Οι ψυχρές εκτελέσεις των Αττίλων δεν τελειώνουν α'

Ο Τούρκος στρατιώτης τράβηξε κοντά του τον 16χρονο Παναγιώτη Αρέστη του Γεωργίου, οπόταν παρενέβη η μητέρα του και τον τράβηξε από τα χέρια του. Ο Τούρκος την κλώτσησε και την έριξε κάτω. Ήταν η τελευταία φορά που η μάνα είδε ζωντανό το παιδί της.
Τα αδέλφια του αναμένουν με αγωνία να κληθούν για να δουν τα οστά του. Είναι σαν να ξαναζείς εκείνες τις τραγικές στιγμές, ανέφερε στον «Φ» ο Αρέστης, αδελφός του Παναγιώτη. Ο Παναγιώτης βρέθηκε σε ομαδικό τάφο με άλλους τρεις στην περιοχή Κλαψίδες στην Αμμόχωστο.
Ο Αρέστης υπηρετούσε τη θητεία του το 1974 στο Μπογάζι και έμαθε για την εξαφάνιση του αδελφού του ένα μήνα μετά την εισβολή. Το ίδιο και ο αδελφός του ο Νίκος, ο οποίος υπηρετούσε στην εφεδρεία.
Τι έγινε, πώς χάθηκε ο Παναγιώτης; Ο κ. Αρέστης αναφέρει στον «Φ», πως σύμφωνα με τις πληροφορίες που συγκέντρωσε μετά τα γεγονότα, ο Παναγιώτης, η μητέρα του και η γιαγιά του κατέφυγαν σε μια σπηλιά κοντά στο σπίτι τους για να γλυτώσουν από τους Τούρκους. Σε κάποια στιγμή ο Παναγιώτης και η μητέρα του ξεκίνησαν για το σπίτι με σκοπό να φέρουν τρόφιμα στη σπηλιά.
Τους ανέκοψε Τούρκος στρατιώτης ο οποίος τράβηξε τον Παναγιώτη. Η μητέρα του παρενέβη για να τον τραβήξει κοντά της αλλά ο Τούρκος την κλώτσησε και την έριξε κάτω. Ήταν η τελευταία φορά που τον είδε ζωντανό. Έτσι έφυγε ο Παναγιώτης, ο οποίος ήταν δεκαέξι χρόνων και εργαζόταν ως ζαχαροπλάστης.
Η γιαγιά του Παναγιώτη έτρεξε στην έδρα των Ηνωμένων Εθνών στην περιοχή και με νοήματα έδωσε στους ΟΗΕδες να καταλάβουν ότι οι Τούρκοι πήραν τον Παναγιώτη, αλλά παρόλες τις προσπάθειες δεν τον βρήκαν. Όσοι εντοπίστηκαν στην περιοχή από τους άνδρες των Η.Ε. διεσώθησαν.
«Θέλαμε να πιστεύουμε ότι ήταν ζωντανός», αναφέρει ο αδελφός το, ο οποίος προσθέτει: «Στην πορεία συνειδητοποιήσαμε ότι δεν υπήρχε κανένας ζωντανός».
Κατά τη διάρκεια της εισβολής φύγαμε με αυτοκίνητα και δεν ξέραμε ούτε πού ήταν η μάνα μας, ούτε πού βρισκόταν ο αδελφός μας, λέει ο κ. Αρέστης, ο οποίος συνεχίζει:
Τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς μας τα βρήκαμε ένα μήνα αργότερα και περιμέναμε τον Παναγιώτη να γυρίσει. Ο πατέρας μου είχε πεθάνει πριν την τουρκική εισβολή.
Και τώρα θα πάτε να δείτε τα λείψανα του;
Θα πάμε όποια στιγμή μας καλέσουν. Όταν μου τηλεφώνησες, νόμισα πως ήσουν της ΔΕΑ και θα μας καλούσες να δούμε τα οστά. Με την ίδια αγωνία αναμένει και ο αδελφός του Παναγιώτη ο Νίκος και η αδελφή του Κατερίνα.

πηγή