Homo sexualis Ορφανός και στερημένος (14 Φεβρ. αγίου Βαλεντίνου) π.Θεοδόσιος Μαρτζούχος

Η εμπαικτική αντιμετώπιση και ο εκχυδαϊσμός ενός γεγονότος είναι πάντα ευκολότερος από την ήρεμη θέαση και έρευνά του. Πάντοτε ο κατήφορος είναι «ευκολότερη» διαδρομή, από τον κόπο για άνοδο σε θέση μεγαλύτερης οπτικής εμβέλειας. Η βιαστική όμως αποτίμηση, έχει ταυτισμένη μαζί της, την πιθανότητα λάθους και εσφαλμένης αξιολόγησης.

Έτσι και εν προκειμένω υπάρχει όχι ο κίνδυνος αλλά η σιγουριά ότι και μεις παρεξηγήσαμε την υπόθεση του Αγίου Βαλεντίνου. Μας έφτασε η αναφυλαξία που εμείς οι παπάδες αλλά και πολλοί χριστιανοί ατυχώς παθαίνουμε, όταν ακούμε κάτι σχετικό με ερωτικά θέματα και παραδίδουμε χωρίς δεύτερη σκέψη τέτοια θέματα, ανέκαθεν μεγάλα, αλλά σήμερα καθοριστικά της ανθρώπινης πορείας, στα χέρια επιτήδειων και ασχέτων και δίνουμε στίγμα, ότι για μας τέτοιες υποθέσεις είναι... μολυσματικές!

Η άποψη που επικρατεί είναι, ότι ο έρωτας και τα σεξουαλικά θέματα είναι ασύμβατα και απορριπτόμενα από την Εκκλησία και την θεολογία! Έτσι η Εκκλησία μένει εκτεθειμένη, με το στίγμα της ανέραστης γεροντοκόρης από την γκρίνια εκπροσώπων της, που τις πιο πολλές φορές, ούτε τι λένε ξέρουν ούτε ειλικρινείς είναι σε αυτογνωσία...

Βασιλεύει ο Κλαύδιος Γοτθικός (213-270 μ.Χ.) στην Ρώμη και μεταξύ των άλλων, για συντονισμό των πολεμικών επιχειρήσεων, απαγορεύει τους γάμους και στερεί από στρατιώτες την δυνατότητα αφού νυμφευθούν να ζήσουν με την γυναίκα τους. Την ίδια εποχή ένας κληρικός Βαλεντίνος μαζί με κάποιον Μάριο δέχονται (παρά την απαγόρευση) να τελούν γάμους. Το πράγμα μαθεύτηκε και κατέληξαν στην φυλακή και στο μαρτύριο στις 14 Φεβρουαρίου. Αργότερα στον ύστερο μεσαίωνα όταν ακμάζει η κουλτούρα του ιπποτικού έρωτα, (και αφού οι σύζυγοι πρέπει να είναι ερωτευμένοι!), σχετίζεται ο αγ. Βαλεντίνος με τους ερωτευμένους και γίνεται προστάτης τους.

Συγχρόνως η 14η Φεβρουαρίου είναι ημέρα μιας παγανιστικής τελετής γονιμότητας, αγαπητής στα λαϊκά στρώματα, και η γιορτή του Βαλεντίνου έρχεται έξυπνα να καλύψει αυτή την μονομερή βιταλιστική θεώρηση του σώματος και του έρωτα. Αργότερα, στα 1382 μ.Χ. και μετά, ο Τζέφρι Σόσσερ θα την καθιερώσει και θα την προσδιορίσει και ως ημέρα των ερωτευμένων.

Σήμερα η κατάσταση της γιορτής του αγ. Βαλεντίνου έχει εκτραπεί σε μια εμπορική διαφημιστική εκστρατεία, χυδαία, με ευτελή οικονομικά κίνητρα, και με ‘’ταπετσαρία’’ την ατμόσφαιρα σεξουαλικών υπονοούμενων και προτάσεων.

