Οι δυο κόσμοι
Δεν είμαστε βέβαια αρμόδιοι για να εκφέρουμε γνώμη για το αν είναι κατορθωτή η ειρηνική συνύπαρξη δύο διαφορετικών κοινωνικών συστημάτων. Εκείνο πάντως που διαπιστώνεται και βεβαιώνεται από τον ίδιο τον Χριστό, είναι ότι η συνύπαρξη μέσα στην ψυχή μας δύο διαφορετικών και πνευματικών κόσμων είναι αδύνατη.
Δεν υπάρχει αμφιβολία, ότι πολλοί από μας προσπαθούμε να κατορθώσουμε το αδύνατον. Αυτό έχει ως συνεπεία να διασπασθεί η προσωπικότητα μας και να καταντήσουμε σχιζοφρενικοί. Διότι η αμφιταλάντευση μας μεταξύ Θεού και κόσμου αφενός και του αντιθέτου πνευματικού κόσμου αφετέρου, προς τον Θεό πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει., γιατί ο ψυχικός μας κόσμος δεν αντέχει για πολύ χρόνο αυτή την αμφιταλάντευση. Πρέπει κάποτε ν’ αποφασίσουμε οριστικά ποιος θα είναι ο εξουσιαστής της καρδιάς μας. Αν δεν έχουμε το θάρρος να διώξουμε αυτόν τον εχθρό της ψυχής μας, τόσο το χειρότερο γι’ αυτή και για μας. Αν ο Θεός μας δώσει τον φωτισμό να του παραδώσουμε τη κλειδιά της ψυχής μας, τότε θα είμαστε ευλογημένοι άνθρωποι.
Εν τούτοις θα πρέπει να προσέξουμε ένα- δύο πράγματα ακόμα.
Πρώτο, με το να παραδώσουμε την ψυχή μας στο Θεό, δεν θα πρέπει να νομίσουμε, ότι πετύχαμε ήδη και την τελειοποίηση μας πνευματικά και ηθικά. Η παράδοση της ψυχής μας στο Θεό σημαίνει μόνο, ότι πορευόμαστε προς αυτή την κατεύθυνση. Είναι σαν να στρέψαμε το πηδάλιο της ύπαρξης μας προς το μέρος του Θεού. Αλλά επειδή κατευθυνόμαστε προς ένα σκοπό, δεν σημαίνει ότι φθάσαμε κιόλας σ’ αυτόν. Απλά πορευόμαστε προς αυτόν. Και αυτό είναι ζήτημα κόπων, μόχθων, συνεχούς προσευχής και αδιάκοπου ελέγχου, για να φτάσει κανείς στο τέρμα.
Συνεπώς το ότι πήραμε κατεύθυνση προς τον Θεό, δεν πρέπει να μας κάνει να νομίζουμε, ότι δήθεν είμαστε ανώτεροι από εκείνους που βαδίζουν προς διαφορετική κατεύθυνση από μας, αλλά ούτε και να επαναπαυόμαστε, για το ότι ευτυχώς που πήραμε τον δρόμο του Θεού. Αν θέλουμε να διατηρήσουμε τη χαρά μας αυτή πρέπει συνεχώς να προχωρούμε προς τον δρόμο του Θεού. Κι’ αν ο Θεός επιτρέψει να πέσουμε, τότε θα πρέπει πολύ γρήγορα να σηκωθούμε και να συνεχίσουμε την πορεία μας.
Η πορεία προς την Βασιλεία του Θεού είναι ατελεύτητη, ώστε κι’ αν κάποιος κατορθώσει κάποια στιγμή να προχωρήσει κατά το διάστημα της εδώ παρουσίας του, και πάλι δεν θα προφθάσει να διανύσει ούτε ένα απειροελάχιστο τμήμα της.
Το δεύτερο που χρειάζεται είναι να προσέξουμε τις προσβολές του πονηρού μετά την οριστική μας στροφή προς τον Θεό. Το ότι στραφήκαμε προς τον κόσμο του Θεού, δεν σημαίνει, ότι ο αντίθετος κόσμος θα σταματήσει τις επιθέσεις εναντίον μας. Δεν αποκλείεται μάλιστα να γίνει και εντονότερος επειδή αποφασίσαμε να ενταχθούμε στο στρατόπεδο του Θεού.
Η διαφορά που υπάρχει σε σύγκριση με την προηγούμενη κατάσταση μας, είναι ότι προηγουμένως είμαστε κατά κάποιο τρόπο ουδέτεροι και οι εμπόλεμοι κόσμοι μετά την απόφαση μας είχαν μέσα στην ψυχή μας τα ίδια δικαιώματα. Τώρα όμως μετά την απόφαση μας ν’ ακολουθήσουμε το δρόμο του Θεού, ο ένας βρίσκεται μέσα στην καρδιά μας ως φίλος και σύμμαχος, ενώ ο άλλος προσπαθεί να εισχωρήσει μέσα μας ως εχθρός.
Συνεπώς βλέποντας, ότι και μετά την απόφαση μας να κατευθυνθούμε προς τον κόσμο του Θεού, εξακολουθούμε να δεχόμαστε τις επιθέσεις του εχθρού, δεν θα πρέπει να νοιώσουμε έκπληξη, αν μας συμβαίνει κάτι τέτοιο, ούτε και να απογοητευόμαστε. Εκείνο για το οποίο κάθε φορά που δεχόμαστε μια εχθρική επίθεση, θα πρέπει να εξετάζουμε τον εαυτό μας είναι, αν εξακολουθούμε να θεωρούμε τον εισβολέα ως εχθρό και να αντιστεκόμαστε. Αν δεν έχουμε συμφιλιωθεί μαζί του, αν εξακολουθούμε να αντιστεκόμαστε εναντίον του, τότε ας μην φοβόμαστε. Εξ άλλου το γεγονός, ότι ανησυχούμε για τη θέση μας και στενοχωριόμαστε για τις επιθέσεις δεν είναι απόδειξη, ότι δεν έχουμε συμφιλιωθεί με τον αντίπαλο μας εχθρό;
Τα δύο αυτά σημεία σχετικά με την τοποθέτηση μας έναντι των δύο κόσμων θα πρέπει να τα προσέξουμε, γιατί έχουν μεγάλη απήχηση ως προς την ευεξία του ψυχικού μας κόσμου. Επειδή κουράζει και ταλαιπωρεί την ψυχή μας όχι μόνο η πραγματική αμφιταλάντευση μας μεταξύ των δύο πνευματικών κόσμων, αλλά και αυτή η υποθετική
Όταν λοιπόν μετά τη στροφή μας προς τον Θεό βλέπουμε, ότι εξακολουθούμε να έχουμε ελαττώματα και οι αδυναμίες μας συνεχίζουν να εκδηλώνονται, απελπιζόμαστε.
Επειδή η συνεχιζόμενη παρουσία αδυναμιών ερμηνεύεται ως συνέχιση αμφιταλαντεύσεων μας που δοκιμάζαμε στο παρελθόν, κουραζόμαστε ψυχικά και είμαστε έτοιμοι να εγκαταλείψουμε τον αγώνα. Το ίδιο συμβαίνει και με την εξακολούθηση των εχθρικών επιθέσεων.
Αν θέλουμε ν’ απαλλαγούμε από τις ενοχλήσεις των εχθρικών επιθέσεων ,ένας τρόπος μόνον υπάρχει: να πάψουμε να ζούμε όσο ζούμε στον κόσμο αυτό, οι επιθέσεις του εχθρού θα συνεχίζονται. Το δικό μας καθήκον κατά των επιθέσεων αυτών δεν είναι ούτε να δυσανασχετούμε, ούτε να εκνευριζόμαστε, αλλά ν’ αγωνιζόμαστε εναντίον των.
Θα ήταν δράμα αν είχαμε αρχίσει τους συμβιβασμούς για να πετύχουμε την συνύπαρξη μέσα μας αυτών των δύο κόσμων. Εφ’ όσον όμως θα συνεχίζαμε τον αγώνα σημαίνει, ότι συνεχίζουμε την στρατεία μας στην παράταξη του Θεού η οποία έχει εξασφαλισμένη τη νίκη.
π.Γ.Στ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου