Ο χρόνος έχει ιδιαίτερη προτίμηση στην ομορφιά και στη δύναμη του ανθρώπου. Κάνει το παν για να του τα αφαιρέσει. Τελικά τα καταφέρνει και αφήνει τον άνθρωπο χωρίς «είδος» και «κάλλος». Τρομάζεις να αναγνωρίσεις τον άνθρωπο από την αλλοίωση του χρόνου που πριν από κάποια χρόνια θαύμαζες. Αναλλοίωτο όμως μένει και περνάει στην αιώνια ιστορία το κάλλος του πνεύματος. Αυτό ακτινοβολεί κάθε πνευματική προσωπικότητα. Αυτό είναι πέρα από την φθορά του χώρου και του χρόνου. Αυτό το κάλλος το απαθανατίζει η αιωνιότητα. Είναι το ψυχικό κάλλος. Και το σπουδαιότερο είναι ότι αυτό το κάλλος μπορεί να το έχει και ο πιο «άσχημος άνθρωπος». Είναι άσχετο από το κάλλος του σώματος. Από την στιγμή που ο άνθρωπος δίνει σάρκα και οστά στους πιο βαθείς στόχους του, από εκείνη την στιγμή γίνεται κατακτητής του αιώνιου κάλλους. Τότε αποκαθίσταται το «αρχαίο κάλλος» του προσώπου του. Αυτό είναι ακριβώς και η αιωνιότητα. Η αληθινή ζωή.
Κάθε άνθρωπος έχει την δύναμη να δώσει σάρκα και οστά στους πόθους που οδηγούν στο αιώνιο κάλλος. Αρκεί να συλλάβει ότι η αιωνιότητα του κάλλους και το κάλλος της αιωνιότητας βρίσκονται μέσα του. Είναι η «θεωθείσα» φύση του, που δεν μοιάζει με καμιά άλλη μέσα σε ολόκληρη την δημιουργία. Είναι η προσωπική του σχέση με το Θείο κάλλος, με το «άκτιστο» Θείο φως.
Σε αυτή την σχέση βρίσκεται το μεγαλείο του άφθαρτου κάλλους. Και αυτή η σχέση εξαρτάται πρώτα από τον άνθρωπο. Από την σωστή χρήση της ελευθερίας του.
Τίποτα δεν είναι ωραίο ή άσχημο χωρίς τον άνθρωπο. Αυτός είναι ο αληθινά αληθινός.
Αλλά τι αναζητούν οι αληθινοί ;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου