ΚΥΡΙΑΚΗ Δ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ ( Μτθ.8,5-13), π.Γ.Στ.

 

Η ΩΡΑ ΤΩΝ ΜΕΓΑΛΩΝ ΕΚΠΛΗΞΕΩΝ

            Η ψυχολογία έχει διαπιστώσει, ότι ο άνθρωπος από τη βρεφική του ηλικία έχει την τάση να παρουσιάζεται στους έξω καλύτερος απ’ ό,τι πραγματικά είναι. Αυτό σημαίνει, ότι κάθε άνθρωπος έχει κατά κάποιο τρόπο δύο ή τρία προσωπεία. Το ένα είναι το πραγματικό με το οποίο τον γνωρίζει ο Θεός. Το δεύτερο είναι εκείνο με το οποίο εμφανίζεται ο άνθρωπος στο οικείο περιβάλλον του και το τρίτο εκείνο με το οποίο τον γνωρίζει ο υπόλοιπος κόσμος. Οι περισσότεροι, άνθρωποι μας κρίνουν με βάση το τρίτο προσωπείο. Όσοι μας γνωρίζουν καλύτερα μας βαθμολογούν με βάση το δεύτερο, γι’ αυτό λένε, ότι δεν υπάρχει μεγάλος άνθρωπος στα μάτια του υπηρέτη του, αλλ’ ο Θεός μας κατατάσσει στην τάξη που μας αξίζει πραγματικά με βάση το πρώτο, το πραγματικό μας πρόσωπο.

            Γι’ αυτό όσο απατηλό κι’ αν είναι το προσωπείο με το οποίο εμφανιζόμαστε είτε γενικότερα, είτε στους οικείους μας, δεν είναι δυνατό να εξαπατήσουμε και αυτόν το Θεό, γιατί απλούστατα κρινόμαστε με βάση εκείνου που είμαστε στην πραγματικότητα.

            Το τραγικό λάθος των περισσοτέρων από μας είναι, ότι νομίζουμε πως ο Θεός θα μας κρίνει με βάση του προσωπείου με το οποίο εξαπατούμε τους άλλους. Δυστυχώς για μας όμως η κρίση Του θα είναι δίκαιη και την ημέρα της κρίσεως θα αποκατασταθεί η τέλεια και πλήρης δικαιοσύνη.

            Για να είμαστε όμως και δίκαιοι με τον εαυτό μας θα πρέπει να σημειώσουμε, ότι σπάνια το τρίτο προσωπείο δεν το έχουμε ζητήσει εμείς οι ίδιοι. Μας το έχουν επιθέσει στο πραγματικό πρόσωπο οι άλλοι, οι οποίοι αρέσκονται να βλέπουν τα πράγματα όχι όπως πράγματι είναι, αλλ’ όπως θέλουν αυτοί να είναι. Λ.χ. είμαστε αξιωματούχοι. Πολλοί υποθέτουν, ότι έχουμε και τις ιδιότητες που πρέπει να έχει εκείνος που κατέχει το αξίωμα αυτό. Δηλ. είναι σαν να φαντάζονται , ότι είμαστε ανάργυροι, ελεήμονες, εγκρατείς, εύσπλαχνοι κ.τ.ο. Όταν όμως τυχών ανακαλύψουν, ότι δεν έχουμε αυτές τις αρετές ή τις έχουμε στον ελάχιστο βαθμό, τότε αφενός μεν δεν θέλουν να πιστέψουν στην πραγματικότητα και αφετέρου όταν πεισθούν γι’αυτό, απογοητεύονται και οι πεποιθήσεις των μπορούν να συγκλονιστούν συθέμελα.

            Βέβαια τα πράγματα δεν συμβαίνουν πάντα μ’ αυτόν τον τρόπο, γιατί υπάρχουν και άλλοι που φτιάχνουν από μόνοι τους το προσωπείο με το οποίο εμφανίζονται μπροστά στους ανθρώπους. Είναι οι υποκριτές, οι οποίοι εμπαίζουν τους άλλους, νομίζοντας ότι η απάτη τους δεν θα ανακαλυφθεί ποτέ.

            Πρέπει επίσης να σημειωθεί, ότι πολλές φορές το τρίτο προσωπείο το δημιουργούν είτε εν γνώσει είτε εν αγνοία μας οι άνθρωποι, οι οποίοι είτε μας αγαπούν είτε μας εκμεταλλεύονται ή αποζούν από μας και οι οποίοι έχουν συμφέρον να εμφανιζόμαστε, όπως πραγματικά είμαστε.

            Π.χ. οι γονείς κρύβουν πολλές φορές το πραγματικό πρόσωπο του παιδιού τους, είτε γιατί θέλουν να το φιλοτιμήσουν, είτε από ματαιοδοξία, είτε γιατί ντρέπονται, είτε για κάποιο άλλο λόγο και παρουσιάζουν το παιδί τους στους πολλούς με ένα άλλο προσωπείο, που το παρουσιάζει διαφορετικό απ’ ό,τι πραγματικά είναι. Ή το στενό μας περιβάλλον για να μη χάσει ορισμένα οφέλη που θα είχαν αν εμείς αποκαλυπτόμαστε όπως πραγματικά είμαστε και χάναμε στη συνέχεια τη θέση μας, με την οποία ανάξια κατέχουμε, μας καλύπτει και μας παρουσιάζει πολύ καλύτερους απ’ ό,τι είμαστε στην πραγματικότητα.

            Τέλος υπάρχει και μια άλλη περίπτωση. Είναι εκείνοι όπου πολλοί αν και περίπου γνωρίζουν  ποιοί είμαστε, όμως επίσημα μας καλύπτει με ένα τέτοιο προσωπείο, το οποίο φαντάζονται, ότι απαιτεί η θέση μας. Είναι η τραγικότερη απ’ όλες τις περιπτώσεις, διότι ο εμπαιγμός είναι αμφοτερόπλευρος και οι συνέπειες ολέθριες. Τότε το παν γίνεται κατά συνθήκη και κανείς πλέον δεν γνωρίζει τι πρέπει να θεωρείται ως αληθινό και ποιο ως απάτη.

            Η σημερινή όμως ευαγγελική περικοπή μας υπενθυμίζει, ότι θα έλθει η ώρα των μεγάλων εκπλήξεων, όπου όλα θα εμφανισθούν « γυμνά και τετραχηλισμένα τοις οφθαλμοίς αυτού ( Εβρ.4,13), οι οποίοι οφθαλμοί ως δίστομος μάχαιρα που φθάνει « μέχρι μυελού ψυχής τε και πνεύματος ,αρμών τε και μυελών» ( Εβρ. 4,12) και ανακρίνει ακόμη και τις πιο μύχιες σκέψεις μας, τις οποίες ποτέ δεν είχαμε εκθέσει.

            Ο κρίνων θα είναι « ο έχων τοις οφθαλμοίς αυτού ως φλόγα πυρός» ( Αποκ. 2,18), ο οποίος είναι συγχρόνως ο δυνάμενος « συμπαθείσαι ταις ασθενείαις ημών», αλλ’ επ’ ουδενί λόγο είναι δυνατό να εξαπατηθεί.

            Και το κατηγορητήριο και η υπεράσπιση μας θα βασίζονται στα έργα μας και στη ζωή μας όπως την ζήσαμε και όχι όπως είχαμε την ικανότητα να την εμφανίζουμε. Οι πράξεις μας πάλι και τα έργα μας θα κριθούν βάσει βαθύτερων ελατηρίων. Όσες έγιναν απλώς « προς το θεαθήναι τοις ανθρώποις» φυσικά δεν θα ληφθούν  υπόψη, διότι ο προορισμός των έχει ήδη εκπληρωθεί. Όταν τις κάναμε οι άνθρωποι τις είδαν και τις θαύμασαν. Ό,τι επιδιώκαμε θα το έχουμε ήδη απολαύσει.

            Οι άλλες πράξεις μας που έγιναν κατ’ ενώπιον του Θεού, θα ανασυρθούν στην επιφάνεια και θα βρίσκονται μπροστά μας για την υπεράσπιση μας, για να εμφανισθεί και πάλι το πραγματικό μας πρόσωπο, με το οποίο θα ζήσουμε στη Βασιλεία του Θεού.

            Τότε όταν όλοι εμφανισθούμε με το πραγματικό μας πρόσωπο θα παρουσιασθούν οι μεγάλες εκπλήξεις. Τότε πολλοί από εκείνους που περιφρονούνταν από εμάς και θεωρούνταν ότι δεν θα έβλεπαν το πρόσωπο του Θεού, θα έλθουν για να συμπαρακαθίσουν στο Μεγάλο Δείπνο με όλους τους αγίους και τους δικαίους. Και εκείνοι που θεωρούνταν από εμάς ως « υιοί της βασιλείας, εκβληθήσονται εις το σκότος το εξώτερον».   

            Και διερωτάται κανείς: αξίζει να κοπιάζει κανείς όλα τα χρόνια της ζωής του για να φτιάξει ένα προσωπείο το οποίο θα χρησιμοποιήσει για λίγα χρόνια και στο τέλος να βρεθεί, ότι χάριν αυτού έχει θυσιάσει ολόκληρη την αιωνιότητα;  

π.Γ.Στ.