«Μύροις σύν δάκρυσιν»
Το ευαγγελικό ανάγνωσμα της Κυριακής των Μυροφόρων αφηγείται 2 γεγονότα μεγάλης σημασίας : τον ενταφιασμό του σώματος του Ιησού από τον Ιωσήφ και την επίσκεψη των μυροφόρων γυναικών στον άδειο Τάφο. Ο ενταφιασμός είναι η τελευταία πράξη του δράματος του Σταυρού με την οποία κλείνει ο κύκλος της επίγειας δράσης του Ιησού. Η Ανάσταση είναι η απαρχή ενός καινούργιου κόσμου που προσφέρεται στους ανθρώπους που πιστεύουν και προσδοκούν «ἀνάστασιν νεκρῶν».
Ας μείνουμε όμως στην γενναία πράξη των μυροφόρων γυναικών που πήγαν να αποδώσουν μια τελευταία τιμή στον νεκρό διδάσκαλό τους. Η πράξη αυτή των μυροφόρων γυναικών ανοίγει δρόμους ελπίδας σε όλους τους αναποφάσιστους και δειλούς. Οι μυροφόρες δεν έχουν όπλα για να διώξουν την κουστωδία γύρω από τον Τάφο. Κρατούν μονάχα μύρα και δάκρυα, αλλά φλέγονται από την αγάπη που μεταμορφώνει τον φόβο σε τόλμη και τις απλές γυναίκες σε ηρωίδες. Η αγάπη, όταν συνοδεύεται από ελπίδα και πιστοποιείται με δάκρυα συντριβής, γίνεται ισχυρότερη από τον θάνατο και τον τάφο. Μ’ αυτή την έννοια ο λίθος «ἐπί τήν θύραν τοῦ μνημείου» δεν στέκεται εμπόδιο στην απόφαση των μυροφόρων.
Εορτάζουμε κάθε χρόνο την παγκόσμια ημέρα της γυναίκας χωρίς να ξέρουμε τι ακριβώς εορτάζουμε. Μιλήσαμε για δικαιώματα και διεκδικήσεις, αλλά λησμονήσαμε την ουσία. Αφήσαμε κατά μέρος την ευσέβεια της γυναίκας και την παράδοση της Εκκλησίας. Αυτή που ξεκινά από τον Τάφο του Χριστού και επεκτείνεται στους τάφους όλων των νεκρών. Και εδώ η πράξη των μυροφόρων να διακονήσουν το νεκρό σώμα, να τιμήσουν «μύροις σύ δάκρυσιν» τον τόπο «ὅπου ἔθηκαν αὐτόν» σημαίνει την απαρχή εν Χριστώ τιμής και σεβασμού προς τους κοιμηθέντες αλλά και προς τα κοιμητήρια. Μια πράξη που σφραγίζει με τον ευγενέστερο τρόπο τη ζωή και τον πολιτισμό μας. Αυτό βέβαια δεν ισχύει μόνο στον Χριστιανισμό αλλά και σε θρησκεύματα και λαούς μη χριστιανικούς. Υπάρχει όμως η ειδοποιός διαφορά. το αναστημένο σώμα του Ιησού αποτελεί τον τύπο της δικής μας σωματικής ανάστασης και συνεπώς του σεβασμού προς το σώμα, που είναι προορισμένο να αφθαρτοποιηθεί.
Με αυτή την έννοια η έκφραση των αισθημάτων τιμής και σεβασμού προς τους νεκρούς, οφείλει να πηγάζει από εκείνον που απέθανε και ανέστη εκ νεκρών «ἵνα ζωήν ἔχωσιν καί περισσόν ἔχωσιν».
Στο ίδιο πνεύμα τα μύρα και τα δάκρυα στους τάφους των αγαπημένων προσώπων αποκτούν νόημα και προοπτική αιωνιότητας, ενώ υποδηλώνουν τον πολιτισμό που αρμόζει στον άνθρωπο.
Αντίθετα η παραμέληση των νεκρών και η κακοποίηση των τάφων, ένα φαινόμενο που εμφανίζεται τελευταία, όχι μόνο στους τάφους των αδελφών μας στην Πόλη, αλλά πλησίον μας, μαρτυρούν ως που μπορεί να φτάσει η ανθρώπινη βαρβαρότητα.
Ούτε όμως και τις ακραίες εκδηλώσεις πίστεως και τους υπερβολικούς εξωραϊσμούς των τάφων, φαινόμενο επίσης των ημερών μας, θα συνιστούσε η Ορθόδοξη εκκλησία μας, όπου τα όρια τιμής προς τους τιμηθέντες είναι σοφά και σαφή, όρια που προστατεύουν από κάθε μορφή νεκρολατρείας και ειδωλολατρίας.
Χριστός Ανέστη – Αληθώς Ανέστη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου