Μοναδικό και ισχυρό όπλο της Εκκλησίας είναι το κήρυγμα, ο θείος λόγος. Πρέπει όμως να ομολογήσουμε, ότι αυτό δεν το έχουν καταλάβει όλοι και δεν το έχουμε ξεκαθαρίσει μέσα μας. Γι’αυτό ή δεν εκτιμάται ή όταν η Εκκλησία κηρύττει εμείς θέλουμε ν’ακούσουμε άλλα και όχι εκείνα που λέγει το Ευαγγέλιο.
Γιατί το κήρυγμα της Εκκλησίας δεν είναι τι μπορούν να λένε οι άνθρωποι, αλλά τι λέγει ο Θεός στο Ευαγγέλιο. Δεν μας ενδιαφέρει τι λένε οι άνθρωποι αλλά τι λέγει το Ευαγγέλιο.
Οι άνθρωποι με το δικό τους τρόπο θέλουν να μας πείσουν για εκείνα που λένε. Όταν όμως ο Θεός ομιλεί στους ανθρώπους δεν θέλει να τους πείσει, αλλά να Τον πιστέψουν, να δεχθούν με εμπιστοσύνη εκείνα που λέγει. Και υπάρχει μεγάλη διαφορά ανάμεσα στο πιστεύω και το πείθομαι. Γι’αυτό πρέπει να τα έχουμε καθαρισμένα αυτά τα δύο για να μπορούμε να ακούμε σωστά το λόγο της Εκκλησίας.
Το λογικό είναι μεγάλο δώρο του Θεού στον άνθρωπο. Όμως πολλές φορές δεν ξέρει πώς να το χρησιμοποιήσει και ζημιώνεται από το λογικό του .Και ζημιώνεται, όταν θεοποιήσει το λογικό, όταν πιστέψει πως όλα στη ζωή χωρούν στο μυαλό του, πως μόνο εκείνο υπάρχει ό,τι μπορεί να καταλάβει με το μυαλό του, πως όλα μπορεί να τα εξετάζει και να τα ερευνά με το μυαλό του. Βέβαια γι’αυτό έδωσε ο Θεός το μυαλό στον άνθρωπο, αλλά μέσα στα ανθρώπινα μέτρα. Διότι το μυστικό είναι να μην ξεφύγουμε από τα ανθρώπινα μέτρα και θαρρέψουμε πως με το νου μπορούμε να γκρεμίσουμε και το Θεό από τον ουρανό.
Ας σκεφθούμε, ότι ο Θεός είναι Θεός και εμείς άνθρωποι, και μετά ας ερευνάμε με το μυαλό μας όσο θέλουμε και όσο μπορούμε. Ένας πατέρας της Εκκλησίας λέγει: « αν μπορείς ερεύνα, αν δεν μπορείς, πίστευε». Αυτό είναι το σωστό κι’ όχι εκείνο που λένε κάποιοι « πίστευε και μη ερεύνα». Αυτό δεν είναι γραμμένο πουθενά και το χρησιμοποιούν εκείνοι που θέλουν να κατηγορήσουν την πίστη και να πούνε, ότι ο άνθρωπος δεν αξίζει να πιστεύει, γιατί ο άνθρωπος έχει λογικό και πρέπει όλα να τα ερευνά και να αποδέχεται ό,τι χωράει το μυαλό του. Αυτό είναι μια πλάνη, γιατί έξω από το μυαλό μας υπάρχει ένας κόσμος που ούτε τον βλέπουμε ούτε τον καταλαβαίνουμε.
Από την πλάνη αυτή ξεκινάνε πολλοί και όταν ακούνε το κήρυγμα της Εκκλησίας δεν θέλουν να πιστέψουν, αλλά να πεισθούν. Να κρίνουν πρώτα δηλ. αν αυτό που λέγει ο Θεός είναι σωστό και μετά να το δεχθούν. Αλλά έτσι συμβαίνει πολλές φορές ο Θεός να μην έχει δίκιο και αυτό που λέγει να μην το βρίσκουν σωστό οι άνθρωποι, γιατί δεν τους συμφέρει.
Αυτό σημαίνει, ότι οι άνθρωποι σκέπτονται σύμφωνα με το συμφέρον και τις επιθυμίες τους. Κι’ ας λέμε ότι το μυαλό μας είναι καθαρό και μπορούσε να κρίνει σωστά. Γι’αυτό δεν πρέπει να έχουμε εμπιστοσύνη στον εαυτό μας, αλλά στο Θεό ,ο Οποίος μας γνωρίζει και μας αγαπά.
Όταν βάλουμε αυτό σαν βάση δεν πρόκειται ν’αστοχήσουμε ποτέ. Δηλ. όταν δεχθούμε ότι ο Θεός μας ξέρει τι είμαστε σαν άνθρωποι και μας αγαπά όποιοι κι’αν είμαστε, τότε μπορούμε κάθε φορά να Τον ακούμε με εμπιστοσύνη, χωρίς να εξετάζουμε, αν αυτό που λέει ο Θεός είναι σωστό, κι’αν έχει δίκιο. Γιατί αυτό θα πει πιστεύω στο Θεό, ότι έχω δηλ. εμπιστοσύνη και σ’αυτό που μου λέγει ο Θεός. Όχι για να με γελάσει, αλλά για να με σώσει, επειδή είναι πατέρας και με αγαπά. Γιατί Εκείνος μ’έπλασε και ξέρει ποιος είμαι και τι μου χρειάζεται, όχι μόνο για να ζήσω, αλλά και για να σωθώ με τη χάρη Του.
π.Γ.Στ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου