολόκληρα χρόνια. Έφτασε 47 ετών και δυστυχώς ούτε σκέψη για τον Θεό, ούτε συναίσθηση της αμαρτωλότητάς της και του εγκλήματος που έκανε, ούτε η παραμικρή μετάνοια, αλλά μία πνευματική νέκρα, μία πνευματική αναισθησία υπήρχε μέσα στην ψυχή της.

Κάποια μέρα ένας ιερέας που πήγαινε σε αυτή τη φυλακή και εξομολογούσε όσους ήθελαν, είπε ότι την τάδε ημέρα θα πήγαινε να κάνει το μυστήριο του Ευχελαίου και παράκληση στην Παναγία και όποιος ήθελε να κατέβει στο Εκκλησάκι να συμμετάσχει. Κατέβηκε και η τσιγγάνα, αλλά η ταλαίπωρη όλη την ώρα γέλαγε και κορόιδευε. Στο τέλος ο ιερέας είπε ότι κάποια από τις επόμενες  ημέρες  θα πήγαινε για εξομολόγηση. Την παραμονή εκείνης της ημέρας ένας συνεργάτης του ιερέα μοίρασε στους φυλακισμένους και στις φυλακισμένες που ήθελαν, Καινή Διαθήκη, Ψαλτήρι και κάποια άλλα πνευματικά βιβλία. Παραδόξως η τσιγγάνα του ζήτησε να της δώσει ένα βιβλίο. Εκείνος ξαφνιάστηκε και της είπε: «Εσύ τις προάλλες κατέβηκες στο Εκκλησάκι και όλο γέλαγες και κορόιδευες. Γιατί να σου δώσω το βιβλίο;». Επειδή όμως η τσιγγάνα επίμονα τον παρακαλούσε να της δώσει ένα βιβλίο, της έδωσε ένα ψαλτήρι. Η τσιγγάνα άρχισε να διαβάζει το ψαλτήρι και κάποια ώρα άρχισε να κλαίει ασταμάτητα, με τις ώρες. Έκλαιγε τόσο πολύ, που μία άλλη φυλακισμένη του ιδίου θαλάμου πήγε στον άνθρωπο που μοίρασε τα βιβλία και του είπε: «Η τσιγγάνα κάτι έπαθε, κλαίει συνέχεια, ασταμάτητα».

Όταν ο ιερέας πήγε για να εξομολογήσει τους φυλακισμένους, κατέβηκε στο Εκκλησάκι και η τσιγγάνα. Μόλις εξομολογήθηκαν όλοι οι άλλοι, η τσιγγάνα πλησίασε τον ιερέα και είπε δυνατά: «Πάτερ, θέλω και εγώ να εξομολογηθώ αλλά δεν θα εξομολογηθώ όπως οι άλλοι, θα εξομολογηθώ τις αμαρτίες μου μπροστά σε όλους». Και πράγματι με δάκρυα εξομολογήθηκε τις αμαρτίες της μπροστά σε όλους. Ο ιερέας συγκλονίστηκε, διότι ήσαν φοβερές οι αμαρτίες της και σκέφθηκε ότι αν έπρεπε να εφαρμόσει τους κανόνες της Εκκλησίας, πρέπει να της βάλει κανόνα για 300 χρόνια, να μην κοινωνήσει τριακόσια χρόνια. Αλλά βλέποντας την ειλικρινή μετάνοια της τσιγγάνας έκανε την εξής σκέψη: «Χριστέ μου, αυτή η γυναίκα έχει ειλικρινά μετανοήσει, θα της διαβάσω συγχωρητική ευχή και θα της δώσω την ευλογία μου να κοινωνήσει. Και αν εγώ κάνω λάθος, υπολόγισέ το σε εμένα». Πράγματι ο ιερέας διάβασε την συγχωρητική ευχή και έδωσε την ευλογία του στην τσιγγάνα να κοινωνήσει. Την επόμενη ημέρα η τσιγγάνα με φόβο Θεού, πίστη και αγάπη κοινώνησε και συνέχισε να κλαίει με δάκρυα ευγνωμοσύνης προς τον Σωτήρα Χριστό. Μετά από λίγη ώρα είπε στις άλλες φυλακισμένες ότι δεν νιώθει καλά και αφού σηκώθηκε και τακτοποίησε τα ρούχα της ξάπλωσε στο κρεβάτι, σταύρωσε τα χέρια της και έφυγε  η ψυχή της για να πάει στον παράδεισο όπως  ο εκ δεξιών ληστής.

