Θα έρθει η ώρα που θα κατέβεις στην κόλαση και θ’ ανέβεις αρκετές
φορές, θα
έρθει η ώρα που θα γδέρνεις τους τοίχους της μοναξιάς σου, που θα κλείσει
και βλέμματα ειρωνικά και αδιάφορα να ζητάνε την απόλυτη και ψάχνεις μιαν αγκαλιά να
σε φιλοξενήσει, που θα νιώσεις ο ουρανός να έχειολοκληρωτική εξόντωσή σου, που θα κοιμάσαι αγκαλιά
με εικονίσματα και στις
χούφτες σφιχτά θα κρατάς τον εσταυρωμένο. Που το κορμί θα σπαρταρά στην οδύνη και η ψυχή θα
γκρεμοτσακίζεται στην απόγνωση και τον όλεθρο της
αρρώστιας. Που θα λες: “Θεέ μου, θα γίνω
ποτέ καλά; Θα ανθίσει ξανά
το χαμόγελο στα χείλη μου;”.
Οι
μόνοι σου φίλοι θα γίνουν η φλόγα του
καντηλιού και τα φάρμακα στο
κομοδίνο σου. Τότε θα ψάχνεις να βρεις όλους τους πονεμένους της γης, για να νιώσεις ότι δεν είσαι
μόνος. Αν τότε αντέξεις, το ξημέρωμα θα σε βρει ν’ αγαπάς όλο τον κόσμο. Θα έχεις αγιάσει δίχως να το
μάθεις ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου