Χριστός, η ελπίδα του ανθρώπου
Ο Ιησούς Χριστός ήταν και είναι η διαρκής και μόνη παράκληση του κάθε ανθρώπου. Διώχνει την θλίψη και μεταμορφώνει τον ανθρώπινο πόνο. Κανένας δεν αγάπησε τόσο πολύ τον άνθρωπο και δεν τον απάλλαξε από κάθε φόβο, όσο ο Χριστός.
Αυτό φαίνεται και σήμερα στην ευαγγελική περικοπή του Ιωάννη.
Ένας παράλυτος επί 38 ολόκληρα χρόνια σήκωσε τον σταυρό της αρρώστιας του, μέχρι που τον συνάντησε ο Χριστός στην Προβατική κολυμβήθρα της Βηθεσδά.
Στην κατάσταση αυτή τον είχε οδηγήσει η αμαρτία και η διακοπή της σχέσης του με τον Θεό. Και εκεί που η πραγματικότητα της αρρώστιας τον οδηγούσε στην απελπισία και την μοναξιά, εκείνος περίμενε υπομονετικά την θεραπεία του. Και το θαύμα έγινε. Ο Θεός δεν τον άφησε, δεν τον απογοήτευσε. «ἐν τῇ ὑπομονῇ ὑμῶν κτήσασθε τάς ψυχάς ὑμῶν». Ο λόγος του Χριστού είναι σωτήριος «Από δω και πέρα μην αμαρτάνεις για να μη πάθεις χειρότερα». Ηπαρουσία του Χριστού θεραπεύει το σώμα και την ψυχή του παραλύτου.
Ο Θεός γίνεται προσιτός στον άνθρωπο μέσα από τις άκτιστες ενέργειές του και ο άνθρωπος μπορεί πραγματικά να συναντήσει τον Θεό. Όμως αυτή η συνάντηση γίνεται με τρόπο ησυχαστικό. Στον χώρο της καρδιάς, όπως έγινε η συνάντηση του Χριστού με τον παραλυτικό. Πρέπει να ξέρουμε, ότι η αναζήτηση του Θεού δεν γίνεται μόνο με την ανθρώπινη διάνοια, αλλά με τον όλο αδιαίρετο άνθρωπο με κέντρο την ανθρώπινη καρδιά.
Η μόνη μας φροντίδα πρέπει να είναι η βίωση της ζωής του Χριστού, να είμαστε μαθητές Του και να πάψουμε να είμαστε δέσμιοι της αμαρτίας. Και την ελευθερία από την αμαρτία την χαρίζει ο Κύριος στον παραλυτικό αλλά και στον καθένα μας, ο οποίος 
αγωνίζεται να γίνει υιός του Θεού. Βέβαια, η προσευχή μας γι’ αυτό δεν έρχεται αμέσως. Δεν είναι εύκολη υπόθεση να διατηρούμε στην καρδιά μας την μνήμη του θεού, ενώ είμαστε ανάμεσα σ’ έναν κόσμο, που δεν προσεύχεται και δεν ζει ευχαριστιακή ζωή.
Η προσευχή μεταφέρει τον νου και την καρδιά στην αιωνιότητα και το μόνο που μας απασχολεί είναι πως θα γίνουμε άξιοι του Θεού. Αυτό δεν σημαίνει μια παθητική ζωή μακριά από τους αδελφούς μας, μια κατακόρυφη ατομική σχέση με τον θεό. Αντίθετα. Ο άνθρωπος της προσευχής είναι εκείνος που με την προσευχή του αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους, όλη την κτίση, όλο τον κόσμο. Το πνεύμα της προσευχής μάς κάνει να κυριαρχούμε στα πάθη μας και όχι στους άλλους, μάς κάνει ανθρώπους αγάπης, ευσπλαχνίας, κατανόησης και ευγένειας. Μας κάνει να είμαστε σαν τον Κύριο, που άκουσε το παράπονο του παραλυτικού : «κύριε ἄνθρωπον οὐκ ἔχω» δηλ. είμαι απόλυτα μόνος και ο Κύριος τον θεραπεύει και τον λυτρώνει.
Η προσευχή στην χαρά, στη δοκιμασία, στο πειρασμό και τον αγώνα μας είναι η μονολόγιστη ελπίδα μας και η χαρά μας : «Κύριε Ἰησού Χριστέ υἱέ τοῦ Θεοῦ ἐλέησον ἡμᾶς».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου