ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ΄ ΛΟΥΚΑ (Δαιμονιζόμενου των Γεργεσηνών) Ευαγγέλιο : 8, 27-39

Ο ΔΙΠΛΟΣ ΦΟΒΟΣ

            Εν ολίγοις

            Ο Ιησούς έκανε πολλές θεραπείες δαιμονιζόμενων κατά τη διάρκειας της επίγειας δράσης Του. Οι θεραπείες των δαιμονιζόμενων είναι συχνές στα ευαγγέλια, γιατί έχουν ένα βαθύτερο θεολογικό μήνυμα. Παρουσιάζουν το Χριστό ως ελευθερωτή των ανθρώπων από την αιχμαλωσία των πονηρών δυνάμεων. Είναι χαρακτηριστική η εικόνα που παρουσιάζει ο σημερινός δαιμονιζόμενος του ευαγγελίου. Απ’ αυτή την τραγική κατάσταση τον ελευθερώνει ο Χριστός από τα δεσμά του διαβόλου και στέκεται σωφρονισμένος και ιματισμένος κοντά στα πόδια του Ιησού.

            Το θαύμα αυτό δημιούργησε  δύο διαφορετικά συναισθήματα. Την αγάπη του θεραπευθέντος δαιμονιζόμενου και το φόβο και τον τρόμο των κατοίκων των Γεργεσηνών, σε σημείο μάλιστα που να ζητήσουν την απέλασή Του από τη χώρα τους. «Άπαν το πλήθος της περιχώρου των Γεργεσηνών εζήτει παρεκάλει απελθείν απ’ αυτών».

            Εδώ δημιουργείται ένα ερώτημα: Γιατί οι Γαδαρηνοί δεν χαίρονται με την παρουσία του Κυρίου στη χώρα τους αφού «φόβω μεγάλω συνείχοντο;».

            Στην Αγ. Γραφή μακαρίζονται «πάντες οι φοβούμενοι τον Κύριον» και ο λόγος του Θεού μας βεβαιώνει, ότι «έλεος Κυρίου επί τους φοβουμένους αυτόν».

            Εδώ όμως διαπιστώνουμε, ότι κάθε άλλο παρά ικανοποιημένοι ήταν οι Γεργεσηνοί, παρά το φόβο που αισθάνθηκαν από τη θαυμαστή θεραπεία. Και η απορία επαυξάνεται, όταν το περιστατικό αυτό συνδεθεί με μία θαυμαστή αλιεία στη Γεννησαρέτ την υπόδειξη του  Κυρίου στον Πέτρο. Ο Πέτρος έπεσε στα γόνατα και παρακαλούσε τον Χριστό να βγει από το πλοιάριό του γιατί ένοιωθε αμαρτωλός. Και οι δύο φοβήθηκαν και παρακαλούσαν το Χριστό ν’ απομακρυνθεί, αλλά οι μεν ήταν δυσαρεστημένοι, ενώ ο Πέτρος χαρούμενος. Πού οφείλεται άραγε αυτή η διαφορά;

            Ο φόβος των Γεργερσηνών προέρχονταν από την παρανομία. Και ένας παράνομος δεν φοβάται την τιμωρία που προέρχεται από την παράβαση της αμαρτίας, αλλά τρέμει για την υλική ζημιά που θα υποστεί. Ο Μωσαϊκός νόμος απαγόρευε την βοσκή των χοίρων, αλλά αυτό δεν τους τρόμαζε. Τους φόβιζε όμως η ζημιά, όταν έβλεπαν την αγέλη των χοίρων να εφορμά και να πνίγεται στη λίμνη. Δηλ. ο φόβος τους δεν απέβλεπε στη σωτηρία της ψυχής τους, αλλά στη συνέχιση της παράνομης βοσκής των χοίρων. Συνεπώς δεν ένοιωθαν χαρά από το φόβο τους, γιατί δεν ήταν φόβος από πίστη, ούτε φοβήθηκαν γιατί αισθάνθηκαν την αμαρτία τους, αλλά φοβήθηκαν τη δύναμη του Χριστού που μπορεί να τους προξενήσει μεγάλη ζημιά. Δεν ήταν φόβος Θεού, αλλά μία δεισιδαιμονία.

            Ο φόβος όμως του απ. Πέτρου ήταν ένας φόβος σωτήριος, γιατί πρόκειται για το φόβο ενός ανθρώπου που μετανοεί από την ενοχή της συναίσθησης της αμαρτωλότητάς του. Γι’ αυτό το φόβο κάνουν λόγο η Αγ. Γραφή και οι Πατέρες της Εκκλησίας με επαινετικά λόγια: «Αρχή σοφίας, φόβος Κυρίου».

            Οι Πατέρες μιλούν για  ένα διπλό φόβο: τον αγνό και όχι τον αγνό. Και ο μεν πρώτος προέρχεται από την επίγνωση των αμαρτιών μας. Γι’ αυτό και δεν παραμένει,  αλλά,  όταν πάψει να συνεχίζεται, τότε υποχωρεί. Ο φόβος που είναι  ανεξάρτητος από τη λύπη που δημιουργεί η αμαρτία, είναι αγνός και προέρχεται από το φόβο της τιμωρίας και δημιουργεί ελπίδα στο Θεό. Ενώ ο δεύτερος είναι συνδεδεμένος με την αγάπη και φέρνει ευλάβεια και ειρήνη στην ψυχή του ανθρώπου. Διότι η τέλεια αγάπη έξω βάλλει τον φόβο.

            Ο ι. Χρυσόστομος παρομοιάζει το φόβο με χωνευτήρι που καθαρίζει αμέσως την ψυχή και προσθέτει: "Τίποτε δεν είναι ωφελιμότερο από το φόβο του Θεού. Διώχνει τα πάθη. Όπου υπάρχει φόβος δεν υπάρχει φόνος, εκεί η αγάπη χρημάτων δεν ενοχλεί, εκεί σβήνει ο θυμός και η πονηρή επιθυμία και φέρνει την αρετή. Όπου φόβος και επιμέλεια αρετής, ελεημοσύνης, προσευχής, δάκρυα θερμά, στεναγμοί κατανύξεως…".

            Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που ζητούν από τον Χριστό ν’ αποχωρήσει από τα όρια της ζωής τους, γιατί φοβούνται ν’ αρνηθούν τη συνέχιση της αμαρτίας τους. Ο Χριστός όμως πλησιάζει το έδαφος της ψυχής μας για να μας υποδείξει κάτι, να μας ελέγξει, για να μας τονίσει, ότι δεν έχουμε δίκιο να τον απωθούμε απ’ το φόβο, αλλά επιβάλλεται να ζητάμε να εισχωρεί βαθύτερα στη ζωή μας. Κι όχι δήθεν από τον φόβο της τιμωρίας να τον διώχνουμε, «απελθείν αφ’ ημάς».

            Φυσικά σέβεται την ελευθερία μας. «Εμβαίνει εις το πλοίον και υποστρέφει», διότι δεν μένει διά της βίας. Θα ήταν όμως φοβερό να αποδιώχνουμε τον Χριστό, να ματαιώνουμε την σωτηρία μας εξ αιτίας του φόβου της παράνομης ζωής μας.

π .γ. στ.

Καλή Κυριακή