Εν πνεύματι και αληθεία
Ο διάλογος στο πηγάδι του Ιακώβ σηματοδοτεί τον μόνιμο σταθμό επικοινωνίας του μεταπτωτικού ανθρώπου με την πηγή της Ανάστασης. Μέσα από την θαυμαστή ευαγγελική διήγηση του Ιωάννη και τα συγκλονιστικά αποτελέσματα του περίφημου αυτού διαλόγου ο Ιησούς Χριστός εγκαινιάζει την αληθινή λατρεία και την είσοδο της ζωής μας στην πνευματική ζωή του Θεού.
Η κατανόηση και πραγμάτωση αυτής της ζωής προϋποθέτει, εκτός των άλλων, την εμπειρία των Μυροφόρων, του Θωμά και του Παραλύτου καθώς και την διαβεβαίωση του Αναστημένου Χριστού ότι θα παραμείνει «μεθ’ ἡμῶν…πάσας τάς ἡμέρας» (Ματθ. 28, 20)
Ο διάλογος με την Σαμαρείτιδα σημαίνει το παραπέρα βήμα επικοινωνίας του ανθρώπου με τον ήδη Γνωστό αλλά και πάντα ’Αγνωστο Θεό. Είναι το βήμα που υπερβαίνει τα πρόσκαιρα και καταργεί τα εθνοφυλετικά και γεωγραφικά όρια. Αυτή την επικοινωνία θα καθιερώσει σε λίγο το Άγιο Πνεύμα κατά την ημέρα της Πεντηκοστής.
Σε τι όμως συνίσταται αυτή η πνευματική κοινωνία που εξαγγέλλει αυτός ο παράδοξος διάλογος στο πηγάδι του Ιακώβ ;
Αφορμή και επίμαχο σημείο του διαλόγου αυτού «ὁ τόπος ου δεῖ προσκυνεῖν», ο Ναός δηλ. του Σολομώντος ή το όρος Γαριζείν που πρέσβευαν οι Σαμαρείτες ; Ούτε όμως εκεί, ούτε στα Ιεροσόλυμα είναι η απάντηση που αποκαλύπτει την πανταχού παρουσία του Θεού και την οικουμενικότητα του Χριστιανισμού. Με την νέα αποκάλυψη του Χριστού η σύγχυση της Σαμαρείτιδος και των συμπατριωτών της από την μια μεριά και του Ιουδαϊκού σωβινισμού από την άλλη ξεκαθαρίζουν. Το μίσος που τους χώριζε και η ειδωλοποίηση του χώρου λατρείας, αποτέλεσμα ιστορικών παρεξηγήσεων, υποχωρούν μπροστά στη δυνατότητα της πνευματικής αμφίδρομης επικοινωνίας μεταξύ Θεού και ανθρώπου.
Για να κατανοηθεί η νέα σχέση, ο Χριστός παρουσιάζει την εικόνα του νερού και της πηγής. Είναι το σημείο απ’ όπου εμπνέεται η υμνολογία της εορτής για να καταλήξει : «οἱ δίψης ἔμπλεοι πρός με ἔλθετε καί ἀρύσασθε ὕδωρ ζόν καί ἀλόμενον δι’οὗ τρυφῆς καί χάριτος ζωῆς τε τῆς ἀθανάτου ἐπαπολαύσατε πάντες» (ύμνος Μεσοππεντηκοστής).
Από τότε μέχρι σήμερα ζούμε «ὑπό τό φῶς» και τη δυνατότητα της πνευματικής ζωής και επικοινωνίας με τον Αναστημένο Χριστό.
Πώς όμως ξεφύγαμε από την ειδωλοποίηση του τόπου λατρείας, όπου είχαν περιπέσει Ιουδαίο και Σαμαρείτες ;
Έχουμε συναίσθηση της λατρείας «ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ» ή μήπως αφεθήκαμε σε μια παθητική κατάσταση νέκρωσης, χωρίς διάλογο με την πηγή του «ζῶντος ὕδατος ;»
Εν πάσει περιπτώσει, σε οποιαδήποτε κατάσταση και αν βρισκόμαστε ο διάλογος που ξεκίνησε τότε και συνεχίζεται καθημερινά στην Εκκλησία παραμένει ανοιχτός. Η Σαμαρείτιδα που τιμάμε ως Αγία Φωτεινή, σίγουρα δεν είχε φανταστεί ένα διάλογο που θα μετουσίωνε την ταπεινή της ύπαρξη σε ένδοξο και αιώνιο σύμβολα.
Χριστός Ανέστη !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου