Ο φόβος του ανθρώπου προήλθε για πρώτη φορά στη ζωή του μετά την πτώση και τη διακοπή της κοινωνίας του με τον Θεό. Με τον τρόπο αυτό ο άνθρωπος έχασε την κυριαρχική του εξουσία πάνω στην κτίση και διαταράχτηκαν οι αρμονικές σχέσεις του με το περιβάλλον της δημιουργίας. Τώρα δεν είναι το παιδί του Θεού στο σπίτι του πατέρα του, αλλά ένα δημιούργημα ταραγμένο εσωτερικά και εκτεθειμένο στην απειλή της φθοράς και του θανάτου.
Δηλαδή ζει την κατάσταση του « πεπτωκότος» ανθρώπου.
Το βίωμα του φόβου έχει ως αιτία την άρση της κοινωνίας με τον Θεό και συνεπώς είναι δικαιολογημένη η κατάσταση του ανθρώπου μετά την πτώση.
Το ερώτημα είναι: Τι μπορεί να βγάλει τον άνθρωπο από τη νοσηρή αυτή κατάσταση, πότε μπορεί να ξεφύγει ο άνθρωπος; Όταν ζητάμε επίμονα περιπέτειες μακριά από την αγάπη του Θεού; Τότε οδηγείται στην άγνοια των αληθειών της πίστεως και προχωρεί σε πειραματισμούς θεώσεως σε άλλους δρόμους που είναι αδιέξοδοι.
Αυτό όμως το άνοιγμα χωρίς καμιά εξάρτηση από τον Θεό είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για τον άνθρωπο. Και εδώ έχει πικρή πείρα ο σύγχρονος άνθρωπος. Μένει ανυπεράσπιστος μέσα σ’ ένα κόσμο ζώντας το φρικτό μαρτύριο της μοναξιάς. Ζει με τον φόβο του κόσμου που πορεύεται προς το άγνωστο σε μια πορεία ανεξέλεγκτη.
Αλλ’ όταν δεν υπάρχει ο φόβος του Θεού ή φύγει, τότε εισέρχονται άλλοι φόβοι και τυραννίες στην ανθρώπινη ζωή. Το κάθε τι μπορεί να γεμίζει με φόβο και αγωνία την καθημερινή ζωή, όταν οι αποτυχίες, οι κίνδυνοι, οι συμφορές, ο θάνατος με όλη την υποταγή μας στις απαιτήσεις της σύγχρονης κοινωνίας.
Εκτός όμως από τους κινδύνους αυτούς υπάρχουν και συγκεκριμένες πηγές φόβου που απασχολούν ή τυραννούν ένα πλήθος ανθρώπων, όπως είναι ο φόβος του διαβόλου, όπου οι άνθρωποι δείχνουν αδυναμία να τον αντιμετωπίσουν, ενώ ο φόβος του Θεού εξαφανίζει ακόμα και τη νοητή επίθεση του δαιμονικού στοιχείου εναντίον μας. Δεν φοβερός ο ίδιος ο διάβολος, αλλά τα πονηρά έργα του είναι επικίνδυνα για την ανθρώπινη ψυχή. Τα έργα του διαβόλου που είναι πονηρά, είναι η παγίδα του θανάτου. Συνεπώς μόνο η αντίσταση σε κάθε πειρασμό βοηθεί να κατοικήσει μέσα στον άνθρωπο ο φόβος του Θεού για να φανερωθεί η αγάπη του Θεού.
Επίσης μια άλλη πηγή φόβου είναι αυτή που προέρχεται από τους ανθρώπους, από τους ισχυρούς ανθρώπους, ενώ οφείλουμε σ’ αυτούς μόνο τιμή και όχι φόβο. Κι’ όμως η απόρριψη του φόβο του φόβου του Θεού μπορεί να οδηγήσει σε απείθεια και παρανομία, ενώ δεν αργεί να μας ρίξει σε χέρια πονηρών ανθρώπων. Και δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα να εξαρτάται η ζωή και η τιμή και η υπόληψη μας από ανθρώπους που δεν φοβούνται τον Θεό.
Η απουσία του φόβου του Θεού είναι έλλειψη γνησιότητας. Ο δειλός άνθρωπος με το νηπιώδες φρόνημα του τρέμει και φοβάται εκεί που δεν υπάρχει φόβος « εκεί εδειλίασαν φόβω ου ουκ ην φόβος, ότι ο Θεός εν γενεά δικαία» ( Ψαλμ. 13,5).
Μπροστά λοιπόν στους επικίνδυνους φόβους του ανθρώπου ο Θεός προσφέρει τον ακίνδυνο φόβο Του, που είναι πηγή θάρρους και δυνάμεως για μια γνήσια πνευματική ζωή.
Χωρίς το φόβο του Θεού ο άνθρωπος μένει έμφοβος και έντρομος. Δεν έχει στήριγμα που μπορεί να τον οδηγήσει σε κατάσταση ψυχικής ειρήνης. Αντίθετα αυτός που φοβάται τον Θεό είναι μακριά από τρικυμίες, έχει γαλήνη και την εσωτερική του ηρεμία στη ζωή αυτή.
« αρχή σοφίας φόβος Θεού»
π.Γ.Στ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου