Ανδρέας Β. Γαλάνης
Επιχειρησιακός Ερευνητής, Ειδικός Δηµόσιων Συγκοινωνιών
Οι κλιµατικές αλλαγές διεθνώς θα οδηγήσουν σε κρίση πέντε κυρίως τοµείς:
Ενέργεια, Υδάτινους πόρους, Πρώτες ύλες, Διατροφή, Απασχόληση. Η λύση προϋποθέτει επιστροφή στη Φύση και τα δώρα της. Χρειαζόµαστε αλλαγή τρόπου ζωής και νέα µοντέλα οργάνωσης: Κάλυψη των βασικών αναγκών µας από µονάδες παραγωγής σε ακτίνα 50χλµ. από το χώρο διαµονής µας. Αυτό σηµαίνει ότι πρωτίστως η ενδοχώρα πρέπει να πρωταγωνιστήσει και ΟΧΙ οι πόλεις. Η ελληνική ενδοχώρα διαθέτει λύσεις για όλους τους παραπάνω τοµείς. Εµείς όµως ερηµώνουµε την ενδοχώρα και την υποβαθµίζουµε. Χτυπάµε την αγροτική παραγωγή και ενισχύουµε την αστυφιλία. Ο Νοµάρχης µας δήλωσε ότι θα κλείσει τα πυρηνελαιουργεία. Εν µέσω οικονοµικής κρίσης δεν µπορείς να κλείνεις παραγωγικές µονάδες. Μπορείς να συνεχίσεις τα πρόστιµα, αλλά όµως µη δηµιουργείς ανεργία. Και µάλιστα όταν δεν διαθέτεις στρατηγικές λύσεις.
Ερωτώ: Πόσα πρόστιµα πρέπει να υποστεί η Δηµοτική Αρχή που δεν αντιµετωπίζει τη θανατηφόρα ρύπανση;
Έχουµε Προϊόντα Υψηλής Διατροφικής, Θεραπευτικής και Προστατευτικής Αξίας. Πέντε κύριες κατηγορίες: Προϊόντα Ελιάς, Αµπέλου, Κτηνοτροφίας, Μέλισσας και Βοτάνων. Μπορούν να είναι πρωταγωνιστές για εξαγωγές σε αναδυόµενες αγορές (Κίνα, Ρωσία, Ινδία) µε πολ/σµό της τιµής, λόγω προστιθέµενης αξίας από µεταποίηση. Προϋπόθεση για την επιβίωση του παραγωγού όµως είναι µια αναγκαία Αγροτική Μεταρρύθµιση: 1. Ο παραγωγός συµµέτοχος στην καθετοποίηση της παραγωγής. 2. Μετατροπή των συνεταιρισµών σε καθετοποιηµένες επιχειρήσεις.
Η Πάτρα θα έπρεπε σήµερα να έχει µεγάλο οικονοµικό στήριγµα από Μεταποιητικές Επιχειρήσεις. Τα αδιέξοδα της «ανάπτυξής» µας: Τα κέντρα παραγωγής (ΒΕΣΟ, Λαδόπουλος, Σφαγεία, Πατραϊκή κ.ά.) έγιναν κέντρα κατανάλωσης!!!
Εκεί που πάσχει το Οικολογικό Κίνηµα είναι µια µονοµερής αντίληψη για τα θέµατα ανάπτυξης. Υποτιµά τα θέµατα Παραγωγής. Π.χ. µπορείς να επιδοτήσεις ως πολιτεία τα κλιµατιστικά µε αντιρρυπαντική τεχνολογία, αλλά πρέπει πρώτα να µάθεις να τα κατασκευάζεις. Διαφορετικά η όποια ανάπτυξη δεν θα είναι αειφόρος.
Έχουµε επιστήµονες ικανούς για υψηλή τεχνολογία αιχµής αλλά δεν µπορούµε να παράγουµε ούτε ένα απλό αγροτικό µηχάνηµα. Είµαστε η µόνη χώρα στην Ε. Ε. στην οποία τα Πανεπιστήµια αρνούνται να στηρίξουν τις παραγωγικές µονάδες και να συµβάλουν στην ανοικοδόµηση της χώρας, ενώ βλέπουν τη χώρα τους να καταρρέει οικονοµικά. «Εµείς είµαστε µόνο για διδασκαλία και έρευνα» µας λένε. Η ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ είναι λέξη απαγορευµένη σε µαθητές και φοιτητές. Ένα απλό παράδειγµα: Στο ακρωτήριο του Ρίου διέρχονται πολύ ισχυρά θαλάσσια ρεύµατα. Στο Παναχαϊκό όρος έχουµε ανεµογεννήτριες, οι οποίες είναι «προπέλες» που κινούνται από τον άνεµο. Ερωτώ: Εάν εγκαταστήσουµε µια παρόµοια «προπέλα» κατάλληλη για το θαλάσσιο βυθό του ακρωτηρίου δεν θα συσσωρεύαµε τεράστια ποσά ενέργειας για να καλύψουµε τις ανάγκες του Ρίου, του Νοσ/µίου και του Παν/µίου; Το Πανεπιστήµιο στο Ρίο, µε πείρα 40 ετών στην έρευνα, δεν µπορεί να πάρει πρωτοβουλία και να προσεγγίσει τέτοια θέµατα;
Η σοβαρότερη ρύπανση είναι η πνευµατική. Δηλαδή η φιλαρχία, η φιλοχρηµατία και η φιληδονία. Αυτή η ρύπανση µπορεί να διαστρέφει κάθε πρόοδο. Π.χ. υπάρχει ένας κίνδυνος: Η εκστρατεία για καθαρή ενέργεια από τις ανανεώσιµες πηγές να χρησιµοποιηθεί σαν άλλοθι για να εξακολουθήσουµε τον άκρατο καταναλωτισµό µας και τις ποικίλες ανισότητες στον πλανήτη.
τέλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου