Η Εγκυκάδα θρηνεί την απώλεια του πνευματικού της πατέρα

26 Οκτωβρίου, εορτή Μεγαλομάρτυρα Δημητρίου του Μυροβλύτη, εκοιμήθη ο Πρωτ. Δημήτριος Αθανασόπουλος, εφημέριος Ι. Ν. Αγ. Ανδρέου Εγλυκάδας.

            Μετά από μακροχρόνια περιπέτεια με την υγεία του το Σάββατο το βράδυ εκοιμήθη και αναπαύτηκε ο ευλαβής και ενάρετος πρωτ. Δημήτριος Αθανασόπουλος, εφημέριος Ι. Ν. Αγ. Ανδρέου Εγλυκάδας Πατρών.

            Της εξοδίου ακολουθίας η οποία έγινε το Σάββατο στις 12 το μεσημέρι, από τον Ι. Ν. της Ενορίας του, προέστη ο Σεβ. Μητροπολίτης Πατρών κ. κ.     ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ με τη συμμετοχή πλειάδας κληρικών και πλήθος λαού πολύ.

            Οι ενορίτες της Εγλυκάδας από νωρίς έσπευσαν ν’ ασπασθούν το λείψανο του και ν’ αποχαιρετίσουν τον επί τέσσαρες δεκαετίες ακάματο πνευματικό τους πατέρα π. Δημήτριο Αθανασόπουλο.

            Όσα κι αν αναφέρει κανείς για τη ζωή και την πολιτεία του παπά-Δημήτρη είναι λίγα και λειψά και τον αδικούν. Τα λόγια ίσως περιττεύουν σ’ αυτές τις περιπτώσεις, γιατί ομιλούν εύγλωττα τα έργα και η αποδοχή του ευσεβούς λαού που τον περιέβαλλε με στοργή και λατρεία.

            Μπορεί να είναι πτωχά και λιτά τα λόγια μας, όμως δεν μπορούμε και να μην αρθρώσουμε έναν καρδιακό λόγο εμείς που τον γνωρίσαμε, τον ζήσαμε και τον αγαπήσαμε ως ένα άψογο αδελφό και συλλειτουργό. Δεν μπορούμε να μην αναγνωρίσουμε και να ομολογήσουμε τη μεγάλη πνευματική και ποιμαντική κληρονομιά που  εγκατέλειπε σε μας τους συμπρεσβυτέρους του.

            Ήταν ο κληρικός-φως πάνω στο λυχνοστάτη- όπως τον χαρακτήρισε εύστοχα ο Σεβ. Μητροπολίτης μας, που φώτιζε με όλη την πολύπλευρη προσωπικότητά του και άφησε ως κληρονομία την εργατικότητά του, την ταπείνωση, την αγάπη, την προσήλωση, και την αυταπάρνησή του στην ιερατική του διακονία και στις αξίες  της ελληνορθόδοξης παράδοσής μας.

            Το έργο που κατέλειπε ο αείμνηστος παπά-Δημήτρης είναι αξιόλογο, σημαντικό και πρωτοποριακό για τα δεδομένα της τοπικής μας Εκκλησίας. Πρώτα – πρώτα αναδείχθηκε ένας εξαιρετικός οικογενειάρχης αφού ο Θεός χάρισε σ’ αυτόν και την ηρωική πρεσβυτέρα του, η οποία κι αυτή σηκώνει το δικό της σταυρό, ένδεκα παιδιά, εκ των οποίων τα τέσσερα είναι εκλεκτοί κληρικοί, αντάξιοι του αξίου πατέρα τους, και μία μοναχή. Τα δε υπόλοιπα τέκνα του είναι τίμιοι οικογενειάρχες, κοινωνικά χρήσιμοι που απολαμβάνουν το σεβασμό και την αγάπη της πατραϊκής κοινωνίας.

            Το ενοριακό του έργο, όπως αναφέραμε, είναι αξιόλογο και  πλούσιο σε όλα τα επίπεδα, επαινετό και άξιο μίμησης για τα ενοριακά δρώμενα. Οι ενοριακές του πρωτοβουλίες γεμάτες έμπνευση, φωτισμό και μεθοδικότητα. Η όλη ενοριακή αυτή εργασία δείχνει να φλέγεται από τον ιερό πόθο και την αγάπη του για την Εκκλησία και την ενορία που του εμπιστεύθηκε ο Θεός και η Εκκλησία. «Ο ζήλος του οίκου σου κατέφαγε με» αρμόζει άριστα στον ταπεινό ιερέα –λειτουργό του Θεού.

            Άνθρωπος καλοσυνάτος, ταπεινός, άνθρωπος της υπομονής, της πραότητας,  φιλόξενος γεμάτος αγάπη προς όλους, όπως λέγει ο απ. Παύλος:  «Εν απλότητι καρδίας, φοβούμενος τον Θεό». Όλοι ήταν καλοί γι’ αυτόν, γιατί έτσι τα έβλεπαν τα μάτια του και έτσι τα αισθάνονταν η καρδιά του. Ήταν καλός ο ίδιος και γινόταν αφορμή να προβάλλεται η καλοσύνη του προς όλους. Ήταν ο ταπεινός ιερέας της ορθοδοξίας  ποτέ δεν καυχήθηκε για τίποτε, γιατί ό, τι είχε το απέδιδε στο Θεό και Αυτόν ευχαριστούσε. Είχε πίστη δι’ έργων ενεργουμένη.

            Τι δε να πούμε για την Ιώβεια υπομονή του στη διάρκεια της οδυνηρής ασθένειάς του; Η περιπέτειά του μεταφράζονταν σε δοξολογία προς τον Θεό, σε ιλαρό μειδίαμα, σε υπερνίκηση του πόνου μέχρι την τελευταία στιγμή της επίγειας ζωής του, γιατί ενώ πονούσε αφόρητα, αυτός συνέχιζε την ιερατική του διακονία έως εσχάτων. Έπεσε όρθιος επί των επάλξεων , γιατί μέσα του έκρυβε μία ανδρεία ψυχή. Την ψυχή του Ορθόδοξου Έλληνα κληρικού που γνωρίζει την αποστολή του.

            Γι’ αυτό και το ποίμνιό του, και όχι μόνον, τον αγαπούσε ή μάλλον τον λάτρευε και του εξέφραζε την αγάπη του με πολλούς τρόπους. Τον τίμησε όμως και η ποιμένουσα Εκκλησία η οποία αναγνωρίζοντας την προσφορά του τον περιέβαλε με τιμητικές  διακρίσεις προβάλλοντάς τον ως άξιο ποιμένα  όχι μόνο στην στενή ενοριακή του διακονία, αλλά και στην  Εκκλησία γενικότερα.

            Αυτή ακριβώς η αγάπη και ο σεβασμός στο πρόσωπό του πάντας ημάς συνήγαγε στον Ι. Ν. Αγ. Ανδρέα Εγκυκάδας όπου όλοι μαζί, κλήρος και λαός σπεύσαμε με οδύνη ψυχής να προσευχηθούμε για την ανάπαυση της ψυχής του μακαριστού παπά- Δημήτρη, και να τον κατευοδώσουμε στην τελευταία επί γης κατοικία , γιατί απ’ εδώ και πέρα ως ουρανοπολίτης θα συνεχίσει την ουράνια λειτουργία στο υπερουράνιο θυσιαστήριο.

            Στον σεβάσμιο λευίτη, τον καταξιωμένο ιερωμένο, τον αληθινό ποιμένα του Θεού, τον άξιο και ταλαντούχο κοινωνικό εργάτη, τον ευλαβέστατο λειτουργό, τον υπέροχο άνθρωπο και καλό παπά ας είναι αιωνία η μνήμη.

Ας έχουμε την ευχή του.

Πρωτ. Γερασιμάγγελος Στανίτσας