ΚΥΡΙΑΚΗ Β΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ - Ματθ. 4, 18- 23

ΑΜΕΣΗ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΗ

Ο κόσμος και τα εν τω κόσμω, όσο σπουδαία και αν είναι, έξω από το θεανθρώπινο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, δεν έχουν καμιά αξία. Αυτό το γνώριζαν πολύ καλά οι μαθητές Του και εγκατέλειψαν τα πάντα για να Τον ακολουθήσουν. Ο Χριστός τους συνάντησε στο χώρο της εργασίας τους. Ο Πέτρος και ο Ανδρέας έριχναν «ἁμφίβληστρον εἰς τήν θάλασσαν» και ο Ιάκωβος με τον Ιωάννη τακτοποιούσαν με τον πατέρα τους τα δίχτυα.

Ο Χριστός κάνει μια σύντομη και περιεκτική πρόσκληση «δεῦτε ὁπίσω μου καί ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων». Αυτή ήταν αρκετή για να ανταποκριθούν άμεσα οι μαθητές. Άφησαν τα δίχτυα, το πλοίο και τον πατέρα τους και ακολούθησαν τον Ιησού. Αν μετρούσαμε την απόφαση τους αυτή με τα μέτρα ενός πλεονέκτη θα την θεωρούσαμε παράλογη. Τι σήμαινε γι’ αυτούς το νέο «επάγγελμα» αλιείς ανθρώπων, που τους πρότεινε ο Χριστός;

Η σπουδαιότητα και το μεγαλείο της κλήσεως του Χριστού δεν μπορεί να γίνει κατανοητό από τον πεπερασμένο άνθρωπο. Ο χαρακτηρισμός «αλιείς ανθρώπων» γίνεται πιο κατανοητός, όταν συνδέεται με άλλα χωρία της Αγίας Γραφής- «δεῦτε ὁπίσω μου ἐλθεῖν, ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν». Καλώντας ο Χριστός τους Αποστόλους, τους ανοίγει το δρόμο της εσταυρωμένης αγάπης. Βέβαια, αυτοί δεν μπορούσαν να γνωρίζουν από την αρχή τις λεπτομέρειες του δρόμου που διάλεξαν. Έδειξαν όμως, ότι είχαν τις προϋποθέσεις για το μεγαλειώδες έργο που τους ανέθεσε ο Χριστός.

Οι τέσσαρες Απόστολοι της σημερινής ευαγγελικής διήγησης πριν γίνουν αυτόπτες μάρτυρες των μεγάλων θαυμάτων και πριν ακούσουν τη διδασκαλία του Χριστού, «ὁ φιλῶν πατέρα ή μητέρα ὑπέρ ἐμέ οὐκ ἔστι μου ἄξιος» την έκαναν πράξη με την θερμή ανταπόκριση τους στην κλήση Του. Αυτό φανερώνει, ότι άκουγαν καθαρά στην ψυχή τους τη φωνή της συνειδήσεως, που το είναι εντός μας ευαγγέλιο.

Ας δούμε κάποιες λεπτομέρειες από την κλήση των πρώτων μαθητών.

Στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο δεν αναφέρεται άλλη προηγούμενη συνάντηση του Χριστού με τους μαθητές Του. Αυτό δημιουργεί μια απορία. Πως οι τέσσαρες μέλλοντες μαθητές ανταποκρίθηκαν άμεσα στην κλήση ενός αγνώστου διδασκάλου που τους ζητούσε ν’ αρνηθούν την προηγούμενη ζωή τους και να μπουν σε δρόμο που αγνοούσαν την κατάληξη του;

Ο Άγ. Ιωάν. Ο Χρυσόστομος μας διαφωτίζει πάνω στο θέμα αυτό. Μας λέγει, ότι το Ευαγγέλιο του Ιωάννη περιγράφει κάπως διαφορετικά την κλήση των Αποστόλων Ανδρέα και Πέτρου. Εκεί ο Ιωάννης ο Πρόδρομος υποδεικνύει στους μαθητές του τον Χριστό. Μεταξύ αυτών ήταν και ο Ανδρέας. Στο σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα ο Ιωάννης βρίσκεται στη φυλακή. Οπότε το γεγονός διαδραματίζεται σε άλλη χρονική στιγμή. Δεν υπάρχει καμιά ασυμφωνία σ’ αυτό. Οι δύο ευαγγελιστές περιγράφουν δύο διαφορετικά γεγονότα, τα οποία φωτίζουν πλήρως το ερώτημα μας.

Η κλήση των μαθητών στο κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο είναι η δεύτερη κλήση. Προηγήθηκε αυτής που περιγράφει ο Ιωάννης. Ο Ανδρέας από την πρώτη επικοινωνία μαζί του είχε πεισθεί, ότι Αυτός ήταν ο Μεσσίας. Είχε προσωπική συνάντηση μαζί του μια ολόκληρη μέρα. Έτσι εξηγείται η γρήγορη ανταπόκριση στην κλήση του Χριστού. Ο Χριστός δεν ήταν γι’ αυτούς κάποιος άγνωστος διδάσκαλος. Είχαν γι’ αυτόν τη μαρτυρία του Προδρόμου που επιβεβαιώθηκε με τη δική τους προσωπική εμπειρία

Οπότε γίνεται κατανοητό, ότι η απόφαση των μαθητών ν’ ακολουθήσουν τον Χριστό, δεν ήταν μια επιπόλαια απόφαση της στιγμής. Ήταν ο ώριμος καρπός της παιδείας του Προδρόμου και της προσωπικής των σχέσης. Οι μαθητές που ζούσαν με την προσδοκία του Ισραήλ ανέμεναν τον Μεσσία. Είχαν πνευματική ευαισθησία και καταλάβαιναν τον αληθινό λόγο που προέρχεται από το Θεό. Στο Χριστό βρήκαν «ρήματα ζωής αιωνίου», γι αυτό και εγκατέλειψαν τα πάντα και Τον ακολούθησαν. Αποδείκνυαν δηλ. ότι είχαν τις προϋποθέσεις για να γίνουν «αλιείς ανθρώπων», όργανα της χάριτος του Θεού στο έργο της σωτηρίας του κόσμου.

Το ψάρι, όταν συλλαμβάνεται από το δίχτυ και βγαίνει έξω από το νερό, σπαρταρά. Πολλές φορές καταστρέφει το δίχτυ και απολαμβάνει πάλι την ελευθερία του μέσα στο νερό. Τον ψαρά και τα δίχτυα τους θεωρεί θανάσιμους εχθρούς.

Οι εικόνες και τα σύμβολα αποκτούν ένα νέο σωτηριολογικό νόημα. Τα δίχτυα των αποστόλων μέσα στη θάλασσα του κόσμου, δεν έχουν σκοπό να βγάλουν τους ανθρώπους απ’ το φυσικό τους περιβάλλον, να τους δεσμεύσουν και να τους νεκρώσουν. Ο λόγος τους μάς αλιεύει απ’ τη θάλασσα της εμπάθειας και τα θολά νερά της αμαρτίας. Μας κλείνει στο δίχτυ των εντολών του Θεού, απ’ το οποίο έχουμε την ελευθερία να αποδράσουμε όποτε το θελήσουμε.

Πολλές φορές βέβαια επειδή απ’ τη συνήθεια θεωρούμε τα πάθη μας φυσική κατάσταση, αντιδράμε σ’ αυτούς που μας βοηθούν να απαλλαγούμε απ’ την τυραννία τους. Σπαρταράμε σαν τα ψάρια έξω από το νερό. Τους βλέπουμε σαν εχθρούς της ελευθερίας μας. Αυτός είναι ο κλήρος της αποστολικής ζωής, ο σταυρός της πνευματικής πατρότητας.

Οι Απόστολοι αλίευσαν την οικουμένη απ’ τη ζωή της ειδωλολατρίας και την οδήγησαν στη σωτήρια νέκρωση ως προς την αμαρτία. Της έδωσαν τη ζωή της χάριτος και την οδήγησαν από τον θάνατο στη ζωή. Η μικροψυχία των απίστων τους δημιουργούσε προβλήματα. Δεν άντεχαν τον λόγο τους. Αυτοί όμως δεν έπαψαν ποτέ ν’ αγαπούν τον κόσμο και ν’ αλιεύουν μέχρι την ώρα του μαρτυρίου τους.

π.Γ.Στ.