ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΤΗΤΑ ΧΩΡΙΣ
ΔΕΟΣ
Εν
ολίγοις
Η σημερινή ευαγγελική διήγηση περιγράφει δυο θαύματα του
Χριστού: τη θεραπεία της αιμορροούσης, που για δώδεκα χρόνια μαστιζόταν από την
αρρώστια της, και την ανάσταση της κόρης του Ιάειρου. Πρόκειται για δύο
θαυμαστά γεγονότα που αποκαλύπτουν, ότι ο Χριστός είναι κύριος της ζωής και του
θανάτου, ενώ συγχρόνως φαίνεται ότι η πίστη και η προσέγγιση του Χριστού με
δέος και σεβασμό εκ μέρους της αιμορρούσας προσελκύει τη θεραπευτική ενέργεια
και το έλεος του Θεού.
Μία ταλαιπωρημένη γυναίκα που υπέφερε από αιμορραγία
πλησιάζει το Χριστό με πίστη, αλλά δεν έχει το θάρρος και την παρουσία να ζητήσει τη βοήθεια του. Συναισθάνεται ότι
είναι μία ασήμαντη γυναίκα και δεν θέλει να τον απασχολήσει με το προσωπικό της
πρόβλημα.
Νοιώθει όμως και απογοητευμένη, γιατί για μεγάλο χρονικό
διάστημα και ενώ έχει ξοδέψει πολλά χρήματα στους γιατρούς δεν κατάφερε τίποτα.
Γι’ αυτό και στηρίζει την ελπίδα της στο Χριστό. Έτσι «προσελθούσα όπισθεν ήψατο
του κρασπέδου του ιματίου αυτού». Αγγίζει την άκρη του ενδύματος του και αυτή η
εσωτερική, μυστική προσδοκία της γίνεται πραγματικότητα. Και ενώ ένα μεγάλο
ανθρώπινο κύμα συνέθλιβε τον Ιησού αυτή έρχεται όπισθεν για να αγγίξει το
ιμάτιο του Χριστού. Αυτή ακριβώς η λέξη «όπισθεν» φανερώνει την προσπάθεια και κυρίως το σεβασμό και το δέος. Ήταν μία
άρρωστη γυναίκα και έσκυψε μέσα στο πλήθος την στιγμή που περπατούσε για να αγγίξει το κράσπεδο του ιματίου του.
Αναρωτιέται κανείς γιατί; Ακριβώς γιατί δεν ένοιωθε τον εαυτό της άξιο να κάνει
κάτι διαφορετικό, όπως να παρουσιασθεί μπροστά στο Χριστό, να του μιλήσει, να
τον παρακαλέσει, να τον ικετεύσει. Αυτή όμως άγγιξε τον Χριστό με αυτό τον
τρόπο και παρόλο που δεν είχε κάνει κανένα διάλογο, βλέπουμε ν’ αναπτύσσεται
μία επικοινωνία. Και ο διάλογος αυτός είναι μυστικός. Πραγματοποιήθηκε μέσα στο
χώρο της καρδιάς που φωτιζόταν από την
πίστη. Αυτός ακριβώς ο εσωτερικός διάλογος της πίστεως οδήγησε την αιμορρούσα
ν’ ακουμπήσει το ιμάτιο του Χριστού. Έτσι έκανε αισθητή την παρουσία της στο
Χριστό, σε σημείο που ν’ αναγκασθεί ο Κύριος να πει: «τις ο αψάμενος μου ;».
Και ο Ιησούς επιμένει: «τις μου ήψατο;». Όχι πολλοί, αλλά ένας, γιατί όπως είπε
σε λίγο: «εγώ γαρ έγνων δύναμιν εξελθούσα απ’ εμού».
Κι’ ερχόμαστε στη σύγχρονη πραγματικότητα. Αν ό Χριστός
σήμερα έστρεφε το βλέμμα του επάνω μας θα συναντούσε κάποιον που θα τον άγγιζε
με το δέος και το σεβασμό που τον άγγιξε η αιμορροούσα; Δυστυχώς διαπιστώνουμε,
ότι η θρησκευτικότητα μας έχει
απογυμνωθεί από θρησκευτικό δέος. Και αυτό σημαίνει, ότι έχουμε εξοικειωθεί
επικίνδυνα με τα πράγματα του Θεού. Οι περισσότεροι από μας καταπιανόμαστε και
είτε λέμε είτε γράφουμε για σπουδαία και υψηλά πράγματα. Και ενώ θα έπρεπε κανονικά να μας διαπερνά
ρίγος, τα αναφέρουμε με τον πιο ρηχό και επιπόλαιο τρόπο. Ακόμη κι εμείς οι
εκκλησιαστικοί είμαστε πολλές φορές απογυμνωμένοι από το απαραίτητο εκκλησιαστικό
δέος, και δεν συγκλονιζόμαστε, όταν η γλώσσα μας εκφέρει λόγο Θεού, που μπορεί
να σώσει μία ψυχή από τον θάνατο.
Και σήμερα πλήθη πιστών συρρέουν πίσω από το Χριστό
και πιθανώς να τον ακουμπάνε ωθούμενοι
από τα κύματα του όχλου και να τον
συνθλίβουν, αλλά δυστυχώς να μην έχουν καμία ουσιαστική επαφή μαζί του.
Χάνουμε την αίσθηση της μεγαλοσύνης του
Χριστού και της δικής μας μηδαμινότητας. Γι ’αυτό είμαστε τόσο ψυχροί και
ανίκανοι να θερμάνουμε τη καρδιά μας.
Για ν’ αποκτήσουμε όμως αυτό το δέος και το σεβασμό
πρέπει να έχουμε ταπεινό φρόνημα και ν’ απογυμνωθούμε από τις όποιες μεγαλόφρονες αντιλήψεις που
έχουμε για τον εαυτό μας. Να ελευθερωθούμε από την αυτάρκεια και την
αλαζονεία μας και να μιμηθούμε την
συμπεριφορά των πιστών ανθρώπων, αυτών των διαδόχων της αιμορροούσας γυναίκας.
Τα πρόσωπα αυτά μπορούν να μας διδάξουν πως προσεγγίζουμε σωστά, αληθινά και με
δέος το Θεό με το βάθος της υπάρξεως μας κι όχι με την επιφάνεια του λογικού
μας.
Στο
σημείο αυτό θα μας βοηθήσει η
γόνιμη σιωπή και περισυλλογή, η σιωπηρή
ενατένηση του μυστηρίου του Θεού. Και μία διευκρίνηση: Όταν μιλάμε για
θρησκευτικό δέος δεν εννοούμε το σκοτεινό και άχαρο ύφος, που συγγενεύει με τη
φαρισαϊκή θρησκευτική νοοτροπία, αλλά το γνήσιο φόβο, το σεμνό και εσωτερικό
δέος και σεβασμό. Με τέτοια άδολη ματιά χρειάζεται ν’ ατενίζουμε το Χριστό και
την εκκλησιαστική μας ζωή. Διότι το ευλαβικό δέος εναι η μήτρα όπου
αναπτύσσεται μία προσωπική πίστη ικανή ν’ αποσπάσει τη δύναμη και το έλεος του
Θεού.
Καλή Κυριακή
π. γ. στ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου