Οι θλίψεις των πιστών

“Υπέρ του ρυσθήναι ημάς από πάσης θλίψεως, οργής κινδύνου και ανάγκης”.

          Όλα αυτά θέλουν να μας πουν πως η δέηση της θ. Λειτουργίας “Υπέρ του ρυσθήναι ημάς....” είναι η δέηση, που εκφράζει την πνευματική και προσωπική ενότητα των μελών στο σώμα της Εκκλησίας. Στην θ. Λειτουργία δεν προσευχόμαστε ιδιωτικά, ο καθένας για τον εαυτό του έξω από το σώμα τη Εκκλησίας, αλλά ο καθένας ενώνοντας τη φωνή του και τη δέηση του σε μια φωνή και σε μια δέηση μέσα στην ιερή μας σύναξη. Μέσα σε μια ορχήστρα το κάθε όργανο έχει τη δική του φωνή και το μέρος του, μα κανένα όργανο δεν παίζει για τον εαυτό του. Η λατρεία στη θ. Λειτουργία ξεκινάει μεσ’ από την ψυχή του καθενός, και αναφέρεται στο Θεό “εν ενί στόματι και μια καρδία”. Αυτό είναι η κοινωνία των προσώπων και η ενότητα στο σώμα της Εκκλησίας.

          Τα τελευταία λόγια του Χριστού στην τελευταία ομιλία προς τους μαθητές του, μετά από τον μυστικό δείπνο είναι αυτά: “εν τω κόσμω θλίψιν έξετε, αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμον”. Στον κόσμο θα έχετε θλίψη, αλλά κάνετε θάρρος, εγώ έχω νικήσει τον κόσμο. Η θλίψη, ο κίνδυνος, η ανάγκη είναι, θα λέγαμε, ο κλήρος του ανθρώπου σε τούτον τον κόσμο. Γιατί ο Χριστός δεν είπε νίκησε τη θλίψη, αλλά τον κόσμο. Η θλίψη, ο κίνδυνος και η ανάγκη μένουν, η εναντίωση και ο πειρασμός, με τον οποίο παλεύουμε διαρκώς. Αυτό εννοούσε ο Χριστός, όταν πάλι είπε σε άλλη περίπτωση ότι “η βασιλεία του Θεού βιάζεται κι βιασταί αρπάζουσιν αυτήν”.

     γ.