“Μετέστη εκ γης προς ουρανόν”, ο πρωτοπρεσβύτερος π. Νικόλαος Τακτικός

Με βαθειά συγκίνηση και κατ’ άνθρωπον  θλίψη και οδύνη πληροφορηθήκαμε τον αιφνίδιο θάνατο του πρωτ. Νικολάου Τακτικού, εφημερίου Ι. Ν. Αναλήψεως Ψαροφαϊου Πατρών, χωρίς να έχει προηγηθεί τίποτε σοβαρό στην υγεία του. Στην αρχή της Μ. Σαρακοστής άφησε εμάς του ζώντας τους περιλειπόμενους και μετέστη στο ουράνιο θυσιαστήριο  της Βασιλείας του Θεού.

          Η έξοδός του ήταν απλή, ήσυχη, αθόρυβη όπως και όλη η ζωή του ήταν απλή, δηλαδή ίσια, ειλικρινής, εκρηκτική πολλές φορές και γεμάτη αγάπη.

          Της εξοδίου ακολουθίας, που ήταν μια πραγματική μυσταγωγία, προέστη ο Σεβ. Μητροπολίτης Πατρών κ. κ. Χρυσόστομος, ο οποίος με την ευγλωττία που τον διακρίνει και παίρνοντας αφορμή από έναν  ύμνο της νεκρωσίμου ακολουθίας, ανέλυσε θαυμάσια το γεγονός του αιφνιδίου θανάτου, που έρχεται ως κλέπτης εν νυκτί, υπενθύμισε εις όλους τη διδακτική όψη της νήψεως και της εμφάνισης του θανάτου, αφού μέσω αυτού ανοίγεται η θύρα που οδηγεί στη βασιλεία του Θεού.

          Εκτός του Σεβασμιωτάτου μητροπολίτου συμμετείχε ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Κερνίτσης κ. κ. Χρύσανθος, δεκάδες ιερέων εκ Πατρών και αλλαχού, επίσημοι της τοπικής κοινωνίας και πλήθος πιστών ενοριτών και όχι μόνον που προσήλθαν συντετριμμένοι για να ενώσουν τις προσευχές τους προς τον Θεό για την ανάπαυση της ψυχής του κεκοιμημένου αδελφού μας.

          Ο π. Νικόλαος, ο εκλεκτός αυτός φίλος και συμπρεσβύτερος, υπηρέτησε την Εκκλησία αρχικά στην Αιγιάλεια και μετέπειτα στην Ι. Μητρόπολη Πατρών, για πολλά έτη, όπως και την Μ. Εκπαίδευση ως θεολόγος καθηγητής, με πιστότητα στην κλήση του και το καθήκον. Είχε συναίσθηση της αποστολής του και την υπηρέτησε με ταπείνωση και αφοσίωση.

          Τον Ναό τον είχε αγαπήσει περισσότερο από το σπίτι του, σαν οίκο Θεού και δεν υπολόγιζε κόπους προκειμένου τα πάντα να γίνονται “ευσχημόνως και κατά τάξιν”. Δεν υπηρετούσε την Εκκλησία ως ένας μισθωτός εργάτης, αλλά πρόσφερε τη διακονία του ως λειτουργός του Θεού. Ιερουργούσε με τρόπο που ωθούσε τους πιστούς ν’ αγαπήσουν την Εκκλησία, να προσέρχονται και να προσεύχονται.

          Θα μπορούσε να σημειώσει κανείς, έχοντας υπόψη του και όσα μαρτύρησαν στη εξόδιο ακολουθία, ήταν γι’ αυτή την εργασία. Η προσφορά του και το έργο του φαίνονται από το λαμπερό καθαρό περιβάλλον του ενοριακού Ναού.

          Ο Ναός της Αναλήψεως ήταν τόπος της διακονίας του, αλλά και ο χώρος του εξαγιασμού του ιδίου και των πιστών ενοριτών, οι οποίοι πονεμένοι και συγκινημένοι για την απώλεια του πνευματικού τους πατέρα, συμμετείχαν με πόνο ψυχής της εξοδίου ακολουθίας.

          Επί πλέον υπήρξε ένας καλός οικογενειάρχης, θυσιαστικός σύζυγος και πατέρας. Ήταν ένας ακούραστος εργάτης, αεικίνητος για να τα προλαμβάνει όλα. Ξεχώριζε για την μακροθυμία  και την ανεξικακία του, κάτι που σήμερα σπανίζει, σε όσους τον πρόσβαλλαν, τον στενοχωρούσαν η και τον αδικούσαν.

          Βέβαια σήμερα κλαίει η ενορία της Αναλήψεως, όπως και όλοι εμείς και πρωτίστως η πονεμένη σύζυγος πρεσβυτέρα και η μονάκριβη κόρη, αλλά και όσοι σε προπέμπουμε με ευχές και προσευχές στον παράδεισο των Αγίων.

          Μαζί όμως με το σιγανό κλάμα έχουμε όμως και μια ψυχική ευφροσύνη. Στην εξόδιο ακολουθία απλώνεται σήμερα μια εντυπωσιακή γαλήνη. Είναι κάτι που μας λέει, ότι η ιερατική σου ψυχή είναι ανάλαφρη και οι άγγελοι την οδηγούν στο θρόνο του δικαιοκρίτη Θεού..

          Λίγο πριν την Ανάσταση του Κυρίου και το Πάσχα γιορτάζουμε και το δικό σου πανηγύρι, της αγάπης σου κοντά στο Θεό που τόσο πιστά υπηρέτησες. Και αυτό είναι η μεγαλύτερη παρηγοριά για την οικογένειά σου και για όλους εμάς.

         Αιωνία σου η μνήμη αδελφέ και συλλειτουργέ παπά Νίκο Τακτικέ

          πρωτ. Γερ. Στανίτσας.