ΟΜΩΣ…

Μέσα σε αυτή την γενικευμένη... φτήνια, η Εκκλησία που δεν έχει και πολλές δυνατότητες να τοποθετηθεί σε τέτοια θέματα (και όταν το κάνει...τρέμε κόσμε!!) θα πρέπει να θυμάται τον Απ. Παύλο και να γίνεται «τοῖς πᾶσι τά πάντα», όχι σε κατάσταση ή απόψεις, αλλά στην... ‘’ιατρική ταπείνωση’’, του να αναλάβει προς θεραπείαν και τα «γαγγραινιασμένα». Ο σημερινός άνθρωπος είναι πλέον ένας Homo sexualis. Ένας άνθρωπος που προσδιορίζεται από την σεξουαλικότητα του, η οποία έχει αυτονομηθεί (η σεξουαλικότητα) και δεν συναποτελεί μέρος στον όλον άνθρωπο, αλλά έγινε η πρώτιστη αξιολογικά αναζήτηση.

Σήμερα οι άνθρωποι δεν ακούν τις συμβουλές της Εκκλησίας για σεξουαλικά θέματα. Αυτό το "κατάφερε" η Εκκλησία με ακραίους αθεολόγητους εκπροσώπους της, που θεωρούσαν ότι όσο πιο extreme είναι μια τοποθέτηση τόσο.. ορθοδοξότερη. Τελικά η Εκκλησία έπαψε να είναι έγκυρο πεδίο αναφοράς και σ’ αυτό το θέμα(!) και πολλές φορές κατάντησε μια καρικατούρα στα μέσα μαζικής ενημέρωσης...

Για την Ορθόδοξη θεολογία όμως Έρωτας είναι η ψυχική δύναμη που έβαλε ο Θεός στον άνθρωπο, ώστε να μπορεί να ξεχνά τον εαυτό του (πράγμα δύσκολο λόγω του εαυτουλισμού μας) και να θυσιάζεται από έρωτα για άλλα πρόσωπα.

Το πρώτο αξιέραστο πρόσωπο είναι το πρόσωπο του Χριστού. Χιλιάδες άνθρωποι για την αγάπη Του κάνουν θυσίες και δαπανώνται χάριν των αδελφών τους.

Το να αγαπάει κανείς έναν άλλο άνθρωπο και μάλιστα κατά την απαίτηση του Χριστού «όπως τον εαυτό του», είναι αυτό που κάνει την ανθρωπινή επιβίωση διαφορετική από την επιβίωση των άλλων ζωντανών πλασμάτων. Αυτό σημαίνει κάτι πελώριο, να μπορεί να αψηφά τόσο τα φυσικά ένστικτα, όσο και την αγάπη για τον εαυτό του, η οποία διασφαλίζει την φυσική επιβίωση!

Ο έρωτας και ο θάνατος διαβαζόντουσαν πολλές φορές δίπλα-δίπλα! Τα περιστατικά της ιστορίας και της λογοτεχνίας πάμπολλα. Η ποιότητα όμως δεν επιβάλλεται δια νόμου. Δεν μπορείς να εμφυσήσεις αρετές στον κόσμο και να του επιβάλεις να συμπεριφέρεται ενάρετα. Και τα λέμε αυτά γιατί πολλές φορές αυτή η μεγάλη ψυχική δύναμη του έρωτα καταντάει βιολογικό και μόνον μαϊμούδισμα επιθυμίας. Και όπως όλοι ξέρουμε και κατανοούμε, η στρέβλωση των μεγάλων πραγμάτων είναι η χειρότερη εκδοχή πορείας προσωπικής. «Οι δαίμονες προκύπτουν από τους αρχάγγελους, όχι από τα ποντίκια» (C. S. Lewis). Από όσο πιο ψηλά πέσει κανείς τόσο μεγαλύτερη είναι η συντριβή!

Στον σημερινό κόσμο οι ερωτικές σχέσεις, με την βοήθεια της πορνογραφίας και της ατμοσφαιρικής... «αύρας» του λανθασμένου ταυτισμού ευτυχίας και ηδονής, έχουν γίνει εκτονωτική διαδρομή, που ατυχώς δεν αφήνει τους ανθρώπους να μεγαλώσουν. Μια σχέση για να αποκτήσει ποιότητα, χρειάζεται την δέσμευση των μερών και μελών της. Σήμερα κάτι τέτοιο προσκρούει στην αγωνία της διακινδύνευσης να πληγωθεί κάποιος και έτσι «εισέρχεται καλπάζουσα» η λύση των συμφώνων συμβίωσης που... λύνονται μονομερώς. Η προσπάθεια εξασφάλισης λειτουργεί με αποτελέσματα αυτοεκπληρούμενης προφητείας.

Αν ξέρεις ότι ο σύντροφος σου μπορεί να αποσυρθεί ανά πάσα στιγμή, με ή χωρίς την συναίνεση σου, τότε το να επενδύεις τα συναισθήματα σου στην τρέχουσα σχέση, είναι πάντα ριψοκίνδυνο βήμα. Κάθε λεπτό μπορεί ο άλλος να διαπιστώσει ότι συ, η πηγή της απόλαυσης του, έχεις εξαντλήσει τα αποθέματα σου και δεν υπόσχεσαι πλέον παρά ελάχιστες ηδονές, τότε λοιπόν γιατί να κάτσει μαζί σου; (σκέφτεται)! Ή όπως θα λέγαμε χυδαία «το γρασίδι μοιάζει πιο πράσινο... στην άλλη πλευρά του φράχτη!!!

Όταν με εγκαταλείπουν πονάω... όταν εγκαταλείπω σκέπτομαι μόνον την βολή μου! Όταν μεγαλώνεις με την αυταπάτη... του ομφαλού της γης (έστω και αν για αυτό δεν φταις εσύ, το αποτέλεσμα πάντως μένει) και θεωρείς την ύπαρξη των άλλων, αυτονόητα, ως εξυπηρέτησή σου, τότε η αμεσότητα μιας ερωτικής σχέσεως θα προκαλέσει αυτανάφλεξη του εγωισμού σου, όταν συνθλίβονται σαν τσακμακόπετρες! Τότε θα αρχίσει ο δαιμονικός διαγκωνισμός για τα δικαιώματα του ισχυρότερου, του πιο καπάτσου, επιδέξιου και πανούργου, και ό,τι άλλο είναι δυνατόν να μηχανευθεί!

Η αόριστη επίκληση απαίτησης για ηθικότητα, παίρνει την αναιδή απάντηση: Γιατί πρέπει να είμαι ηθικός; (Πράγμα που σημαίνει ότι ψάχνει επιχειρήματα για ερωτήσεις, σαν: Σε τι θα με ωφελήσει; Γιατί να με νοιάζει, αφού κανέναν δεν νοιάζει;). Η ερώτηση είναι απόδειξη ενός εκφυλισμού θεμελιακού, που φτάνει μέχρι την ανηθικότητα του Κάιν, ο οποίος σηκώνοντας τις πλάτες λέει: Μήπως εγώ είμαι ο φύλακας του αδελφού μου;!

Τότε ο Homo sexualis γίνεται... ορφανός και στερημένος. Αντί της προσδοκώμενης ευτυχίας, ήρθε αγωνία· αντί της αδιαμεσολάβητης εγγύτητας η μοναξιά! Τότε έχουμε προκλητικές σκηνές σεξ και άφθονο γυμνό στα μέσα μαζικής ενημέρωσης (εφημερίδες, TV, internet). Συγχρόνως για ένα εξασκημένο κριτικά μάτι φαίνεται η ψυχρή αποτύπωση ενός κόσμου πλήρους αλλοτρίωσης και μελαγχολικών απολαύσεων. Κραυγάζει η αφόρητη έλλειψη επικοινωνίας. Φτιάξαμε τελικά στις σύγχρονες μεγαλουπόλεις μια αθόρυβη κόλαση.

Τι θα «προτείνουμε»; Τι έχουμε στα «χέρια» μας να δώσουμε σε αυτόν τον κόσμο που κραυγάζει σπαρακτικά στην ερημιά της παγωνιάς που δημιουργείται όταν όλοι... κοιτούν την πάρτη τους;!

Η Εκκλησίας έχει στα χέρια της, ένα σώμα που το καταξιώνει τόσο, ώστε το θέλει αιώνιο! Δεν έχουμε σώμα, είμαστε σώμα. Δεν θα αναστηθούν οι ψυχές μας που ποτέ δεν πέθαναν!, Χρειάζεται σε ένα κόσμο βουλιαγμένο στην ψυχοσωματική φιληδονία, να αναστηθούν τα σώματα μας! Όποιος πιστεύει στον Χριστό και στην ανάσταση βλέπει το σώμα ως στοργικό σύντροφο στην πορεία προς τον Χριστό. Το βλέπει με την ποιότητα, του σώματος του Χριστού, που είναι «συγκάθεδρον τῆς θεότητος» και των λειψάνων των αγίων, που είναι άφθαρτα! Δηλαδή το βλέπει πλασμένο, όχι ως εποχιακό «γλυφιτζούρι» αλλά ως μόνιμη ζεστασιά της ψυχής.

https://www.enoriako.info