Εδώ βλέπουμε την άπειρη ευσπλαχνία και φιλανθρωπία και το άπειρο έλεος του Χριστού μας, ο οποίος θέλει πάντας σωθήναι, αλλά δεν εκβιάζει κανέναν. Δίνει την χάρη και το έλεός του, αλλά πρέπει και ο άνθρωπος να πει το ναι. Υπάρχει μία ωραία εικόνα, που στέκεται ο Χριστός έξω από μία πόρτα και τη χτυπάει. Η πόρτα δεν έχει χερούλι. Το χερούλι είναι από μέσα. Εάν ο άνθρωπος Του ανοίξει, τότε θα μπει ο Χριστός, εάν δεν του ανοίξει δεν θα μπει. Δεν παραβιάζει την πόρτα, δεν παραβιάζει την ελευθερία του ανθρώπου. Αυτή η εικόνα είναι εμπνευσμένη από τα λόγια του ίδιου του Χριστού στο γ’ κεφάλαιο της Αποκαλύψεως, όπου λέει: «Ιδού έστηκα επί την θύρα και κρούω, εάν κάποιος μου ανοίξει θα εισέλθω και θα δειπνήσω μαζί του και αυτός μαζί μου».

Το έκτο και πολύ σημαντικό και καταπληκτικό σημείο είναι τα σημεία της αιωνίου ζωής. Δεν είναι θεωρία το ότι υπάρχει αιώνια ζωή. Και μόνο το γεγονός ότι ο Χριστός μας βεβαίωσε ότι υπάρχει αιώνια ζωή, βασιλεία ουρανών αιώνια και κόλαση αιώνια είναι αρκετό. Διότι το κλειδί για να λύνουμε όλες τις σοβαρές και υπαρξιακές απορίες μας είναι το εξής. Εάν πιστεύουμε ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο αληθινός Θεός και ζωή αιώνιος, όπως λέει ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος, ότι είπε, είναι αλήθεια. Εμείς ούτε εξυπνότεροι, ούτε σοφότεροι, ούτε αγιότεροι είμαστε από τον Χριστό, για να αμφιβάλουμε εάν αυτή είναι η αλήθεια ή όχι, ή ακόμη χειρότερα για να έχουμε γνώμη αντίθετη.

Ακολουθούν δύο καταπληκτικά θαύματα που φανερώνουν περίτρανα την ύπαρξη της αιώνιας ζωής. Όταν ζούσε ο άγιος Νεκτάριος και γίνονταν εργασίες στο μοναστήρι της Αγίας Τριάδος, ο Άγιος φορώντας παλιά και σχισμένα ράσα εργαζόταν μαζί με τους εργάτες. Κάποια μέρα πήγε να τον γνωρίσει ένας αξιωματικός, ο οποίος είχε κτήματα κοντά στο μοναστήρι. Μόλις είδε τον κληρικό με τα σχισμένα ράσα ρώτησε: «Ο δεσπότης είναι εδώ;». «Ναι, απάντησε ο άγιος Νεκτάριος, εδώ είναι. Τον θέλετε;». Όταν ο αξιωματικός απάντησε καταφατικά και πρόσθεσε ότι ήθελε να πάρει την ευχή του, ο άγιος Νεκτάριος φανέρωσε ότι ήταν ο ίδιος ο  δεσπότης. Τότε ο αξιωματικός εξεπλάγη και είπε γεμάτος απορία: «Μα, δεν είναι δυνατόν ένας Μητροπολίτης να φοράει σχισμένα ράσα και να εργάζεται με τους εργάτες! Δεν είναι σωστό μορφωμένος άνθρωπος να πράττει αυτά». Ο άγιος Νεκτάριος με απλότητα του είπε: «Δεν πειράζει παιδί μου. Εγώ εργάζομαι εδώ και αυτά θα τα βρούμε στην άλλη ζωή». «Μα, δεσπότη μου, αντέταξε ο αξιωματικός, ποιος γύρισε από την άλλη ζωή και είπε ότι υπάρχει;». Τότε ο άγιος Νεκτάριος με ευγένεια του είπε: «Δεν θα σου πω πολλά για να μην σε στεναχωρήσω, αλλά κάποια μέρα ο Κύριος θα σου φανερώσει ότι πραγματικά υπάρχει άλλη ζωή». Έπειτα επειδή ο αξιωματικός επανέλαβε την αντίρρησή του, ο άγιος Νεκτάριος τον βεβαίωσε ότι ο Θεός θα τον φωτίσει να γνωρίσει την αλήθεια.

Μετά από αυτήν τη συνάντηση ο αξιωματικός πήγε στο εξωτερικό και γύρισε στην Αίγινα μετά από πολύ καιρό. Καβάλα στο άλογο του, πήγε να δει τα κτήματά του. Προχωρώντας συνάντησε μπροστά του τον Άγιο Νεκτάριο ο οποίος του είπε: «Καλώς το παιδί μου, τον Γεώργιο. Τι κάνεις;». «Καλά, γέροντα, απάντησε ο αξιωματικός. Πάω να δω τα κτήματά μου και θα επιστρέψω». «Νάρθεις, παιδί μου, στο μοναστήρι να πιείς τον καφέ μου», τον κάλεσε ο Άγιος Νεκτάριος. Εν τω μεταξύ το άλογο ήταν ανήσυχο και αφηνίασε, πράγμα που προκάλεσε μεγάλη εντύπωση στον αξιωματικό.

Αφού πήγε στα κτήματά του, πήρε τον δρόμο για το μοναστήρι και σε κάποιους χωριανούς είπε ότι συνάντησε τον άγιο Νεκτάριο. Εκείνοι γεμάτοι έκπληξη δεν μπορούσαν να πιστέψουν το γεγονός, διότι όπως του είπαν, ο άγιος Νεκτάριος είχε κοιμηθεί πριν 41 μέρες. Μάλιστα του είπαν να προσέξει τα προγράμματα του μνημοσύνου του Αγίου Νεκταρίου, που έγινε την προηγουμένη ημέρα. Ο αξιωματικός με απόλυτη βεβαιότητα είπε: «Μα δεν είναι δυνατόν, αφού τον είδα». Κατόπιν πήγε στο μοναστήρι όπου είδε την ηγουμένη και τις μοναχές να κλαίνε. Τότε οι μοναχές του είπαν: «Καλώς ήρθατε, κύριε Γεώργιε. Εχάσαμε τον προστάτη μας, εχάσαμε τον πνευματικό μας πατέρα. Είναι φρέσκο ακόμα το χώμα του τάφου του αγίου Νεκταρίου». Ο αξιωματικός πήγε στον τάφο γονάτισε και με δάκρυα πήρε μια χούφτα χώμα και είπε συγκλονισμένος: «Όντως είσαι άγιος και έφερες μέσα στην μνήμη μου που σου είχα πει, ποιος γύρισε από την άλλη ζωή και είπε ότι υπάρχει. Να, λοιπόν, που ήρθες εσύ να με βεβαιώσεις ότι υπάρχει αιώνια ζωή».

Το δεύτερο γεγονός έχει σχέση με τον Όσιο Πορφύριο τον Καυσοκαλυβίτη, ο οποίος εκοιμήθη στις 2 Δεκεμβρίου 1991. Μια κυρία που ζει στην Αυστραλία είχε τηλεφωνική επικοινωνία με τον όσιο Πορφύριο. Κάποια μέρα τηλεφώνησε στο μοναστήρι του και συζήτησε με τον γέροντα Πορφύριο περίπου 25 λεπτά. Τελειώνοντας το τηλεφώνημα είπε στον γέροντα ότι αν χρειαστεί θα ξανατηλεφωνήσει. Ο γέροντας τότε της είπε: «Να μην ξανατηλεφωνήσεις, διότι πέθανα. Δεν βρίσκομαι στη γη, είμαι στον ουρανό». Η γυναίκα έμεινε άναυδη και την επόμενη ημέρα τηλεφώνησε πάλι στο μοναστήρι. Το τηλέφωνο το σήκωσε μία μοναχή η οποία, όταν η κυρία από την Αυστραλία ζήτησε τον γέροντα Πορφύριο, της είπε ότι ο γέροντας Πορφύριος είχε πεθάνει πριν 40 ημέρες. Τότε η κυρία είπε στη μοναχή ότι την προηγούμενη ημέρα συζήτησε τηλεφωνικώς με τον γέροντα Πορφύριο 25 λεπτά. Η μοναχή απάντησε: «Δεν ξέρω αν μιλήσατε χθες με τον γέροντα, εγώ σας λέω ότι ο γέροντας πέθανε πριν 40 ημέρες».

Μετά από αυτά πιστεύω να συμφωνείτε ότι η αιώνια ζωή είναι μία χειροπιαστή πραγματικότητα.

Ο Χριστός δεν δείχνει τους τύπους των ήλων με όλα αυτά; Αυτά είναι τα μεγαλεία της πίστεώς μας, τα οποία δεν υπάρχουν ούτε στον παπισμό ούτε στον προτεσταντισμό, διότι είναι αιρέσεις, ούτε στις ανατολικές θρησκείες. Δυστυχώς, όμως υπάρχουν κάποιοι ανεγκέφαλοι και άπιστοι, οι οποίοι πιπιλίζουν ένα σατανικό σύνθημα. Το σύνθημα, όλες οι θρησκείες είναι ίδιες και ένας είναι ο Θεός. Ε όχι, δεν είναι όλες οι θρησκείες ίδιες, ούτε ο Χριστός είναι ίδιος με τον Μωάμεθ, τον Βούδα και τον Κομφούκιο. Ο Χριστός είναι ο μόνος αληθινός Θεός, το ένα πρόσωπο της Αγίας Τριάδος και όλοι οι άλλοι οι ονομαζόμενοι θεοί είναι ψευτοθεοί και οι διδασκαλίες τους δεν σώζουν