Πέμπτη 26 Αυγούστου 2010

Ελληνισμός και Χριστιανισμός


Σωτήρης Γουνελάς


Αποσαφηνίζω, λοιπόν, για άλλη μια φορά τα πράγματα: για να πάω στους Έλληνες, για να βρω το ψαχνό του περιλάλητου ελληνισμού, χρειάζεται η πίστη της Εκκλησίας. Ο ελληνισμός σκέτος είναι πτώση κατά την χριστιανική παρά­δοση και διάλυση κατά την ιστορική (παρακμή δηλαδή). Έ­νας αρχαίος κόσμος παρέδωσε τη θέση του σ' έναν νέο —και­νό— που ανοίχτηκε με την Ενανθρώπηση. Μπαίνω σ' αυτόν και προχωρώ στο Φως ή μένω απ' έξω και α) είτε ψάχνω, αναζητώ, προσπαθώ να βρω την άκρη που έχασα, β) είτε δεν ψάχνω τίποτα, στέκομαι ή ενεργώ ή πάσχω ή υφίσταμαι κα­ταστάσεις, δέσμιος της πώρωσης, της αναισθησίας ή της ακηδίας μου.


Τί θέλω να πω μέσα από όλα αυτά; Θέλω να πω πως η σχέση με την πνευματική παράδοση είναι υπόθεση προσωπι­κή, όχι κοινωνική, εθνική, κρατική ή δεν ξέρω τι άλλο. Ο Χριστός δεν έρχεται να σώσει έθνη, κράτη, κοινωνίες, αυτο­κρατορίες, όχλους, λαούς και άλλες γενικότητες. Έρχεται να σώσει το απολωλός, τον άνθρωπο που έχει χάσει τον προσα­νατολισμό του και στρέφεται στο Φως και στο Λόγο. Δεν σώζει μαζικά, δεν σώζει με οργανωμένο σχέδιο της πολι­τείας, ελληνικής ή άλλης, δεν σώζει επειδή υπάρχει ο «Έλλην λόγος» (που έλεγε σε κάποιο άρθρο του στην Καθημερινή ο π. Γ. Μεταλληνός, ξεχνώντας πως δίπλα στον έλληνα λόγο είναι και «ο Έλλην χωροφύλαξ»...), δεν σώζει επειδή κάποι­ος ή κάποιοι βαπτίστηκαν κάποτε σε νηπιακή ηλικία κι από τότε δεν ασχολήθηκαν σχεδόν ποτέ με την ενεργοποίη­ση των χαρισμάτων του αγίου Πνεύματος. Κανένας δεν γίνεται με το ζόρι πιστός, ούτε γίνεται κατά παραγγελίαν, ούτε ταυτίζεται το έλληνας με το ορθόδοξος.


1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Σωστά,πάνω σε αυτό θα ήθελα να προσθέσω ότι η περίοδος του Βυζαντίου ήταν θα μπορούσε κάποιος να πει ένα καλό παράδειγμα συνεργασίας μεταξύ διαφορετικών λαών οι οποίοι είχαν τοποθετήσει σε δεύτερη μοίρα την εθνικότητα βάζοντας ως προτεραιότητα την χριστιανική ορθόδοξη εκκλησία.Ήταν όλοι προσηλωμένοι κατά κάποιο τρόπο γύρω από την στρατευμένη εκκλησία,κάτι που δυστυχώς η Γαλλική επανάσταση με τους εθνικισμούς γκρέμισε την αδελφοσύνη που υπήρχε τροπον τινά μεταξύ κυρίως των ορθοδόξων λαών εντός τουλάχιστον στα όρια της Οθωμανικής αυτοκρατορίας.Πάνω σε αυτή τη βάση στεκόταν και το Πατριαρχείο θεωρώ όλα τα δύσκολα χρόνια ,ακόμη και κατά τη διάρκεια της επανάστασης των Ελλήνων το ΄21 μή δεχόμενο ή τέλων πάντων μή προσαρμοζόμενο στις επιταγές των καιρών της εποχής του με τα διάφορα κινήματα και ρεύματα από Ευρώπη.Πιστεύω ότι αν οι Έλληνες(μπορεί και να κάνω λάθος)δεν επαναστατούσαν εκείνη την εποχή ενδεχομένως να κατέλυαν εκ των έσω το παρά φύσιν κρατικό μόρφωμα στα όρια του Βυζαντίου και σήμερα να μην υπήρχε καθόλου ή να υπήρχε σε ελάχιστα όρια Τουρκικό κράτος.Όλα αυτά είναι υποθέσεις,και βέβαια αν και εφ΄όσον δεν είχαμε επεμβάσεις από την δύση πράγμα αδύνατον αφού πάντοτε η δύση ήταν η πραγματική πληγή και κατάρα του ελληνισμού και όχι όπως μας έχουν μάθει οι Τούρκοι οι οποίοι βρήκαν εύκολα κατακερματισμένο θύμα και το ξεκοκάλισαν..