Το 1940
το «ήρεμον θάρρος» ενός λαού, που γνώριζε να θυμάται, Το βεβαίωναν οι εχθροί
και οι φίλοι. Εν ώρα καταιγισμού της βίας των ισχυρών-μεγάλων και μικρών-
ουδέποτε λαός επέδειξε τόσο ήρεμο θάρρος, τέτοια αδαμάντινη απόφαση θυσίας,
αντίδραση μέχρις εσχάτων, ακόμα και όταν αντιμετώπιζε τα βασανιστήρια των
κρατητηρίων της οδού Μέρλιν, τη φρίκη της γενοκτονίας των Καλαβρύτων και των
Διστόμων.
Τότε, 1940-45, σφαγή- πείνα-δίψα, ο
εξευτελισμός των ευρωπαϊκών αξιών ενός άθεου πολιτισμού μπρος στα μάτια των
σκελετωμένων παιδιών του λαού αυτού, που του στερούσε το δικαίωμα σε μία φέτα
ψωμί, ένα σπυρί σιτάρι τους τόπου τους. Τα χεράκια που απλώνονταν προς τα ψιχία
ζωής, έσπαζαν πάνω στα σιδερένια γόνατα των «υπερανθρώπων» του Νίτσε.
Σήμερα δεν αντιμισούμε, δεν
εχθρευόμαστε στους απογόνους, αναγνωρίζουμε και τιμούμε τις εξαιρέσεις. Απλώς
χρειάζεται σε μας, τον μικρό πανάρχαιο λαό ανάμεσα Ανατολής και Δύσης, να
θυμάστε το παρελθόν μας για να βαδίζουμε ζωντανοί στο παρόν και στο μέλλον μας.
Σήμερα βέβαια, για μας αυτή η επέτειος,
την επαύριον μιας μακράς περιόδου εθνικής αμνησίας, απαιτεί εθνικό σκληρό
αυτοέλεγχο κα αναγνώριση του ότι «ημάρτομεν, ηνομήσαμεν, ηδικήσαμεν, ουδέ
συνετηρήσαμεν…».
Η ορθόδοξη Εκκλησία μας, ντυμένη τον
πορφυρό χιτώνα των αιμάτων των παλαιών, των νέων και των σημερινών μαρτύρων
της, περιμένει την προσωπική επιστροφή μας. Αυτήν την Εκκλησία, που υπήρξε για
μας εθνοσώτειρα και για τους φίλους και τους εχθρούς μας ευεργετική και
φιλάνθρωπη, δεν είμαστε αποφασισμένοι να την προδώσουμε στις υποδείξεις των
διαφόρων «State Department»,
ισοπεδώνοντάς την με τους ανθρώπινους θρησκευτικούς μύθους, που μας
κατακλύζουν.
Έλληνες του σήμερα, μνημονεύετε ότι η
πινακοθήκη των εθνικών αγώνων και αγωνιών μας βεβαιώνει ότι «έστι Δίκης
οφθαλμός», «έστι Υπέρμαχος Στρατηγός», «έστι δυνατόν το εν ανθρώποις αδύνατον».
Ο λόγος είναι αληθινός: «Θνητά τα παθήματα αθάνατον το έθνος».
Πηγή: Περιοδικό «Η Δράση μας» τ. 512, Πανηγυρικός του
Σπ. Μαρινάτου σε επέτειο της 28ης Οκτωβρίου 1940.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου